ஆன்மா சாந்தியடையுமா?

தேன்கூடு போட்டி- மரணம் என்ற தலைப்பிற்கு

இன்னும் விடியவில்லை. குக்கரை வைத்துவிட்டு காப்பியை மோகனிடம் நீட்டும்பொழுது மொட்டை மாடி ஒற்றை அறையில் அப்பா வசிக்கும் தளத்தில் இருந்து மாணிக்கம் கூப்பிடுவது கேட்டது.

"பாப்பா, சீக்கிரம் வாயேன். சார் ஒரு மாதிரியா இருக்காரூ"

மோகனைப் பார்த்து அடுப்பை அணைத்துவிட்டு வாங்க என்று கத்திக் கொண்டே மேலே ஓடினேன். படுக்கையில் அப்பா இருக்கும் நிலை சந்தேகத்தை தந்தாலும் பயத்தில் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் அவரை உலுக்கத் தொடங்கினேன்.

"மாணிக்கம், குமார்அண்ணனைக் கூப்பிடுங்க" என்றதும், "பெல் அடிச்சிப் பார்த்தேன் . கதவு தெறக்கலை பாப்பா" என்றார் மாணிக்கம்.

மோகன் மூன்றாவது வீட்டில் குடியிருக்கும் டாக்டரை போன் செய்து வர சொன்னார். பத்து நிமிடத்தில் உள்ளே நுழைந்த டாக்டர், பரிசோதித்துவிட்டு உதட்டை பிதுக்கினார். செய்வதறியாது அப்படியே உட்கார்ந்து அப்பாவின் கையில் முகத்தை புதைத்துக் கொண்டு தேம்ப ஆரம்பித்தேன்.

கீழ்தளத்திலிருந்து அண்ணி அலறிக் கொண்டு வந்து அப்பாவின் காலில் விழுந்து பெரியதாய் அழ ஆரம்பித்தாள். அண்ணனும் அப்பாவின் அருகில் உட்கார்ந்தான்.

நான் கண்ணை துடைத்துக்கொண்டு எழுந்து, மோகனிடம், 'சொல்ல வேண்டியவர்களுக்கு சொல்லிவிடுங்கள். முதலில் ஆண்டாள் அத்தைக்கு சொல்லிடுங்க. " என்றேன்.

ஆண்டாள் அத்தை, அவர் மகன் ரமேஷ், சொந்தங்கள் என சிலரும் வர, அக்கம் பக்க கூட்டமும் மெல்ல மெல்ல சேர ஆரம்பித்தது. சுற்றுமுற்றும் பார்த்தேன். அப்பாவின் பழைய மாணவர்கள், நண்பர்கள் இருந்தாலும், அண்ணி வகையறா உறவே அதிகம். அண்ணியின் அம்மா, அழுதுக் கொண்டிருந்த மாணிக்கத்திடம் பால் வாங்கி வரும்படி சொல்லும்பொழுது, நடுவில் புகுந்து தடுத்தேன்.

"அவரூக்கிட்ட இப்ப வேல சொல்லாதீங்க. ரொம்ப வருஷம் அப்பாக்கூடவே இருந்தவரூ, நம்ம விட அவருக்குத்தான் துக்கம் அதிகம்." என்றதும், வழக்கப்படி அந்த அம்மாள் முகத்தை சுறுக்கிக் கொண்டு ஏதோ முணங்கினார்.

அழுதுக் கொண்டு இருந்த மாணிக்கம் எழுந்து நின்று, "பாப்பா, குமாரூ! நம்ம சார் பத்தி உங்களுக்கு தெரியும். இப்படி ஒரு நிலைமை வந்தா நா என்ன செய்யணும்னு சொல்லியிருக்காரூ. பீரோ லாக்கரூல உங்க ரெண்டு பேரூ போட்ட கவரூல எல்லா விஷயமும் எளுதி வெச்சிருக்காரூ. பாப்பா, வூட்டு சாவிய உன்னாண்ட கொடுக்க சொல்லியிருக்காரூ. கொடுத்துட்டேன்" மாணிக்கம் கொடுத்த சாவி கொத்தை மோகனிடம் கொடுக்க, அவர் அதை சட்டை பையில் போட்டுக் கொண்டார்.

"தேன் மொழி, என்னா கவரூ? பெரியவர் என்னா எளுதியிருக்காரூன்னு படிச்சித்தான் பார்ப்போமே" இது அண்ணியின் அம்மா குரல். அண்ணியின் குணம் தெரிந்து, மோகனைப் பார்த்தேன். அவர் பீரோ அருகில் போக, அண்ணியும் அண்ணனும் பின்னாலேயே போனார்கள்.

