சொ. செ. சூ- usha style அல்லது நான் கற்றப்பாடங்கள்

தலைப்பை முதலில் எனக்கு வாய் கொஞ்சம் அதிகம் என்று வைத்துவிட்டு, கலக்கலாய் இருந்தால்தான் டாப் டென்னில் வர வாய்ப்பு இருக்கும் என்பதால் மாற்றிவிட்டேன். சரி, விஷயத்துக்கு வருவோம்.

பிசியோதொரபி எடுக்க ஆஸ்பத்திரிக்குப் போய் கொண்டு இருக்கிறேன். எனக்கு எப்பொழுதும் ஆஸ்பத்திரியில் வேலை செய்பவர்களைப் பார்த்தால் பாவமாய் இருக்கும், எப்ப பார்த்தாலும்
நோயாளி முகங்களைப் பார்த்துக்கிட்டு, வாழ்க்கையே சோகமாய், பாவமாய் இருக்கும்.


சரி பிசியோதொரபி செய்யும் பொழுது வாய் சும்மா இருக்க முடியுமா? எந்தூரூ மா என்றதும், கதை ஆரம்பமானது. பாலீஸ்தீன பொண்ணு, ரொம்ப ஸ்மார்ட். வழக்கப்படி ஊர் சோகத்தைச் சொல்லிவிட்டு மாமியார் தன்னுடன் இல்லை, ஆனால் அடுக்கு மாடி குடியிருப்பில் ஒரு ப்ளோர் மேலே இருக்கார். சின்ன பிள்ளை இருப்பதால், உதவியும் தேவை, ஆனால் வீட்டிலேயே இருப்பதால் ஏற்படும் பிடுங்கலும் இல்லை என்று மகிழ்ச்சியுடன் சொல்லும்பொழுது, மனக்கண்ணில் "கோம்பை" மேடம் புன்னகைத்தார்.

அடுத்து, இங்க இருக்கும் லோக்கல் மக்களுக்கு உள்ள சம்பளத்தையும், தான் இரவு எட்டு மணிவரை உழைத்தாலும், சாதாரண வரவேற்பாளருக்கு, டாக்டரைவிட சம்பளம் அதிகம் என்று ஓரே புலம்பல். நான், நாம் பிழைக்க வந்தவர்கள், அவர்கள் சொந்த நாடு இது, மேலும் மிக குறைந்த சதவீத மக்கள் தொகை இருப்பதாலும், அவர்களுக்கு இப்படி அலவன்ஸ் தருவது தப்பில்லை என்றாலும் அப்பெண்ணின் புலம்பல் நிற்கவில்லை. நான் சும்மா இல்லாமல், நாம் வேலைக்கு வந்து உழைத்துவிட்டு சம்பளம் வாங்கிறோம், அவங்க சம்பளம் வாங்கிவிட்டு வேலை விருப்பப்பட்ட செய்வாங்க என்று சொன்னதும், வெடி சிரிப்பு சிரித்தார். இந்த பொண்ணு சிரிப்பைக் கேட்டுவிட்டு, சீனியர் டாக்டர்,(அங்க ஹைதராபாத்) என்ன சிரிப்பு என்றுக் கேட்டுவிட்டு தானும் ஜோதியில் ஐக்கியமானார்.

அந்நேரம் பார்த்து, அதே வரவேற்பாளினி ஒரு பேப்பரை கையில் எடுத்துக் கொண்டு உள்ளே வர, இவங்க ரெண்டு பேரூம் சிரிப்பை அடக்க முடியாமல். ''என்னமா அதிசயமாய் இருக்கு, ஆறு மணிவரை வேலை செய்யரே" என்றுக் கேட்டு விட்டு, கொடுத்த பேப்பரில் கையெழுத்துப்
போட்டு அனுப்பினார். அந்த பெண் போகும்பொழுது என்னைப் பார்த்து முறைத்ததாய் எனக்கு தோன்றியது. சிரிப்பு சத்தம் கேட்டு இந்த பேப்பரை தூக்கிக் கொண்டு வந்திருக்கிறாள், வெளியே நின்று ஒட்டு கேட்டுவிட்டு உள்ளே வந்துள்ளாள் என்று பாலஸ்தீன பெண் சொல்ல, தேவையா உஷா உனக்கு என்று மனசாட்சி திட்டியது.

அடுத்தமுறை வழக்கப்படி, ரிசப்ஷனில் என் பெயரைச் சொல்லும்பொழுது, அரபியில் கடகடவென்று பக்கத்தில் இருந்த பென்ணிடம் ஏதோ சொல்லிக் கொண்டு இருந்தாள்.அது என்னைப் பற்றியோ என்று சம்சயம். அந்நேரம் பார்த்து பிசியோதரபி டாக்டரம்மா, என்னை அன்புடன் வா வா என்று உற்சாகத்துடன் பெயரிட்டு அழைத்து பேச தொடங்கினார்.

அவருடன் பிசியோதிரபிக்கு செல்லும்பொழுது, முதுகு முறைக்கும் கண்களால் எரிந்தது. என்ன செய்ய இதைதான் சொ.செ.சூ என்பதா?

நான் என்னவோ யதார்த்தமாய், ஜோக் என்று நினைத்து சொன்னது எனக்கே வினையானது பாருங்க. இப்ப போய் நான் என்ன விளக்கம் கொடுக்க முடியும்? நான் வேண்டாம் என்றாலும் நான் இந்த செட்டுன்னு முத்திரை குத்தியாச்சு. ஹ¥ம்.. சல்தா ஹைன்னு போய்க்கிட்டே இருக்க வேண்டியதுதான்.


மொத்தத்தில் இந்த நிகழ்ச்சி மூலம் நான் கற்ற பாடங்கள்:

1- யாரு எங்கே இருக்காங்கன்னு பாக்காம பேசக்கூடாது. தெரியுதோ தெரியல¨யோ.. ஆச்சரியமா இருந்தாலும் (சம்பள விவகாரம் ஆச்சரியமா இருந்துதுங்க, அதைச் சொல்றேன்), சிரிப்பா இருந்தாலும் வெளிய காமிச்சுக்கிட்டா நம்ம முகமூடி கிழிஞ்சு தொங்கும். (முகமூடி போடாலைன்னு நா நெனச்சி புண்ணியமில்லை)

2- டாக்டர் கிட்டே பேசினா ரிசப்ஷனிஸ்ட் என்ன நினைக்கிறா? இவ டாக்டர் கட்சி! அடிக்கடி வந்து அட்டெண்டண்ஸ் குடுக்கறா. அதே டாக்டர் தப்பு பண்ணதுக்கு (லேட்டா வந்தாங்க) இவ முன்னாடியே முணங்கியது இவளுக்கு மறந்து போயிடுச்சு.

3-யாரோ யாரைப்பத்தியோ என்னவோ பேசற இடத்துலே வாயை இறுக்க மூடிக்கணும்.

4- உஷான்னு பேரூ இருந்தா மட்டும் போதாது, உஷாராகவும் இருக்க பழகிக்கணும்


பாடம் எல்லாம் கத்துக்கிட்டேன்.. கடைப்பிடிப்பேனான்னு கேட்டுடாதீங்க! ஹூம் :-)