மூன்று- ஜூவி, கல்வெட்டு, அம்பை& உஷா

பெண்ணாய் பிறந்ததன் சில அசெளகரியங்களை, நவீன சாதனங்கள் ஓரளவு குறைத்தாலும், அறியாமையாலும் ஏழ்மைநிலையும் சேர்ந்துஇன்னும் பல பெண்கள் அவதிப்பட்டுக் கொண்டு இருக்கிறார்கள் என்பது வேதனை தரும் செய்திகள்.

முதலில் ஜூனியர் விகடனில் வந்த கட்டுரை, அடுத்து கல்வெட்டு என்கிற பலூன் மாமா தன் பதிவில் போட்டது அடுத்து திண்ணையில் அம்பை அவர்களின் சிறுக்கதையை எடுத்துப் போட்ட கே. ஆர். மணி அவர்களுக்கும் நன்றி.

21- 3- 2007 ஜூனியர் விகடனில்

அரசு எடுத்த மருத்துவ சர்வே.. நாற்பதை தொட்ட பெண்கள் உஷார்!

‘தங்களுக்கே தெரியாமல் தங்கள் பிறப்புறுப்பில் புற்று நோயைச் சுமந்து கொண்டிருக்கிறார்கள் கிராமத்துப் பெண்கள்!’ &இப்படியரு ‘ஷாக்’ ரிப்போர்ட் வந்திருப்பது, தமிழக அரசின் ‘வருமுன் காப்போம்’ திட்டத்தில் நடத்தப்பட்ட பரிசோதனையில்தான்!

‘கிராமப்புற பெண்களை மட்டும் இந்த நோய் குறிவைக்கக் காரணம் என்ன?’ என மருத்துவ வட்டாரத்தில் விசாரித்த போது கேள்விப்பட்ட விஷயங்கள், மேலும் நம்மை அதிர்ச்சியில் தள்ளியது.

இதுகுறித்து நம்மிடம் விரி வாகப் பேசிய தேனி மாவட்ட மருத்துவத்துறை துணை இயக்குநர் பாலசுப்பிரமணியன், ‘‘தேனி மாவட்டத் தில் இதுவரை பத்து மருத் துவ முகாம்களை நடத்தி இருக்கிறோம். அதில், முப்பது வயதிலிருந்து நாற்பது வயதுடைய கிராமப் பெண்களுக்கு மர்ம உறுப்பில் புற்றுநோய் இருப்பதை மருத்துவர்கள் கண்டறிந்துள்ளனர். இது குறித்து ஏற்கெனவே சர்வே மேற்கொண்ட உலக சுகாதார மையமும், இந்திய மருத்துவக் கழகமும் கிராமப்புற பெண் களுக்கு இதுபோன்ற நோய் இருப்பதை எங்களுக்கு அறிவுறுத்தியது. அதையடுத்து நாங்களும் தீவிரமாகப் பரிசோதனையில் இறங்கினோம். இது வரையில் தமிழகத்தின் முக்கியமான நான்கு ஊர்களில் நடத்தப்பட்ட மருத்துவமுகாம்கள் மூலமாக எங்களுக்குக் கிடைத்திருக்கும் தகவலைச் சொன்னால் அதிர்ந்துதான் போவீர்கள். அந்த முகாம்கள் மூலமாக ஏராளமான கிராமத்துப் பெண்களை சோதித் ததில் சுமார் ஒரு லட்சத்து எழுபதாயிரம் பெண்களுக்கு இந்த புற்றுநோய் இருப்பது உறுதி செய்யப் பட்டிருக்கிறது. இதெல்லாம் ஆரம்ப கட்டம்தான் என் றாலும், காலப் போக்கில் இதன் பாதிப்புகள் தீவிரமாகும் என்பதையும் மறுப்பதற்கில்லை.’’ என்றார்.

