போகிற போக்கில் 30-7- 2006

தலைக்கு மேல் வேலைகள் குவிந்துக்கிடக்கின்றன. போட்டவைகள் போட்டப்படி இருக்கின்றன. இத்தனை குழப்பங்களிலும் வழக்கப்படி எதுக்கு குழப்பிக்கிறாய் என்று சிரிக்கும்பொழுது, டென்ஷன் இல்லாத ஆசாமியைப் பார்த்தால் இன்னும் டென்ஷன் அதிகரிக்கிறது.

வளைக்குடாவாசிகள் அனைவருக்குமே இந்த குழப்பங்கள் ஏற்படும். பிள்ளைகள் எட்டாம் வகுப்பு வந்துவிட்டால், என்ன செய்வது படிப்பு இங்கேயா அல்லது ஊரில் போட்டுவிடலாமா என்று! இங்கு பிள்ளைகள் படிப்பு என்று அதிக மெனக்கெடுதல் ஒன்றும் இல்லை.
ஆனால் மார்க் ஓரளவு வாங்கிவிடுவார்கள். எண்பது சதவீகிதங்களில், சிபி எஸ்சி சிலபசில் வாங்குவது எங்களுக்கெல்லாம் மிக நல்ல மார்க்குகள்! ஆனால் நம் ஊருக்கு இது போதுமா? போதாதற்கு இங்கு ஜாலியாய் பள்ளிக்கூடத்திற்கு போய் வந்துக் கொண்டு
இருந்தவர்களுக்கு, நம் ஊரில் நடக்கும் கூத்துகள் புரியாது. நினைக்க நினைக்க, தலைப்பாரம் அதிகமாகி, மனதை மாற்ற எழுத ஆரம்பிக்கிறேன்.

இணையத்தில் அவ்வப்பொழுது எட்டிப் பார்த்துக்கொண்டு இருக்கிறேன். பாடி கார்ட் மூனீஸ்- பொட்டீ கடை எழுதியதும், மகேந்திரனின் எனது நூலகமும் இந்த வாரத்தில் படித்தவைகளில் சிறந்தவையாய் தெரிகிறது. வே. ஆனைமுத்து என்ற பெயர் கேள்விப்பட்ட பெயராய்
இருக்கிறதே தவிர, மேற்கொண்டு எந்த செய்தியும் நினைவில் வரவில்லை. சிவபாலன் நூலகம் பற்றி எல்லாரும் எழுத வேண்டும் என்ற பொது அழைப்பைப் பார்த்து ஆசை வந்தாலும், எழுத மனம் ஒத்து வரவில்லை.

இந்த வார நட்சத்திரம் செல்வநாயகி. செல்வராஜ், தங்கமணி, இராமகி எழுத்துப்போல, சல் என்ற நடை இருக்கும். ஊரில் இருந்து வந்து படிக்க வேண்டும்.

சென்ற வார நட்சத்திரம் கார்த்திக்ராம்ஸ் எழுதிய விதவைகள் இல்லாத கிராமம் கன்ணில் விழுந்தது. இந்தியா முழுவதிலும் பலகிராம சமூக அமைப்புகளில் அறுத்து கட்டுதல் (டிவோர்ஸ்), விதவை மறுமணம் போன்றவைகள் உள்ளன.

ஏதோ ஒரு ஹிந்தி படம். ஹேமா மாலினி உருப்படியாய் நடித்த வெகு சிலதில் ஒன்று.
( லால்பத்தர் ஞாபகம் வருகிறது.) பெயர் நினைவில்லை. அண்ணி ஹேமா மாலினி, கொழுந்தன் ரிஷி கபூர். அண்ணன் இறந்ததும் தாய் போல பாவித்த அண்ணிக்கு, சமூக வழக்கம் என்ற பெயரில் வலுக்கட்டாயமாய் கல்யாணம் செய்து வைத்துவிடுகிறார்கள். பஞ்சாப்பை சேர்ந்த கிராம கதை.

