மனிதரில் எத்தனை பிரிவுகள்?

ஜோவின் பதிவைப் பார்த்து சில நினைவலைகள்

இது மரத்தடியில் முன்பு எழுதியதுசில வருடங்களுக்கு முன்பு நாங்கள், அதாவது சில குடும்பங்கள் சென்னையில் இருந்து உ.பியில் ஒரு மூலை பவர்பிளாண்டுக்கு டெபுடேஷனில் அனுப்பப்பட்டோம். என் எதிர் வீட்டில் ஒரு ஆசாரமான கிறிஸ்துவ குடும்பம்.(பெந்தகோஸ்தே சபை என்ற தீவிர கிருஸ்தவத்தினரைப் பற்றி அப்பொழுதுதான் தெரிந்துக் கொண்டேன்) இதில் ஆசாரம் என்னவென்றால், பண்டிகை நாட்களில் கொடுக்கப்படும் பலகாரங்களை வாங்க மறுத்துவிட்டாள் அந்தவீட்டு குடும்பத்தலைவி. குழந்தைகளும் ஏதாவது கொடுத்தால், சாமிக்குப் படைத்தது இல்லையே என்றுக் கேட்டுவிட்டுதான் சாப்பிடும்.

இப்படி இருக்க, அவர்கள் ஞாயிற்றுக்கிழமை சர்ச்சுக்குப்போகும் பழக்கத்தால், அங்கு ஏதாவது சர்ச் இருக்கா என்று என்னைக் கேட்டாள். அந்த கும்பலில் ஹிந்தி தெரிந்த, அதாவது ஹிந்தி என்று நான் நினைத்துப் பேசுவதை அவர்கள் பிரமிப்புடன் பார்ப்பார்கள். ஆனால் ஹிந்திகாரர்கள், இது என்ன பாஷை என்று முழிப்பார்கள். அதிலும் அவளுக்கு நஹி என்ற ஒரு வார்த்தை மட்டும்தான் ஹிந்தியில் தெரியும். தென் தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்தவர்கள். நானும், அந்த அம்மாளும் அந்த சின்ன ஊரின் தெருவில் வலம் வந்தோம். பிறகு ஒரு பால்காரன் புண்ணியத்தில் ஒரு வீட்டில் பிராத்தனை செய்கிறார்கள் என்ற விஷயம் தெரிந்து ஞாயிற்றுக்கிழமை இந்தக் குடும்பமும் அங்கு போகத் தொடங்கியது.

இரண்டு வாரம் கழித்து, ஒருநாள் காலை நான் மெதுவாய் எட்டுமணிக்கு எழும்போது, அவளும் எழுந்து வருவதைப் பார்த்தேன்.

"என்னங்க! சர்ச்சுக்குப் போகலையா?" என்று விசாரித்தேன்.

அவள் முகத்தை சோகமாக்கிக்கொண்டு "இல்லைங்க! சரிபடலை" என்றாள்.

"ஓஹோ! உங்களுக்குள்ளே நிறைய பிரிவு இருக்கே, இது உங்களுடையது இல்லையா?" என்றேன்.

"இல்லைங்க!எங்குள்ளுதுதான். ஆனா..." என்று இழுத்து சிறிது கிசுகிசுப்பான குரலில்," அவுங்க, உங்கசாமி பாட்டும் பாடுராங்க" என்றாள்.

எனக்கு ஆச்சரியம் தாங்கவில்லை. ஆஹா! இதுவல்லவா மத நல்லிணக்கம். இந்தியாவின் எதிர்காலம் என் கண்ணில் ஒளிமயமாகத் தோன்றியது. சந்தோஷத்தைக் கஷ்டப்பட்டு அடக்கிக்கொண்டு, "இந்து சாமி மட்டுமா, இல்ல அல்லா, சீக்கிய பஜனும் உண்டா?"

"இல்லைங்க! உங்க சாமிமட்டும்தான்".

