தர்ம சங்கடங்கள்.

நேற்றுப் போட்ட பதிவின் காரணம் திசைமாறிப் போய்விட்டதுப் போல தோன்றுகிறது. தினமலர் வாசகர்கள்
பல நாடுகளிலும் இருப்பதால் தமிழ் பிளாக்ஸ்/வலைப்பதிவுகளைப் பற்றி தெரிந்துக் கொள்ளவும், இதை ஆரம்பிப்பதும், தமிழ்
தட்டச்சும் கடினமில்லை என்பதையும் எடுத்து சொல்ல வேண்டும் என்பது என் எண்ணத்தில் இட்டேன்.

மேலும் புது வாசகர்கள், தளத்தைப் பற்றி தங்கள் எண்ணங்களை வெளிப்படுத்துமாறும் வேண்டுகோள் வைத்தேன். தினமலரில் பல நாட்களாய் இப்பகுதி வருகிறது. ஆகவே வாழ்த்து சொன்ன நண்பர்களுக்கு நன்றி சொல்ல கூச்சமாய் இருக்கிறது. வேறு வழியில்லாமல் சொல்லிக் கொண்டும் இருக்கிறேன்.

இந்த பொதுவில் வாழ்த்துவதில் எனக்கு கொஞ்சம் ஒவ்வாமை உண்டு. பெரும்பாலும் தவிர்த்துவிடுவேன். இதன் தொடர்ச்சியாய் நல்லநாள் வாழ்த்துக்கள் அதிலும் எஸ்.எம்.எஸ் மற்றும் ஈ கார்ட் அனுப்புவதும், வந்ததை திறந்துப் பார்ப்பதும் இல்லவேயில்லை. அப்படி வாழ்த்து சொல்ல வேண்டும் என்றால் பர்சனல் டச் இருக்க வேண்டும் என்று நினைப்பேன்.

காரணம் என்னவென்று பார்த்தால், சின்ன வயதில் எங்கள் வீட்டில் பிறந்தநாள், விழாக்கள், பூஜைகள் என்று எதுவுமே செய்ததில்லை. அதே போல என் கணவருக்கும் இதில் விருப்பமிருப்பதில்லை. என் மகளுக்கு முதல் பிறந்தநாள் மட்டும் கொண்டாடினோம். என் மகனுக்கு மூன்றாவது பிறந்தநாள் சென்னையில் இருந்ததால் கொண்டாடினோம். திருமணநாள், எங்கள் நால்வரின் பிறந்த நாட்களை நினைப்படுத்திக் கொள்வதுடன் முடிந்துவிடும். மற்ற பிள்ளைகளின் பிறந்த கொண்டாட்டங்களுக்கு கலந்துக் கொள்ளும் எங்கள் குழந்தைகளிடம், உங்களுக்கும் எல்லாரையும் அழைத்து கொண்டாடலாமா என்றால் இருவருமே வேண்டாம் என்று சொல்லிவிடுவார்கள். காலையில் எழுப்பும்பொழுது, கொஞ்சம்
அதிகமாய் கொஞ்சுவது மட்டுமே! கோவில் இல்லாத ஊரில் இருப்பதால் கோவிலுக்கு போவது, புதுசு அணிவதும் அவர்களுக்கு பழக்கமில்லாமல் போனது.

எங்கள் கல்யாண நாளுக்கு ஒருமுறை என் கணவர் இரண்டு கார்டன் புடைவைகள் வாங்கிதந்தார். பிறகு ஒரு முறை கடை வாசலில் நிறுத்தி, பிளாட்டின பிரேஸ்லெட் வாங்கிதந்தார். இன்னொரு முறை பிள்ளைகளுடன் சர்ப்ரைசாய் பிறந்த நாள் கேக் வந்தது. அவ்வளவு தான். அதிசயமாய் இருந்ததால், மறக்க முடியவில்லை.

பொதுவாய் பிறந்தநாள் அன்று வயதாகிவிட்டது என்று ஒரு கமெண்ட் வரும். நானும், ஆனாலும் உங்களைவிட நாலு வயசு
சின்னவள் என்பேன். என்ன செய்ய கிழவியானாலும் வாழ்ந்துதானே ஆக வேண்டும் என்று பெரூமுச்சு விடுவார். எனக்கு எந்த ஆட்சேபணையும் இல்லை. வேறு நல்ல பெண்ணாய் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள் என்பேன். ஒரு முறை செய்த தவறை இன்னொரு முறை செய்ய மாட்டேன் என்பார். அவ்வளவுதான் விசேஷ நாள் கொண்டாட்டம் முடிந்தது. இப்படி குண்டக்க மண்டக்கவென்று பேசிக் கொண்டு இருப்போம்.

சில சமயம் என் உறவினர்கள் போன் செய்து என்ன வாங்கிக் கொண்டாய், சினிமா போகவில்லையா, ஹோட்டலுக்கு போய் சாப்பிடவில்லையா என்றுக் கேட்பார்கள். இல்லை என்னும் பொழுது அவர்கள் நம்ப மறுப்பார்கள் கொண்டாடுபவர்களை குறை சொல்லவில்லை, ஏனோ எங்கள் இருவருக்குமே பழக்கமில்லாமல் போய்விட்டது.

என் அம்மாவும், மாமியாரும் வெட்டிங் டே புடைவை என்று வருடாவருடம் காட்டும்பொழுது, எனக்கு வயதானதும் இப்படி வாங்கிக் கொள்வேனா என்று தோன்றும். அந்த காலத்தில், மிக பெரிய குடும்ப பசுமையில் முழ்கியிருந்த அவர்கள் இருவருமே "வெட்டிங் டே" கொண்டாடியது இல்லை என்பது எனக்கு தெரியும்.

இப்பொழுது சமீபகாலமாய் காதலர்தினம் கொண்டாடும் பெருசுகளும் உண்டு. கார்ட், ரோஜாபூ கொடுத்தல் இவை எல்லாம்
எனக்கு பிராப்தம் இல்லை. என்ன செய்ய ;-)