உடனே, இந்த நோய் வருவதற்கான காரணம் என்ன என்று அவரிடமே கேட்டோம். ‘‘குறிப்பாக போன தலைமுறை பெண்கள், அதாவது முப்பது வயதிலிருந்து நாற்பது வயதுள்ளவர்கள் மாதவிடாய் காலங்களில் சானிட்டரி நாப்கினுக்குப் பதிலாகத் துணியைப் பயன்படுத்துகின்றனர். பெரும்பாலும் இதன் மூலம்தான் இந்த நோய் அவர்களின் பிறப்புறுப்பைத் தாக்குகிறது. நாப்கினாகப் பயன்படுத்தும் துணியை யாரும் பார்த்துவிடக் கூடாது என்பதற்காக மரம், சுவர் என இண்டு இடுக்குகளில் மறைத்து வைக்கின்றனர். அவற்றையே எடுத்து மீண்டும் மீண்டும் பயன்படுத்துகின்றனர். துணியை நன்றாக சுடு தண்ணீரில் துவைக் காமல், தேங்கிக் கிடக்கும் கண்மாய் மற்றும் குளத்தில் துவைப்பதாலும் துணியில் ஏற்கெனவே இருக்கும் கிருமிகளுடன் சுத்தமில்லாத தண்ணீரில் இருக்கும் கிருமிகளும் சேர்ந்து விடுகின்றன. இதனால் உற்பத்தியாகும் வைரஸ், பாக்டீரியா போன்றவை பிறப் புறுப்பைத் தாக்குகின்றன. தொடர்ந்து இந்தத் தவறை செய்யும்போது நாப்கின் துணிகள் நோய்கிருமிகளின் கூடாரமாகவே மாறிவிடுகிறது. இதனால் பெண்களைத் துவக்கத்தில் வெள்ளைப்படுதல் நோய் தாக்கும். பிறகு அதுவே புற்றுநோய்க்கும் அடித்தளம் போட்டுவிடும். இது ஒரு புறமிருக்க... துணி பயன்படுத்தும் பெண்கள், துணியைப் பின்புறத்திலிருந்து முன்புறம் கட்டுவதால் மல வாயிலுள்ள அசுத்தங்கள் துணியில் பட்டு, அதிலிருக்கும் கிருமிகளும் பிறப்புறுப்பைக் கடுமையாகப் பாதித்துவிடுகின்றன. இவை மொத்தமாக சேர்ந்துதான் நாளடைவில் புற்றுநோயை உருவாக்குகின்றன. அதனால் சுகாதாரமான துணி அல்லது நாப்கின்களைப் பயன்படுத்தாத பட்சத்தில் எதிர்காலத்தில் கிராமப்புறப் பெண்கள், இந்த நோயால் பெரிய அளவில் பாதிக்கப்படும் ஆபத்திருக்கிறது’’ என திகிலூட்டியவர்,
‘‘மொத்தத்தில் சுகாதாரத்தைப் பேணுவதைத் தவிர இதிலிருந்து தப்பிக்க வேறு வழியே இல்லை. இதை வலியுறுத்தி ஊட்டச்சத்துத் துறையுடன் இணைந்து வளர்இளம் பெண்களுக்கு வாராந் திர பயிற்சிகளை நடத்தி வருகிறோம். அதில் முப்பது வயதைத் தாண் டிய பெண்களுக்கும், கருவுற்ற தாய் மார்களுக்கும் பிறப்புறுப்பு புற்றுநோய் குறித்து விழிப்பு உணர்வை ஏற்படுத்தி வருகிறோம்’’ என்றார்.

தொண்டு நிறுவனங்களில் உள்ள பெண்கள் அனைவரையும் இணைத்து, பெண்கள் நெட்வொர்க் நடத்தி வரும் டாக்டர் சாம்ராயை சந்தித்தபோது அவர், ‘‘மதுரை மண்டலத்தில் எய்ட்ஸ் குறித்த மருத்துவ முகாம்களை நடத்தி வருகிறோம். கிராமிய பெண்கள், மர்ம உறுப்பில் புற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டு வருவது குறித்து எங்களுக்கு அதிகாரிகள் தகவல் கொடுத்ததால், அது பற்றியும் எங்கள் மகளிர் குழுக்கள் மூலம் விழிப்பு உணர்வு பிரசாரம் செய்து வருகிறோம். கிராமப்புற பெண்களின் சுகாதாரத்தை மேம்படுத்த திட்டங்களை செயல்படுத்தும் அரசும் இந்த விஷயத்தில் இன்னும் கவனம் செலுத்த வேண்டும்’’ என் றார்..

