எழுத்துவியாபாரிகள்.

இந்த வார்த்தையை இணைய அறிமுகம் அல்லது இலக்கிய வட்டத்தில் புகுந்த பிறகுதான் காதில் விழுந்தது. ஏறக்குறைய இழி சொல்லாகவே பொருள் கொள்ளப்படுகிறது. சமீபத்தில் மனுஷ்யபுத்திரன் அவர்களின் பதிவில் ஒருவர், அவரை
கற்பனைகளை, எண்ணங்களை விற்று பிழைப்பவர் என்று அவரை குற்றம் சாட்டியுள்ளார். மனுஷ்யபுத்திரன் அவர்களுக்கு தொழில் எழுத்து. அவருக்கும் வாழ்க்கை நடத்த பொருள் வேண்டுமே!

இதே குற்றசாட்டு அத்தனை பிரபலங்கள் மீதும் வீசப்படுகின்றன. ஆனால் எழுத்துக்கு பணம் பெறுவது எப்படி தவறாகும்? இங்கு வலைப்பதிவில் எழுதுபவர்களை, பிரபல பத்திரிக்கையில் கூப்பிட்டு எழுத சொன்னால் என்ன செய்வார்கள்? பணம், புகழ் என்று இங்கு ஏறக்கட்டிவிட்டு அங்குதானே போவோம்? ஒரு கட்டுரை அல்லது கதை பத்திரிக்கையில் வந்தால் அதை இங்கு சொல்லி பெருமிதப்பட்டுக்கொள்கிறோம்.

ஏதோ ஹாரிபாட்டர் எழுதிய ஜே. கே. ரவுலிங் அம்மாளைப்போல கோடிகளை குவிக்க முடியாவிட்டாலும், சில ஆயிரங்கள் சம்பாதிப்பது இங்கு ஏன் குற்றமாய் கருதப்படுகிறது? சேவை என்று கருதப்பட்ட மருத்துவமும், கல்வி துறையும் இன்று வியாபாரமாய் கொடிக்கட்டிப் பறக்கிறது. படித்த கல்வியை, கற்ற தொழிலை பயன்படுத்தி பொருள் ஈட்டி வாழ்க்கை நடத்தும்பொழுது, அதே போல தன் எண்ணங்களை எழுத்தில் கொண்டு வந்து, பணம் சம்பாதிக்கிறார்கள்.

எண்ணங்களும் அதன் தொடர்பான கதைகளும் அனைத்து மனிதபிறவிக்கும் உண்டு. எழுத்தாளன்(ள்) என்பவர்கள் அதை எழுத்தில் கொண்டு வருகிறார்கள். வாசிப்பு என்பது ஒரு பசி. பசித்தவனுக்கு சோறு போடுவதைப் போல, எழுத்தாளர்கள் எழுதுகிறார்கள். யாருக்கு எது தேவையோ அதை தேர்ந்தெடுத்துப் படித்துக் கொள்ளலாம். சில சாமார்த்தியசாலிகள் அரைத்த மாவையே அரைத்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். சரவண பவன் சாம்பாரைப் போல மாறாத ருசியில் அப்படி எழுதி குவிப்பதும் ஒரு கலை :-)

இதே இணைய அறிமுகத்துக்கு முன்பு, படிக்கும் புத்தகங்கள், ஒதுக்க வேண்டிய புத்தகங்கள் என்று இரண்டே வகைதான். படிப்பவைகளை ஸ்பெஷல், சாதா, சாதா ஸ்பெஷல் என்று வகைப்படுத்தினேனே தவிர இலக்கியம் என்றெல்லாம் நினைக்கவில்லை. இலக்கியம் என்றால் திருக்குறள், சிலப்பதிகாரம் போன்றவை என்று நினைத்திருந்தேன். ஆனால் இன்றும் சிலர் எழுதும் படைப்புகளை இலக்கியம் தலைக்கு மேல் வைத்து கொண்டாடி, அத்தகைய எழுத்தாளர்களை தங்கள் ஆதர்ச புருஷனாய் கொண்டாட ஆரம்பிக்கிறார்கள். அவர்களும் அதே எழுத்தை வியாபார பண்டமாக்குகிறார்கள் என்பதை மறந்துவிடுகிறார்கள். சிலரோ அவர்களை கட்டம் கட்டி அவர்களின் மேல் சேற்றை வீசத் தொடங்கிவிடுகிறார்கள். இரண்டுமே தேவையில்லை.

எழுத்தாளர்களும் குற்றம் குறையுள்ள மனிதர்களே. சில பலவீனங்கள் அவர்களுக்கும் உண்டு. ஊரை திருத்த, மனிதனை மேம்படுத்த மற்றும் எழுத்து போன்ற வாழ்க்கை என வாழும் எழுத்தாளர்கள் எண்ணிக்கை மிக குறைவு. அதிலும் அவர்கள் வெற்றி பெறுபவர்கள் மிக, மிக குறைவு.

அதேப் போல பதிப்பகங்களைப் பற்றியும் இதே குற்றசாட்டு. பணத்தை முதலீடு செய்யும் பொழுது லாபம் அடைய வேண்டும். ஏதோ ஆபாசங்களைப் பதிப்பித்தால் இத்தகைய குற்றசாட்டு சொல்லலாம். ஜெயமோகன், எஸ்.ரா புத்தகத்தை பதிப்பித்தால் இலக்கிய சேவை என்றும் ராஜேஷ்குமாரோ அல்லது மல்லிகா பத்ரிநாத்தின் சமையல் கலை புத்தகத்தைப் பதிப்பித்தால் எழுத்து வியாபாரியா? அவ்வளவு எதற்கு சுஜாதாவின் புதினங்களை மீள் பதிப்பு செய்ததே குற்றமாக சொல்லப்பட்டது. என்னங்க இது?