இதுவும் ஒரு சரித்திரக்கதை

மன்னர் தன் பரிவாரங்களூடன் வெளியேறியதும் முதன்மை மந்திரி மெதுவாய் புறப்பட்டார். மனம் கிடந்து தவித்தது.கிராதகன் ஐநூறு சாடி ஆனிபொன் அல்லவா கேட்கிறான், குருவி சேர்ப்பதுப் போல மூன்று தலைமுறையாய் சேகரித்த பொக்கிஷம்,கோவில் கட்ட கொடு என்று ஆணையிடுகிறான். மன்னன் அல்லவா, கேட்டதும் கொடுத்துதானே ஆகவேண்டும்! தலை தப்பிக்கவேறு வழி?

"என்ன மந்திரியாரே, பலத்த யோசனை? கோவில் என்பது நல்ல காரியம் தானே.. உமக்கு இம்மையிலும், மறுமையிலும் புண்ணியம் கிட்டுமே" சேனாநிதிபதியின் குரலில் கேலியோ என்று திரும்பிப் பார்த்தார் மந்திரி.

லேசான தலை அசைப்பு. புரிந்த மந்திரி அவனுடன் நடந்தார். அரண்மனைக்கு சுவரெல்லாம் காது அல்லவா!

"சொல்லுங்கள்... இங்க பேசுபவை வெளியே போகாது" என்று சேனாதிபதி சொன்னதும்,

மந்திரி, " உமக்குதான் எல்லா விஷயமும் தெரிந்துள்ளதே, என்ன கேள்வி இது?'" என்று சலிப்புடன் கேட்டார் மந்திரி.

"என்னிடமும் கேட்டு உள்ளான். இவனுக்கு என்ன கோவில் கட்ட இத்துணை விருப்பம்?"

"ஹொய்சாள மன்னனின் மகளை மணந்தான் அல்லவா! அங்குள்ள கலை கோவில்களைப் பார்த்ததும் இவனுக்கும் ஆசை வந்துவிட்டது.வேறு என்ன, பொழுது போகவில்லை. இவன் பெரிய மகாராஜா போல் இல்லை. பிடிவாதகாரன், சரியான மூர்க்கன்"

"மகாராணி, அரசியிடம் சொல்லி பாருங்களேன். பொக்கிஷம் காலியாகிவிடும் என்று பயமுறுத்துங்களேன்" சேனாதிபதி குரலில் ஆதங்கம்.

தலையை அசைத்துவிட்டு புறப்பட்டார் மந்திரி.

"இந்த கிழத்தால் ஒன்றும் நடக்காது. கொள்ளை அடித்த பொருள்களை தந்துதான்ஆக வேண்டும். அடுத்த படையெடுப்பு எப்பொழுதோ?" சிந்தனையில் ஆழ்ந்தான் சேனாதிபதி.

அரண்மனையில் அதே களேபரம். ராணி, யாத்திரை முடிந்து வந்த மகாராணியிடம் கண்ணை கசக்கிக் கொண்டு நின்றாள்.

நான்கு மாதமாய் வடக்கே புனித யாத்திரியை மேற்கொண்டுவிட்டு வந்த மகாராணிக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை.

"அவர் என்னை கவனிப்பதேயில்லையம்மா! பொழுதிற்கும் தான் கட்டப் போகும் கோவிலைப் பற்றிதான் சிந்தனை"

"தெய்வமே" என்று கிழக்கு பார்த்து கும்பிட்டவள், " நல்ல காரியம் தானே! இதற்கு ஏன் இவ்வளவு கவலை?" என்றவள்,"உன் மாமனார், அதாவது என் கணவருக்கு போரிடுவதும், மங்கையர்களுடம் களிப்பதும்தான் வேலையாய் இருந்தது.நாற்பது வயதிற்குள் அத்துணை நோயும் பற்றி இறக்கும் காலத்தில் என்னை பாடாய் படுத்திவிட்டு போய் சேர்ந்தார். அவர் தந்தையும் அப்படிதான் என்று கேள்வி பட்டுள்ளேன். என் மகனுக்கு அந்த குணம் வராமல் போனதே, என் பிராத்தனை வீண் போகவில்லை"என்றவள், "யாரங்கே! மாலை சர்வேஸ்வரன் ஆலயத்தில் லட்ச தீபம் ஏற்றுங்கள்" என்று ஆணையிட்டாள்.

அப்போது அங்கு வந்த மன்னன் தாயை வணங்கிவிட்டு, யாத்திரையைப் பற்றி விசாரிக்க ஆரம்பித்தான். வழக்கப்படி அருகில்மந்திரியும், சேனாதிபதியும்!