எனக்கு கொஞ்சம் குழப்பமாய் இருந்தது. அது எப்படி என்று கேட்டேன். அந்த அம்மாள்,"ஆமாங்க! ஈஸ்வர் ஈஸ்வர்'ன்னு உங்க லிங்கத்தப் பாடறாங்க! நாங்க இனி மேல போக மாட்டோம்" என்றாள்.

என்னால் சிரிப்பை அடக்க முடியாமல் சிரித்துவிட்டேன். "அம்மா! தாயே! இந்தில ஈஸ்வர்னா, கடவுள்னு அதாவது காட்னு அர்த்தம்" என்று எடுத்து சொன்னேன். ஆனால் அவளால் அதை ஒத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. ஜீசஸ் என்று கண்ணை மூடிக்கொண்டு பிராத்தனையில் உருகும்போது, இவர்கள் ஈஸ்வர் என்றவுடன் மனக் கண்ணில் லிங்கம் அல்லவா வருகிறது.

இது எப்படி இருக்கு?


பிறகு இந்த அம்மாள், டிசம்பரில் சென்னைக்கு நாங்கள் போவதைப் பார்த்து தின காலண்டர் வாங்கி வர சொன்னார். அப்பொழுது நாங்கள் இருந்தது சென்னை லாசரஸ் சர்ச் ஏரியா. முழுக்க முழுக்க கிருஸ்தவர்கள் வாழும் இடம். ரொம்ப நல்லது செய்கிறேன் என்று நினைத்து, குழந்தை ஏசுவை கையில் தாங்கியிருக்கும் மேரி மாதா படம் இருக்கும் காலண்டரை தேடி பிடித்து வாங்கி
வந்து அவர் கையில் தந்ததும், அந்த அம்மாள் தேள் கொட்டியதைப் போல கையை உதறினார். இதெல்லாம் நாங்க வீட்டூல மாட்ட மாட்டோம் என்று நாற்காலியில் போட்டுவிட்டுப் போய் விட்டார். அப்புறம் என்ன மேரி மாதா, ஒரு வருடத்திற்கு எங்கள் வீட்டு சுவரில் அருள்
பாலித்துக் கொண்டு இருந்தார்.

அடுத்து கீழ் தளத்தில் புதியதாய் ஒரு கிருஸ்தவர் வந்துள்ளார் என்ற செய்தியை சொல்லி இவரை அவர் வீட்டுக்கு அழைத்துக் கொண்டு நானும், இன்னொரு தோழியும் போனேன். நாகர்கோவிலை சார்ந்த அவர் கத்தோலிக்கராம். இவரைப் பற்றி தெரிந்ததும், "உங்களை சொல்லவில்லை" என்று சொல்லிவிட்டு, பெந்தகோஸ்தே சபையினரால் ஊரில் எவ்வளவு சண்டை சச்சரவு என்று தாளித்துவிட்டார். முதல் முறையாய் ஒருவர் வீட்டுக்கு அழைத்து சென்றதற்க்கு கிடைத்த மரியாதையைப் பார்த்து உடன் சென்ற நானும், இன்னொருவரும் பேயரைந்தது போல ஆனோம்.

சாதி, அதன் உட்பிரிவுகள் என்று இந்துமதத்தில் ஆயிரம் வகைகளைக் கண்ட எனக்கு, இவர்கள் இந்த சண்டைகள் எங்கும் மனிதர்கள் ஒன்றே என்ற புரிதலை தந்தது. இதில் இன்னொரு விசேஷம் என்னவென்றால் உட்பிரிவுகளில் காட்டப்படும் துவேஷம், மற்றவர்களிடம்
காட்டுவதை விட பல்மடங்கு அதிகம். என்ன ஒன்று வெளியில் இருப்பவர்களுக்கு தெரியாது, புரியாது

பார்க்க ஜோவின் இந்த பதிவு