இதுகுறித்து மக்கள் நல்வாழ்வுத்துறை அமைச்சர் கே.கே.எஸ்.எஸ்.ஆரிடம் நாம் பேசியபோது, ‘‘இந்த விஷயம் தொடர்பாக வருமுன் காப்போம் முகாம்களில் தனிக்கவனம் செலுத்த உத்தரவிட்டுள்ளோம். இந்த நோயால் பாதிக்கப் பட்டவர்களுக்கு ஆரம்ப சுகாதார மையங்களில் மருந்து& மாத்திரைகள் வழங்கப்பட்டு வருகிறது. ஒவ்வொரு ஆரம்ப சுகாதார மையத்துக்கும், புற்றுநோய் இருப்பதை கண்டறியும் கருவிகளும் வழங்கப்பட்டு வருகின்றன. இதன்மூலம் இந்த நோயை ஆரம்ப நிலையிலே குணப் படுத்த நடவடிக்கைகளை எடுத்து வருகிறோம். கிரமப்புற மக்களுக்கு இலவசமாக சானிட்டரி நாப்கின் தருவது பற்றி எங்கள் துறை அலுவலர்களிடம் ஆலோசனை கேட்டு, தலைவர் கலைஞரின் கவனத்துக்குக் கொண்டுசென்று முடிவு எடுக்கப்படும்’’ என்றவர், ‘‘கிராமப்புற மக்களின் சுகாதார மேம்பாட்டுக்குத் தொண்டு நிறுவனங்களை ஒருங்கிணைத்து விழிப்பு உணர்வு பிரசாரத்தையும் செய்து வருகிறோம். அதை இன்னும் தீவிரப்படுத்துவோம்...’’ என்றார்.
***
http://kalvetu.blogspot.com/2007/03/they-dont-use-anything-during-menses.html

கல்வெட்டு தன் சமீபத்து பதிவில் தனக்கு வந்த ஈமெயிலை போட்டிருக்கிறார். கடந்த வருடம், ரம்யா நாகேந்திரனும் இதே பொது நல சேவை மையத்தைப் பற்றி பதிவிட்டதாய் நினைவும். இன்னும் எந்த நூற்றாண்டில் இருக்கிறோம் என்று சந்தேகமாய் இருக்கிறது.
***
அடுத்து அம்பை
http://www.thinnai.com/?module=displaystory&story_id=60703156&format=html

அந்தக்கால சங்கடங்களையும், நம் ஊர் ஆண்களின் மாறாத மனப்பான்மைகளையும் அம்பை நன்றாக வெளிக் கொண்டுவந்துள்ளார்.
****
இது முன்பு நான் தோழியர் வலைப்பதிவில் எழுதியது.
அந்த கால மூணு நாள் விஷயங்கள், மதுமிதாவின் பாரதிதாசன் கட்டுரையைப் பார்த்தவுடன் பாட்டி சொன்ன விஷயங்களை நியாபகப்படுத்திவிட்டது. பாட்டி என்றால் அப்பாவின் அம்மா. சொந்த கதை, சோக கதை என்று தினமும் ஏதாவது சொல்லுவாள்.

இந்த மூன்று நாள் அவஸ்தை பற்றியும் அவள் சொன்ன சரித்திர குறிப்பு. அந்த காலத்தில் புடைவைக்குள் பாவாடை கட்டும் வழக்கம் இல்லை. அதனால் புடைவையை முதலில் உள் பக்கமாய் இழுத்து முடிச்சுப்போட்டு பிறகு சுற்றிக் கொள்வார்களாம். அதாவது கோவணம் டைப்பில் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்களேன்.

அந்த மூணு நாள் வந்ததும், வீட்டுக்கு ஒதுங்கி உட்கார்ந்ததும் நாலைந்து பழைய புடைவைகளை தூக்கிப் போடுவார்களாம். அதன்உட்பக்கம் ஈரமானதும் அடுத்தது. தினம் இரு தடவை வண்ணாத்தி வந்து எடுத்துக் கொண்டுப் போய், சவுக்காரம் போட்டு துவைத்து -ஆற்றில் தான் மொடமொடவென்று துவைத்து உணர்த்தி தருவாளாம்.