நேற்று காப்பி வித் கரண் நிகழ்ச்சியில் ஹேமா மாலினி மற்றும் ஜீனத் அமன். மேக்கப், சரியான தலை அலங்காரம், உடை தேர்ந்தெடுத்தல் சிலருக்குக்குதான் கைவந்த கலையாய் இருக்கிறது. பெரும்பாலோருக்கு இத்தகைய அலங்காரங்கள், இன்னும் அலங்கோலமாய் மாற்றிவிடுகின்றன என்றே தோன்றும். உதாரணத்துக்கு சமீபத்து பத்மினி, வைஜெயந்திமாலா. கிழட்டு
முகத்தில் பட்டை பட்டையாய் கண் மையும், லிப்ஸ்டிக்கும், நகைகளும், கன்னங்கரேல் என்று சாயம் ஏற்றிய முடியும், பார்க்க பயமாய் இருந்தது.

சமீப காலமாய் தீடீரென்று தலை முடி நரைத்து வருகிறது. பார்க்கிறவர்கள் எல்லாம் டை போட சொல்லி அட்வைஸ். பிள்ளைகளைப் பார்த்தால் என் வயது தெரியாதா என்ன? அது ஒரு வேலை என்ற சோம்பலா? இருந்துவிட்டு போகட்டுமே என்ற அலட்சியமா?
எல்லாம் சேர்ந்து நோ சொல்லிக்கொண்டு இருக்கிறேன். நரை முடியின் அழகு "Nafisa Ali" அவர்களைப் பார்த்ததும் தெரிந்துக் கொண்டது. பழைய மிஸ். இந்தியா, காட்டன் புடைவையில், ஒற்றை மூக்குத்தி ஒளிர, எந்த வித மேக்கப்பும் இல்லாமல், அலட்சியமாய் இருப்பது அழகா தன்நம்பிக்கை தரும் தைரியமா?

நேற்று பாதியில் பார்க்க ஆரம்பித்த oprah Winfrey show நிகழ்ச்சியைப் பார்த்துக்கொண்டே மகனுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். சிறு பெண் குழந்தைகளை விபசாரத்துக்கு உட்படுத்துவது சம்மந்தமான நிகழ்ச்சி. உலகின் பழைய தொழில் என்று சொல்லப்படுவது. ஒவ்வொரு முறையும் இதைப் பற்றி பார்க்கும்பொழுது, பேசும்பொழுது, படிக்கும்பொழுது மனம் துக்கத்தில் ஆழ்ந்துவிடும். சிறு பெண் குழந்தைகள் அரைகுறை உடையில் நிற்பதைப் பார்க்கும்பொழுது, ஒருவித அவமான உணர்வு ஏற்படும்.

இதை எல்லாம் தொழில் என்று சொல்வதே கேவலம், அதிலும் சட்டப்படி ஆக்க வேண்டும் என்று சொன்னால், கோபம் தலைக்குமேல் ஏறுகிறது. ஆன்மாவை விற்கும் செயல், இதையும் தொழில் என்பவர்கள் தங்கள் வீட்டு பெண்களை அனுப்புவார்களா?

பதினைந்து வயது மகனுடன் எந்த சப்ஜெட்டையும் பேசலாம் என்பதே மனதுக்கு நிறைவாய் இருக்கிறது. அந்த காலத்தில் அம்மா இப்படிதான் பேசுவார்கள். மறுநாள் தோழிகளிடம் சொன்னால், அம்மாவிடம் இதையெல்லாம் சொல்வாயா என்று அவர்கள் ஆச்சரியத்துடன் கேட்பது, இன்றும் அதே வசனத்தை தன் வகுப்பு பிள்ளைகள் சொல்வதாய் மகளும் மகனும் சொல்வது வருத்தமாய் இருக்கிறது.

எயிட்ஸ் விளம்பரம் வந்ததும், மகனையும் மகளையும் எழுந்துக் கொள்ள வைக்க அப்பா செய்யும் செயல்கள் பார்த்திருப்பீர்கள். காலம் மாறுகிறது. இவை எல்லாம் பிள்ளைகளுக்கு தெரிய வேண்டும், தொலைக்காட்சி நடு வீட்டில் உட்கார்ந்துக்கொண்டு பல்வேறு முறையில்
அரைகுறை செக்ஸ் அறிவை தந்துக் கொண்டு இருக்கிறது. இது இன்னும் ஆபத்தான் விஷயம். இவை எல்லாம் பிள்ளைகளிடம் பேச கூடாது என்ற ஹிப்போகிரஸி பெற்றோர்களிடம் இன்னும் இருக்கிறது.

