அவள்விகடனுக்கு விஷயதானம்!

மணிக்கொடி காலம் என்ற புத்தகத்தில்தான் "விஷயதானம்" என்ற சொல்லை முதல் முதலாய் தெரிந்துக் கொண்டேன். அதாவது இப்பொழுது இணணய இதழ்களில் நம் ஆக்கங்கள் வந்தால் அவை விஷயதானம். பிறகு இலக்கிய இதழ்களில் வெளியானவைகளுக்கு சன்மானம் கிடையாது என்பதும், கதைகள் வெளியானப்பொழுது தெரிந்துக் கொண்டேன். ஆனால் கதை வந்ததற்கு சான்றாய், இலவசமாய் சிறுகதை வந்த கணையாழி இதழ்கள் கிடைத்தன.

இப்படி இருக்க, சில மாதங்களுக்கு முன்பு இணையம் மூலமாய் கட்டுரை ஒன்றை அவள் விகடனுக்கு அனுப்பி, மறந்துப் போனேன். இன்று அவள் விகடனைப் பார்த்தப்பொழுது, அதில் ஜூன் மாதம் வெளியான "வேண்டாமே தொட்டார்சிணுங்கிதனம்" என்ற கட்டுரைக்கு பாலோ- அப் என்று ஒருவரின் அனுபவம் வந்துள்ளது. என்னடா நாம் அனுப்பின தலைப்பாயிற்றே
என்று சுவடுகளைப் பிடித்துக் கொண்டுப் போனால், மம்மிஸ்கிளப் என்பதில் எடிட் செய்யப்பட்ட கட்டுரை, என் பெயரில்!

ஐயா, அவள் விகடன் ஆசிரியர் குழுவைச் சார்ந்தவர்களே, கட்டுரை இணையம் மூலமாக அனுப்பட்டது, அதை வெளியிடுகிறோம் என்று ஒற்றை வரி ஒரு மெயில் அனுப்பக்கூடாதுங்களா?
படைப்புக்கு சன்மானம் கேட்கவில்லை, இலவசமாய் பத்திரிக்கை கேட்கவில்லை, வெளியாகியுள்ளது என்ற செய்தி அனுப்பினால், நாங்களே வாங்கிப் பார்த்துக்கொள்வோம் இல்லையா? இதோ அந்த கட்டுரை!


வேண்டாமே தொட்டாச்சிணுங்கித்தனம்!

தற்கொலைக்கு முயன்று, தக்க சமயத்தில் காப்பாற்றப்பட்டாள், எனக்குத் தெரிந்த வீட்டுப் பெண் குழந்தை. அந்தக் குழந்தைக்கு சிகிச்சை அளித்த மருத்துவர், "தொட்டதுக்கெல்லாம் இந்த மாதிரியான முடிவைத் தேடுறது முட்டாள்தனம்" என்று அவளுக்கு அறிவுரை சொல்ல.. நடுவே குறுக்கிட்ட அவளின் தாய், "என்ன டாக்டர் செய்றது? எம் பொண்ணு ஒரு சொல் தாங்க மாட்டா.. அவளை அப்பிடி வளர்த்துட்டேன்" என்று பெருமையுடன் சொல்ல.. "உங்களாலதான் உங்க பொண்ணு இந்த நிலையில இருக்கறா" என்று தாயைத் திட்டித் தீர்த்துவிட்டார் மருத்துவர்.

கொஞ்சம் யோசித்துப் பார்ப்போம். நம்மில் எத்தனை அம்மாக்கள் மகளுக்கு பாராட்டுப் பத்திரம் வாசிப்பதாக நினைத்துக் கொண்டு, இந்த கவரிமான் பரம்பரை வசனத்தை பிறரிடம் சொல்கிறோம்.. ஆனால், யானை தன் தலையில் தானே மண்ணை அள்ளிப் போட்டுக் கொள்வது மாதிரி, இந்த வசனம் நம் குழந்தையை எத்தனை பெரிய அதல பாதாளத்துக்குள் தள்ளுகிறது என்பதை நாம் உணருவதே இல்லை.

ஒரு பெண் எப்பொழுது சமையலறையை விட்டு, வெளியுலகில் காலடி எடுத்து வைக்கிறாளோ.. அப்பொழுதே, பிறர் சொல்லும் விமர்சனங்களை அலட்சியப்படுத்தத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். இன்று எந்தத் துறையை எடுத்துக் கொண்டாலும், அதில் ஜெயித்திருப்பவர்கள் பல சோதனைகளையும் வேதனை களையும் தாண்டி வந்தவர்கள்தான். பலவிதமான சொல்லடிகளுக்கும் விமரிசனங் களுக்கும் அஞ்சி, தங்கள் லட் சியப் பாதையை விட்டு விலகி, முடங்கிப் போகும் பெண்கள், அப்படி பேசியவர்களின் எண்ணத்தை வெற்றி கொள்ளச் செய்கிறார்கள்.

இன்று பாருங்கள்.. எத்தனை பெண்கள் இதைப் போன்ற சொல்லடிகளுக்கு பயந்து, யாருடனும் ஒட்டாமல் நத்தையைப் போல கூட்டுக்குள் ஒடுங்குகிறர்கள். தற்கொலை முடிவுக்குத் தள்ளப்படுகிறார்கள்! புண்படுத்த வேண்டும் என்ற நோக்கத்துடன் எறியப்படும் சொல்லடிகளைக் கேட்டு அந்நேரம் மனம் நோகத்தான் செய்யும். கோபத்தில் ரத்தம் கொதிக்கும் தான். ஆனால், அந்தப் பெண்களின் தாய் அவர்களின் சின்ன வயதில், உன்னைப் பற்றிப் பிறர் பேசுவதை நீ கண்டு கொள்ளாதே. இத்தகைய பேச்சுக்கள் பொறாமையின் வெளிப்பாடே! அவர்களை வெற்றி கொள்வது என்பது இந்தப் பேச்சுக்களை காதில் போட்டுக் கொள்ளாமல் இருப்பதுதான் என்று சொல்லி வளர்த்திருந்தால், அவர்களெல்லாரும் இன்று அந்தப் பேச்சுக்களை புறம்தள்ளி, சிகரங்களை எட்டியிருக்க மாட்டார்களா?

ஆம்! ஒரு பெண்ணுக்கு எதையும் தாங்குகிற மனப்பான்மையை அவளின் வீடுதான்.. முக்கியமாக தாய்தான் கற்றுத் தர முடியும். இப்படி பழக்கப்படுத்த வேண்டிய தாயே "என் மகள் ஒரு பேச்சு தாங்க மாட் டாள்" என்று சொல்லி, கோழையாக வளர்க்கலாமா?

யோசிப்போமா கொஞ்சம்?

& ராமச்சந்திரன் உஷா, துபாய்.


பி.கு இந்திய பயணம் ஆகஸ்டு இரண்டாம்தேதிதான். இம்முறை நேராய் மும்பைக்கு! சொந்த வேலைகள் காரணமாய் இணையத்தின் பக்கம் அதிகம் வரமுடியவில்லை. ஆனால் அவ்வப்பொழுது படித்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறேன்.