வீட்டின் பின் பக்கம் மாட்டுதொழுவம் அருகில் இருட்டு அறை இருக்கும். அங்குதான் இருக்க வேண்டும். தண்ணீர் வேண்டும் என்றாலும் கிணறு, வாளி எதையும் தொடக்கூடாது. யாராவது சேந்தி தரும்வரை காத்திருக்க வேண்டும். பொதுவாய் ஆண்கள் வரும் பொழுது வெளியே வந்து முகத்தைக் காட்டக் கூடாது. மூணு நாள் குளிக்கவும் கூடாது (உவே!). சுமங்கலியானாலும் பொட்டு வைத்துக் கொள்ளக்கூடாது. வீட்டுக்குள் வரக்கூடாதே தவிர இவர்களுக்கு என்று பிரத்தியோக வேலைகள் உண்டு. ரெஸ்ட் எல்லாம் இல்லை.

சாப்பாடு காலையில் பழையதுதான். பிறகு வீட்டு உறுப்பினர்கள் எல்லாரும் சாப்பிட்ட பிறகு சாப்பாடு போடப்படும். முதலில் குழம்பு சாதம் சாப்பிட்டவுடன் எழுந்து தூர நிற்க வேண்டும். பிறகு சாதமும் ரசமும் போடப்படும். அதை சாப்பிட்டு முடித்ததும் திரும்ப எழுந்து தூர நிற்க வேண்டும். இலையில் சாதமும் மோரும் ஊற்றப்படும். இவை எல்லாம் வீட்டின் பின் புறம் தான். மூன்று இரவு கணக்கு, கழிந்ததும் தலைக்கு குளித்து உள்ளே வரவேண்டும். ஆனால் கணவன் முகத்தை முதலில் பார்க்கக்கூடாது.

அம்மா காலத்தில் பழைய புடைவை கிழிச்சல் துணியை உபயோகித்து அதை தனியாய் தோய்த்து வேலியில் உலர்த்துவாள். வீட்டின் ஓரத்தில் யாரையும் தொடாமல், டம்ளர் தட்டு, பாயுடன் உட்கார்ந்து இருப்பாள். சாப்பாடு பாட்டி இருந்தால் பிரச்சனை இல்லை. இல்லாவிட்டால் அப்பா சமையலறையை ஒரு வழியாக்கிவிடுவார். ஆனால் அப்பா வைத்த ரசத்தின் சுவை இன்னும் நாக்கில் உள்ளது. அம்மா இரண்டாவது நாள் ஒவ்வொரு மாதமும் ஏதாவது சினிமாவுக்குப் போய் விடுவாள். அம்மா ஜாலியாய் மூன்று நாட்கள் விடுமுறையை அனுபவிப்பதாய்இருக்கும். என் காலத்தில், ஆரம்பத்தில் தனி என்று பெயர். எரிச்சலாய் இருக்கும். அம்மா அலற அலற வேண்டுமென்றே கால் மட்டும் வெளியே வைத்துக் கொண்டு உடம்பையும் தலையையும் சமையல் அறைக்குள் நீட்டுவேன். என் அண்ணனும் தம்பியும் தொட்டால் ஷாக் அடிக்குமா என்று வேண்டுமென்றே தொடுவார்கள். சில மாதம் கழித்து அப்பா திட்டி, அம்மாவும் இந்த அழும்பை சகிக்காமல் பார்த்தவுடன் தலைக்கு தண்ணீர் விட்டுக் கொண்டு, உள்ளே வர சொல்லிவிட்டார்கள். அப்போதே ஹெலனா வந்துவிட்டது.

பாட்டி சொன்னது எல்லாம் ஒரு எழுபது வருடங்களுக்கு முன்பு. இப்போது இந்த கதையை என் மகளிடம் சொன்னால் நம்புவாளா என்றே தெரியவில்லை. இன்னும் கொஞ்சம் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் இந்திய கலாசாரத்தின் நம்பிக்கைகளை கைவிட மனம் வராமல் நான்காவது நாள் தலைக்கு தண்ணீர் விட்டுக் கொள் என்றால், இன்னைக்கு ஸ்கூல் இருக்கிறது. வீக் எண்டில்தான் என்று சொல்லிவிட்டுப் போய் கொண்டே இருக்கிறாள். (வருடங்கள் 1925 வாக்கில் இருந்து 50, 75க்கு பிறகில் இருந்து இப்பொழுது)