மகனை ஆசிர்வதித்துவிட்டு, "மக்கள் நலமா? விளைச்சல் எப்படி?" என்று ஆரம்பித்ததும், " வருடம் முழுவதும் காவிரிஅன்னை கரைப்புரண்டு ஓடுகிறாள். விளைச்சலுக்கு என்ன குறைச்சல்?" என்றான்.

தாய் மகனிடம் கோவிலைப் பற்றிக் கேட்டதும் உற்சாகமாய் ஆரம்பித்தான் மன்னன்.

"நல்ல தொண்டு. என் பங்காய் சிற்பிகளுக்கு ஆதுர சாலை அமைக்க, முப்போகம் நெல் விளையும் நிலம் எழுதி வைக்கிறேன்" என்றாள்.

மந்திரி, " தாயே நானும், என் மனைவி மங்களமும் எங்களால் ஆன சிறு பங்காற்றலாம் என்று இருக்கின்றோம்" என்றார்.

சேனாநிதிபதி அதிர்ந்துப் போய் அவரை பார்த்தான்.

"கிழட்டு பாவி! நல்ல பெயர் வாங்கப் பார்க்கிறானே" என்று மனதினுள் திட்டிக் கொண்டே, " அரசே! என் மகன் ஸ்ரீபாலன், தன் கீழ் பணியாற்றும் ஆட்களைக் கொண்டு சிற்பிகளுக்கு வீடுஅமைத்து தருகிறேன் என்று சொல்லியுள்ளான். அதற்கு வேண்டிய நிலம் நான் தருகிறேன்" என்றான்.

மகனை முன் நிறுத்தப் பார்க்கிறாயா என்று உபதளபதி சிறிது கோபத்துடன் சேனாநிதிபதியைப் பார்க்க மந்திரியின் கண் ஜாடைஅவனுக்கு தைரியம் அளித்தது.

ராணி எல்லாம் ஈஸ்வரன் கிருபை என்று கையை கூப்பினாள். "இடம் பார்த்துவிட்டாயா மகனே?" என்று வினவினாள்.

"பழைய சிறுகோவில் ஒன்று. அதை பெரியதாய் கட்டப் போகிறேன். மங்கபுதூரில் ஒரு சிறிய கோவில், சுயம்புவாய் சர்வேஸ்வரன். விஷ்ணு சிவனை பூஜித்து பிரம்மஹத்தி தோஷத்தை நிவர்த்திக் கொண்ட இடம்" என்று ஆரம்பித்ததும், மந்திரி அதிர்ச்சி அடைந்தார்.

அக் கோவிலில் பூஜை செய்பவர், பிரம்மா தன் பிரம்மஹத்தி தோஷத்தை நிவர்த்தி செய்ய பூஜித்த தலம் என்றல்லா சொன்னார். இவன் எம்பெருமான் மகாவிஷ்ணுவை சொல்லிகிறானே என்று சேனாநிதிபதியைப் பார்த்தான்.

இவனும்தானே அன்று கூட இருந்தான் என்றுப் பார்த்தால், அவன் பார்வையோ வேறு எங்கோ கணக்கு செய்துக் கொண்டு இருந்தது.

"இப்போது ஏதாவது சொல்லப் போனால், வைஷ்ணவன் அதனால் சொல்லிகிறான் என்ற கெட்டபெயர் வரும். பெருமாளே! ஸ்ரீரங்காநாதா.. எல்லாம் உன் லீலை.." என்று மனதைத் தேற்றிக் கொண்டார்.

தாய், " கீழ்மங்கபுதூரா, மேல் மங்கபுதூரா?" என்றுக் கேட்டாள்.

மன்னன், மந்திரியை நோக்க, மந்திரி சேனாதிபதியை நோக்க, அவர் உப தளபதியை நோக்க, இப்படியாக நோக்குகள் கடைசியாய்அரண்மனை வாயிலை அடைந்ததும் ,குதிரைகள் விடை அறிய பறந்தோடின.

உபசேனாதிபதிக்கு அஸ்தியில் ஜீரமே வந்துவிட்டது. ஆறுமாதத்திற்கு முன்புதான் கீழ்மங்கலபுதூரில் நிலத்தை வளைத்துப் போட்டு நெற்பயிரிட ஆரம்பித்திருந்தார். அந்நிலத்தை தன் ஆசைகிழத்தியின் பேரில் சாசனம் வேறு செய்திருந்தார். நிலத்தை கையகப் படுத்த மன்னன் கிளம்பினால் அந்நிலம் யாருடையது என்ற கேள்வி எழுமே! தன் பெயர் வெளியானால், கட்டிய மனைவியை சமாளிக்கமுடியுமா? ஈஸ்வரா இது என்ன சோதனை? என்னை காப்பாற்று... புதிய கோவிலுக்கு என் எடைக்கு எடை பொன் தருகிறேன், தினமும் முக்காலமும் உன்னை தேடி வந்து தொழுகிறேன் என்றெல்லாம் மனதில் தோன்றியதை எல்லாம் வேண்டிக் கொண்டுஇருந்தார்.