எதிர்பார்த்ததை போல, அனைத்து சொத்தும் எங்கள் இருவருக்கும் சரிசமமாய் பிரித்திருந்தார். வங்கியில் இருக்கும் ரொக்கம் இருபத்தி ஐந்தாயிரம் மாணிக்கத்துக்கு. அம்மா காலமானதுமே நகைகளை எனக்கு அண்ணிக்கும் கொடுத்துவிட்டதால், அப்பாவிடம் அசையும் சொத்துக்களாய் புத்தகங்களைத் தவிர வேறு எதுவும் இல்லை. அவைகளை அவர் பணியாற்றிய பள்ளிக்குக் கொடுத்துவிடும்படியும் , மற்ற சில்லரை சாமான்களை மாணிக்கத்துக்கு என்று விவரமாய் எழுதியிருந்தார்.

கடைசியாய் தனக்கு எந்தவித மத சம்பிரதாய, சடங்குகளும் செய்யக்கூடாது என்றும், தன் உடல் உறுப்புகள் அனைத்தையும் தானம் செய்யவும், உடலை மருத்துவ ஆராய்ச்சிக்கு பயன் படுத்திக்கொள்ளவும் முறையாய் பத்திரங்களையும் ரெஜிஸ்டர் செய்து வைத்திருந்தார். இந்த விஷயத்தை அப்பா என்னிடமும் குமாரிடமும் முன்பே சொல்லியிருக்கிறர். அம்மாவுக்கு காரியம், தெவசம் எதுவும் அப்பா செய்யாததால், யாருக்கும் இந்த விஷயம் புதியதாய் இருக்காது என்று நான் நினைக்கும்பொழுது, மெல்லியதாய் பேச்சு சத்தம் ஆரம்பித்தது.

அண்ணியின் அண்ணன் குரல் பெரியதாய் ஆரம்பித்தது.

"நம்ம பெரியவங்க தெரியாமையா சாஸ்திரம், சம்பிரதாயம்னு உருவாக்கியிருக்காங்க. அவரூக்கு என்ன, சொல்லிட்டு போயிட்டாரூ. நீங்க வாழ வேண்டியவங்க. இப்படி ஒண்ணும் செய்யாம இருந்தா குடும்பத்துக்கே ஆவாது" பொதுவாய் சொல்வதுப் போல ஆரம்பித்தார்.

நான் கோபமாய் வாய் எடுக்கும் பொழுது, மோகனின் கை தடுத்தது.

ஆண்டாள் அத்தை "இதோ பாருங்க. எங்கண்ணனுக்கு இதுல எல்லாம் நம்பிக்கையில்லைன்னு உங்க எல்லாருக்கும் தெரியும்" என்றதும், அண்ணியின் அனைத்து உறவினர் பட்டாளங்களும் கத்த ஆரம்பித்தன. அண்ணன் பேசாமல் இருப்பதைப் பார்க்க ஆத்திரமாய் வந்தது. மற்றவர்கள் யாரும் எதுவும் பேசவில்லை.

"குமார், நீயாவது எடுத்து சொல்லக்கூடாதா?" அழுகையுடன் கேட்டேன்.

அதற்குள் அண்ணி, "தோ பாரூ தேன்மொழி, இதுனால பாதிக்கப்பட போவது நானும் எம் புள்ளைங்களும் தான். உங்க அண்ணனுக்கு பிசினஸ்ல நஷ்டம், கொழந்தைக்கு ஒடம்புக்கு வந்தது எல்லாத்துக்குமே காரணம் உங்கம்மாவுக்கு தெவசம் செய்யாததுதான்னு ஜாதகம் பார்த்து சொன்னாங்க. ஊர்ல குறிப்பார்த்தப்போதும் அதையேதான் சொன்னாங்க. அத்தை சுமங்கலியா போயிட்டாங்க. இப்ப மாமா. தெவம் செய்யாட்டா ஆத்துமா அலையுமாம். அந்த பாவம் ஒங்கண்ணணுக்கு வேணாம். ரெண்டு பேரூக்குமே நல்லா செலவழிச்சி செய்யரா நாங்க முடிவு பண்ணிட்டோம். நீ இதுல தலையிடாதே" அண்ணியின் குரல் ஆணையிட்டது.

ஜோசியம், குறிப்பார்க்கிறது! இதெல்லாம் என்ன புதுசா இருக்கு? வியப்புடன் அண்ணனைப் பார்த்தால், அவன் தலை நிமிரவில்லை.

"சரியான பொட்டைபய" கெட்ட வார்த்தைகள் வாயினுள் புரண்டன. ஆண்டாள் அத்தையின் கைகள் என் தோளைப் பற்றின.

