ஒரு சம்பவம்- முடிவு

கடைசியாய் அனைவரும் அங்குக் கொண்டு வைக்கப்பட்ட, இளம் சூடான நீர் நிரம்பிய கோப்பைகளில் எலுமிச்சை துண்டங்களை பிழிந்து கைக் கழுவும்பொழுது, சாப்பிட கணக்குக்கு பில் கொண்டு வந்து வைக்கப்பட்டது.

அதே நேரம், மேஜைக்கு அருகில் இரண்டு மனிதர்கள் வந்தார்கள். எங்களைப் பார்த்து லேசாய் புன்னகைக்க, நானும் ஒரு அரைகுறை புன்னகையை சிந்திவிட்டு, முகத்தை தாழ்த்திக் கொண்டு, ஐஸ்கிரீமை சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

அந்த பெண்களின் சாதாரணமாய் ஏதோ கேட்டுக் கொண்டே, ரூபாய் நோட்டுக்களை பில் வைத்திருந்த அட்டையில் லாகவமாய் ஒருகை வைத்தது என் கண்ணில் நன்றாக பட்டது. அவர்களும் அங்கிருந்து நகர்ந்தனர். இவை அனைத்தும் சில நொடிகளில் நடந்து முடிந்தன.

பெரியவள், பேரர் என்று கையை அசைக்க, அவரும் பில்லும் பணமும் அடங்கிய அட்டையை எடுத்துக் கொண்டு நகர நாங்களும் கிளம்பினோம். ஒருவகையான அதிர்ச்சியில், இப்படியும் நடக்குமா என்ற எண்ணத்தில் மனதில் ஆயிரம் கேள்விகள் எழ முகத்தை சாதாரணமாய் வைத்துக் கொள்ள முயன்றேன்.

அந்த பெண்கள் பேச்சில், அவர்கள் ஏறத்தாழ வாரம் ஒரு முறைக்கு குறையாது நட்சத்திர ஹோட்டல்களில் சாப்பிடுவார்கள் என்பதும் தெரிந்தது. அங்கு வந்த மனிதர்கள் யார், அவர்கள் ஏன் பில்லுக்கு பணம் தர வேண்டும், என்ன நடந்தது என்பதை புரிந்துக்கொள்ள அதிக மெனக்கெட வேண்டியதில்லை. இப்படிக்கூட நடக்குமா என்ற அங்கலாய்ப்பும், கோபமும், எரிச்சலும் மட்டுமே மிஞ்சியது. இந்த கதையை சொந்தபந்தங்களிடம் சொல்லும்பொழுது, அனைவரும் இதையேதான் சொன்னார்கள்.

கீழ் மட்டத்தில் இருப்பவர்களுக்கு ஓரளவு நல்ல சம்பளம் தர வேண்டும். மேல் மட்ட அதிகாரிகளுக்கு எவ்வளவு தந்தாலும், அதிகார போதையும், நம்மை யாரும் எதுவும் செய்ய முடியாது என்ற இறுமாப்பும், லக்சரி வாழ்க்கையில் காணும் சுவையும், சுகங்களும் அவர்களை
ஊழல் செய்ய வைக்கிறது. இன்று நாம் செய்யும் செயல்கள், செலவுகள், பயணங்கள் அனைத்திலும் கணிணியின் தொடர்ப்பு உண்டு. ஆக, இவைகளைக் கண்டுப்பிடிப்பது ஒன்றும் கடினமான வேலையில்லை. சட்டங்களை கடுமையாக்கி, தண்டனைகளை நடைமுறைப்
படுத்த வேண்டும்.

(முற்றும்)