"மேல்மங்கபுதூர்" சேனாநிதிபதியின் ஓங்கியகுரல் கேட்டதும் உபதளபதிக்கு உயிர் வந்தது.

ஜாடை காட்டி, குளிர்ந்த நீர் வரவழைத்துக்குடித்து தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டார். மாலை முதல் காரியமாய் கோவிலுக்கு சென்று அர்ச்சனை செய்ய வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டவருக்கு செளகரியமாய் பழையவேண்டுதல்கள் எல்லாம் மறந்துப் போனது.

"தாயே! ஏற்பாடுகள் நடந்துக் கொண்டு இருக்கின்றன. முக்கியமாய் பொன்னையும் பொருளையும் சேகரித்துக் கொண்டு இருக்கிறேன். என் மாமனார் சிற்பிகளை அனுப்ப ஆயுத்தம் செய்துக் கொண்டு இருக்கிறார். வரும் அமாவாசைக்குள் நிலத்தை கையகப் படுத்திவிட்டு பூமி பூஜையும், ஆனைமுகத்தானுக்கு பூசையும் போட்டு விடலாம் என்று தலைமை குரு சொல்லியிருக்கிறார்"

"மிகவும் சந்தோஷம் மகனே!" என்றவள் " ஸ்தல புராணம் எழுத புலவர்களுக்கு சொன்னாயா?" என்றுக் கேட்டாள்.

"ஆம் தாயே! நம் அவை புலவர்கள் அனைவரும் ஸ்தலபுராணமும் இறைவனின் அற்புத லீலைகளையும் உருவாகிக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். சிறப்பானதற்கு ஆயிரம் வராகன் பரிசு என்று அறிவித்துள்ளேன். ஈஸ்வரனுக்கு ஒரு பெயரும், அம்மனுக்கு ஒரு பெயரும் புதுமையாய் ஒருதமிழில் தேர்ந்தெடுங்கள் தாயே!" என்று உற்சாகமாய் தன் திட்டங்களைச் சொல்லிக் கொண்டு இருந்தான்.

மகாராணி, தான் எதிர்பார்ததைவிட ஏற்பாடுகள் மிக பெரிய அளவில் உள்ளதே, மகன் சிறிது ஆர்வகோளாறில் பொக்கிஷம் அனைத்தையும் தீர்த்துவிடுவானோ என்று யோசிக்க ஆரம்பித்தாள்.

ராணியோ சிறுவயதில் உல்லாசமாய் இல்லாமல் இப்படி ஒரு ஞானபழம் நமக்கு வாய்த்ததே என்று எண்ணி மனம் நொந்தாள்.

சேனாநிதிபதிக்கும், உபதளபதிக்கும் இனி சமீபத்தில் போர் எதுவும் இல்லை என்று நன்றாக புலனானது. இருக்கும் பொருளையும் கோவில் கட்ட தாரை வார்த்துவிட்டு, இனி புதியபடையெடுப்பும் இல்லாவிட்டால் எப்படி என்று அவர்கள் எண்ணம் ஓடியது.

மந்திரியோ ஸ்தலபுராணத்தில் பிரம்மா பூஜித்த ஸ்தலம் என்று எழுத முடியுமா? அதற்கு யாரை துணைக்கு அழைப்பது, எவ்வளவுசெலவாகும், ஸ்ரீரங்கம் சென்று வைணவப் பெரியவர்களிடம் விஷயத்தைச் சொல்லி நடக்க இருக்கும் அநீதீயைத் தடுக்கலாமா என்று பல் வேறு யோசனையில் ஆழ்ந்திருந்தார்.

"யாருமே கட்டாத முறையில் கட்டப்போகிறேன். மிக பெரிய கோவில், பார்ப்பவர்கள் ஆச்சரியப் படவேண்டும். ஏராளமான சிற்பிகளைக்கொண்டு என் காலத்திற்குள் கட்டி முடிக்கப் போகிறேன். யுகம் உள்ளவரையில் என் பெருமை பேசும் மிக பெரிய கோவில்" சொல்லிக் கொண்டே போன மன்னனின் கண்களில் கனவு விரிந்தது.

( முன்பு தோழியர் பதிவில் போட்டது. இப்பொழுது சில திருத்தங்களுடன் மீண்டும்)