"எப்படி அத்தே, அப்பாவுக்கு சுத்தமா பிடிக்காதுன்னு தெரிஞ்சும் அண்ணி செய்யரது சரியில்ல"

"தேனு, அவங்க கூட்டமா பேசும்போது நாம ஒண்ணும் செய்ய முடியாது. அண்ணனோட பொணம் கெடக்குர இடத்துல இப்படி ஆளு ஆளுக்கு பேசரதும் சரியில்ல. அவருக்கு தருகிற மரியாதையா இது?" என்று மெல்ல சொன்னர், "தோ பாரூங்க, எங்கண்ணனுக்கு
சாமி, பக்தி எதுவும் கிடையாது. கோவில் குளம்னு போனதும் இல்லே. புள்ளைங்களுக்கு ரிஜிஸ்டர் கல்யாணம் செஞ்சரூ. அப்படிப்பட்டவரூ வேணாம்னு சொன்னப்பிறகு செஞ்சித்தான் ஆவேன்னு பிடிவாதம் பிடிச்சா, இனி உங்க விருப்பம்"

திரும்ப ஆள் ஆளுக்கு பேச ஆரம்பித்தனர்.

"தேன்மொழி, உங்க அண்ணி பயப்படுவதையும் யோசிச்சிப்பாரூ. அப்பாவோட கண்ணை மட்டும் டொனேட் செய்துடலாம். ப்ளீஸ் மோகன், நீங்களும் கொஞ்சம் சொல்லுங்க" குமார் சொன்னதும், மோகன் வெளியே போனார்.

என்னால் எதுவும் பேச முடியவில்லை. குமார், ஐ பேங்குக்கு போன் செய்ய, டாக்டர்களும் அவர்கள் உதவியாளர்களும் வந்தார்கள். அறை கதவை மூடிக்கொண்டு, தங்கள் வேலையை முடித்துவிட்டு, பார்க்க எந்த விகாரமும் இல்லாமல், இமையை தைத்துவிட்டுப் போனார்கள்.

அப்பொழுது வாசலில் வந்து நின்ற ஆட்டோவில் இருந்து அண்ணியின் மாமாவுடன் வந்து இறங்கியவர்களைப் பார்த்ததும் புரிந்துப் போனது.

"வேணாம் குமாரூ" அலறிக்கொண்டே, அண்ணனிடம் ஓடினேன்.

மோகன் என் கையைப் பிடித்திழுத்து, "தேனு பேசாம இரு" என்று அதட்டினார்.

அப்பாவின் உடல் கீழே இறக்கப்பட்டு அண்ணனின் வீட்டு கூடத்தில் கிடத்தப்பட்டார். நடைப்பவைகளைப் பார்க்க சகிக்காமல், பின் பக்கம் போய் அமர்ந்தேன். அத்தையும் பக்கத்தில் அமர்ந்தார்.

அத்தை மடியில் தலையை கவிழ்த்துக் கொண்டேன்.

"எப்படி அத்தே, அப்பாவுக்கு விருப்பமில்லாததை அண்ணனால செய்ய முடியுது? ஐய்யோ என்னால நெனச்சிக்கூட பார்க்க முடியிலையே..." புலம்பிக்கொண்டே இருந்தேன்.

அத்தை , " இங்க கதை இப்படின்னா, எங்க வூட்டுல அவரூ கடைசி காலத்துல சாமியார் கணக்கா இருந்தாரூ. அவரூக்கு வருசா வருசம் தெவசம் செய்ய எம் மருமவளுக்கு விருப்பம் இல்லே. கேட்டா உதவும் கரங்களுக்கு நூறு ரூபாய் அனுப்பிட்டா போதும்னு சொல்லுவா" சொல்லிக்கொண்டு இருக்கும்பொழுதே, மந்திரங்கள் சத்தமாய் சொல்லும் ஒலி கேட்டது.

"சிரிக்கிறதா அளுவுறதான்னு தெரியலே. ஆத்துமான்னு இருந்தா ரெண்டுக்கும் திருப்தி இருக்காது இல்லே?" அத்தைக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று யோசிக்கும்பொழுது, உள்ளிருந்து கோவிந்தா என்ற சத்தம் பெரியதாய் கேட்டது.

"என்ன அத்தை இது?"

அத்தை ," நாம பெருமாள கும்புடுரவங்க. ஒன் வூட்டுக்காரரூ கூப்பிடுராரூ. எந்திரி" என்றார்.

அத்தையுடன் உள்ளே நுழைந்தேன். வாய்க்கரிசி போடுங்க என்று அழைக்க, திரும்பிய என் கண்ணில் அப்பாவின் நெற்றில் பளிச் சென்று இடப்பட்டிருந்த நாமம் வந்து மோதியது. அதிர்ந்துப் போன நான், அப்படியே நின்றேன்.