இரவின் காதலி

இன்று காலையில் காப்பியை உறிஞ்சிக் கொண்டே பால்கனியில் நிற்கும் பொழுது மணி ஆறரைத்தான் ஆகியிருந்தது. இங்கு வெள்ளிக்கிழமை விடுமுறையானதால் வீடு நிசப்தமாய் இருந்தது. எங்கள் பால்கனி கொஞ்சம் பெரியது. அந்த முனையில் ஒரு தவிட்டு குருவி, புறா சைஸ்சில் உட்கார்ந்திருந்தது. நல்ல குளிர். இன்னும் விடியவில்லை. வானம் வெளுத்துக் கொண்டிருந்தது. அந்த குருவி ஒரு மாதிரி ட்விட் என்று சத்தமிட்டது.

நானும் மெதுவாய் அப்படியே சொன்னேன். ஒரு விநாடிக்குப் பிறகு என்னைப் பார்த்து ட்விட் என்று நன்றாக கத்திவிட்டு பறந்தோடியது. என்ன சொல்லியிருக்கும் என்று யோசித்துக் கொண்டிருக்கும்பொழுது, வானம் அழகாய் சிவப்பு வர்ணம் கொண்டது. "வானம் எனக்கொரு போதிமரம்" என்று வைர வரிகளைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன்.

ஆனால் வானின் அழகு பரிபூர்ணமாய் தெரியாமல், சோடியம் வேப்பர் விளக்குகளின் போலி வெளிச்சம் தடைப் போட்டுக் கொண்டிருந்தது. இந்த சோடியம் வேப்பர் விளக்கு வந்ததுமே, இருட்டின் அழகே போய்விட்டது. வானின் நட்சத்திரங்கள் கண்ணில் விழுவதேயில்லை.

சிறு வயதில் இருந்தே, இருட்டின் காதலி நான். வானின் நட்சத்திரங்களைப் பார்த்துக் கொண்டு நிச்சிலமான மனதுடன், ஒருவகையான மோனை நிலையில் இருப்பது சுகமானது. அப்புறம் கல்யாணம் ஆனதும், வாழ்க்கை அப்பார்ட்மெண்ட்டின் நாலு சுவர்களுக்குள்! பால்கனியில் நின்றுக் கொண்டு பார்க்கும் வானம் எனக்கு பிடிக்கவில்லை.

நாங்கள் இருக்கும் ஊரில் இருந்து துபாய் நூத்திஎண்பதுகிலோ மீட்டர். பத்துநாட்களுக்கு ஒரு முறை ஏதாவது வேலை வந்துவிடும். திரும்பும்பொழுது, எப்படியும் பத்து, பதினென்று ஆகிவிடும். ஷார்ஜா வழியாய் வராமல், அவுட்டரில் புதியதாய் போட்டுக் கொண்டு இருக்கும் வழியில்தான் வரவேண்டும் என்று சொல்லிவிடுவேன்.

இன்னும் சில கிலோ மீட்டருக்கு தெருவிளக்குகள் போடவில்லை. அசல் பாலைவனமாய் சந்தடி குறைந்த சாலை. வெகு தூரத்தில் துபாய் நகரத்து விளக்குகள் கண் சிமிட்ட, வானத்து நட்சத்திரங்களும், நிலாவும் கூட வர மனம் எங்கும் ஒருவகையான நிசப்தம் எழும். ஏனோ இத்தகைய இருட்டுகளில் வாய் ஊமையாகி விடுகிறது. சில் வண்டுகளின் ரீங்காரமும், பெயர் தெரியாத பூச்சிகளின் சத்தமும், காற்றில் அசையும் இலைகளின் ஓலியும் அப்படியே இருந்து விடலாம் என்று இருக்கும்.

மாயவரம் போனால், அங்கிருக்கும் மொட்டை மாடிக்கு இருட்டியதும் போய் விடுவேன். நூறு வயதினை தாண்டிய தென்னை மரங்கள், மரம் செடி கொடிகளின் பச்சை வாசம், கும்மிருட்டு, எங்கோ ஒலிக்கும் வானொலியில் பழைய பாட்டு. அதுவும் காற்று அடிக்கும் பொழுது மட்டுமே விட்டு விட்டு பாடல் வரிகள் காதில் விழும்.

காணி நிலம் வேண்டும் பராசக்தி என்று பாரதி பாடியது இதைதானா? என்ன ரசனை என்று நினைக்கும்பொழுது, அங்க இருட்டுல ஒக்காந்து என்ன செய்யரே? வந்து வேலைய பாரு என்று கீழ் இருந்து குரல் கேட்கும். பாரதிக்கு வேண்டுமானாலும் கூட பத்தினி பெண் இருக்க வேண்டும் . நமக்கு !!!!!!!!!

- தோழியர் வலைப்பதிவு