நிகழ்ச்சியில் விருந்தினராய் வந்திருந்த ரிக்கி மார்ட்டீன் சுனாமியால் பாதித்தவருக்கு வீடு கட்டிக் கொடுத்ததை சொல்லிக் கொண்டு இருந்தார். ஏனோ ரஜினிகாந்த் நினைவு வந்தது. எப்பொழுதோ படித்த செய்தி, சம்பளம் வாங்குவதில் ஆசியாவில் ஜாக்கிசானுக்கு அடுத்த இடத்தில் இருக்கிறாராம். எனக்கு தெரிந்து மறைந்த நடிகர் ஜெய்சங்கர் நிறைய செய்துள்ளார்.

மா.சிவகுமாரின் பதிவைப் பார்த்ததும் விரிவாய் பேசலாம் என்று எழுத ஆரம்பித்து, விஷயம் வேறுமாதிரி போய்விட்டது. பொதுவில் எழுதியதால் சில கருத்துக்கள். கணவன், மனைவி விவகாரத்தில் பிறர் தலையிட முடியாது. இருவரும் உட்கார்ந்து பேசலாம், ஆனால்
இதே அட்வைஸ் என் தோழி ஒருத்திக்கு சொன்னப் பொழுது, மனைவியுடன் உட்கார்ந்து பேசுவது என்று உண்டு என்பதே தெரியாதவனிடம் என்ன சொல்வது? உட்கார்ந்து பேசினால் பிரச்சனைகளை தீர்க்கலாம் என்று நினைப்பவர்களுக்கு பிரச்சனையே வராது என்றாள்.

பாட்டி காலத்தில் தாத்தா பேச்சுக்கு பாட்டி மறு பேச்சு பேசமாட்டார். தாத்தா வெள்ளை காக்கை பறக்கிறது என்றால் ஆமாம் என்பார். ஆனால் இக்காலத்தில் பிரச்சனைக்கு காரணம் இருபக்கமும்தான். மனைவிக்கு ஒரு கருத்து இருக்கும் என்பதையே கணவன்
எண்ண மறுக்கிறார். எங்கள் இருவருக்கும் பிரச்சனை ஏற்பட்டால், நான் எதுவும்பேசுவதில்லை, எந்த கருத்தையும் கூறுவதில்லை என்று வைத்திருக்கிறேன். எப்படியும் நான் சொல்வது கேட்க போவதில்லை, ஏன் சொல்லி என் எனர்ஜியை வீண்டித்துக் கொள்ள வேண்டும்? இது மிக கஷ்டமான கொள்கைதான். ஆனால் கடைப்பிடிக்க ஆரம்பித்தால், மன அழுத்தம் குறையும்.

மற்றப்படி எல்லாரிடமும் நான் பார்ப்பது ஒரு திருப்தி இல்லாத நிலையும், மற்றவர்களுடன் கம்பேர் செய்வதும். மனைவி புத்திசாலி, தைரியசாலி, வேலைகளை செய்வதில் வல்லவள் என்றால், கணவனுக்கு பழைய கால பத்தினி தெய்வம் போன்ற மனைவி இல்லையே என்று
வருந்துவான். மனைவிக்கோ ஒன்று தெரியாது, கணவனே கண் கண்ட தெய்வம் என்று வாழ்பவள் என்றால், கணவன் போகிற வருகிறவர்களிடமெல்லாம் மனைவி ஒரு மக்கு என்று சொல்லிக்கொண்டு இருப்பான்.

பல பெண்களிடம் நான் காணும் தவறான குணம், முழுக்க முழுக்க கணவன் தன் பேச்சு கேட்டு நடக்க வேண்டும் என்று நினைப்பது. ஒருவகை சர்வாதிகார தன்மை. இதை சில ஆண்கள் சந்தோஷமாய் ஏற்றுக் கொண்டாலும், சிலரால் முடியாது. இங்கு விட்டுக் கொடுப்பதற்கும் ஒரு எல்லை உண்டு அல்லவா! இரண்டு பேரூமே தங்கள் சிந்தனைகள், எண்ணங்கள் , ரசனைகள் வேறு வேறு என்பதை உணர்ந்து, அதை பிறர் மீது திணிக்காதவரையில் வாழ்க்கை ஓடும்.

பி.கு தேன்கூடு போட்டில் என் கதைக்கு ஓட்டுப் போட்டவர்களுக்கு நன்றிகள்