வாழ்க்கை நம் கையில்

இம்மாத , ஏப்ரல் கலைமகள் இதழில் இக்கதை வெளியாகியுள்ளது என்ற செய்திக் கிடைத்தது. இதை எப்படி எடிட் செய்து இருக்கிறார்கள் என்று தெரியாத நிலையில், ஓரிஜினல் வடிவம் இதோ உங்கள்பார்வைக்கு!

வாழ்க்கை நம் கையில்

அலுவலகத்தில் உயர் அதிகாரிகளுடன் மிக முக்கிய சந்திப்பு. அறைக் கதவைத் திறந்துக் கொண்டு எட்டிப்பார்த்த காரியதரிசி ஜெயா மீது எல்லார் பார்வையும் படிந்தன.

"சாரி, சாரி" என்று சொல்லிக் கொண்டே, என்னைப் பார்த்துக் கொண்டே வந்தவள், "சுபாமேடம். வந்து.. வந்து உங்க செல் போன் சைலண்டுல இருக்கா, உங்க ஹஸ்பண்ட், மிஸ்டர் பாஸ்கர், ஆபிஸ் நம்பருக்கு போன் செஞ்சி, உங்களை உடனே காண்டாக்ட் செய்ய சொன்னார்"

அவள் சொன்ன செய்திக் கேட்டதும், உடலே மறத்துப் போனதுப் போல இருந்தது. எதிர்ப்பார்த்த செய்திதான் என்றாலும், இழப்பு தரும் தாக்கத்தை தாங்க முடிவதில்லை.

ஒவ்வொருவராய் ஆறுதல் சொல்ல ஆரம்பிக்க, மனம் உள்ளே புலம்ப ஆரம்பித்தது. அம்மா! ஏழு வயதில், ராஜி டீச்சரிடம் எங்கம்மா டீச்சர் என்று பெருமையுடன் அம்மாவைப் பார்த்துக்கொண்டே அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டது, பத்து வயதில் அம்மா கன்னத்தில் அழுத்தமாய் முத்தமிட்டுவிட்டு அம்மா தைத்த ரோஸ் கவுனை போட்டுக் கொண்டது, பதிமூன்று வயதில் பயமாய் இருக்கு என்றுக் கட்டிக் கொண்டது, சி.ஏ முடித்த அன்று அம்மாவின் பூரித்த முகம், முதல் மாச சம்பளத்தை அம்மாவிடம் கொடுத்தது. ஒவ்வொரு அம்மா முகமாய் கண்முன் வந்துப் போனது.

.சட்டென்று எழுந்து, பாத்ரூமிற்குப் போய் கதவை சாத்திக் கொண்டேன். கண்கள் பொழிந்தன. குழாயைத் திருப்பி, நீரை முகத்தில் அடித்துக் கொண்டாலும், கண்ணீர் நிற்கவில்லை.

ஜெயா கதவைத் தட்டும் சத்தம் கேட்டது. முகத்தை அழுத்தித் துடைத்துக் கொண்டு கதவை திறந்து, அவள் கொடுத்த செல்லை வாங்கிக் கொண்டேன்.

பாஸ்கர்!

"சுபா, உங்கம்மா... இப்பத்தான் அரைமணி நேரம் ஆச்சு சாரி. எப்படியோ ரொம்ப அவஸ்தைப்படாம போயிட்டாங்க.. நாம அடுத்த பிளைட் பிடிச்சிப் போய்ட்டு நைட்டே திரும்பிடலாம். காரியத்துக்கு எல்லாம் வர முடியாது, சந்தோஷ்க்கு எக்சாம் இருக்குன்னு சொல்லிடு. அப்பாவும் வரேன்னு சொன்னார். ஜெட் ஏர்வேஸ்ல மூணு டிக்கெட் சொல்லிடு. உங்க கம்பனி டிராவல் ஏஜண்ட்னா ஈசியா கிடைக்கும் இல்லே? உங்கக்கா கைல அஞ்சாயிரம் ரூபா கொடுத்தா போதாது? ஹாஸ்பிடல் செலவுக்கு வேற பத்தாயிரம் கொடுத்திருக்கே.." எல்லா முடிவும் எடுத்தாச்சு. நான் சொல்ல என்ன இருக்கு? சரி என்று சொல்லிவிட்டு போனை வைத்தேன்.

ஜெயாவிடம் மூணு டிக்கெட் புக் செய்ய சொல்லிவிட்டு, அக்கா வீட்டுக்கு போன் செய்து வரும் விஷயத்தை சொன்னேன். மாமனாரும் உடன் வருவதால், பணம் காசு பற்றி எதுவும் பேசாதே, பாஸ்கர் பணம் கொடுத்தால் வேண்டாம் என்று எச்சரித்துவிட்டு போனை கட் செய்தேன்.

அன்றைய மீட்டிங், தொடர்ந்து நடக்க, ப்ராஜெட் மேனேஜரிடம் பொறுப்பைத் தந்தேன்.

மீண்டும் பாஸ்கரின் போன்! நேராக ஆபிசுக்கே வந்து பிக் அப் செய்துக் கொள்கிறேன் என்று!

பெங்களூர்- சென்னைக்கு போக வர பயணத்துக்காக செலவை ஆபிஸ் தந்துவிடும் என்று எம்.டி சொன்னது, பெரிய கவலை விட்டதுப் போல இருந்தது. அதற்குள் வண்டி வர பின் சீட்டில் ஏறி அமர்ந்தேன்.

சமையல்கார மாமியை இன்று முழுவதும் வீட்டில் இருக்க சொல்லிவிட்டு வந்தேன், சந்தோஷ் ஸ்கூலுக்குப் போன் செய்து செய்தியை சொல்லிவிட்டேன் என்று மாமனார் வீட்டு விஷயங்களைச் சொல்ல ஆரம்பிக்க, அதற்குள் ஆபிஸ் சம்மந்தமான போன் கால்கள். சொந்த, அவசர விஷயமாய் சென்னை போகிறேன் என்று சொல்லும் பொழுது, விமானநிலையம் வந்து விட்டது. ஜெட் ஏர்வேஸ் கவுண்டரில் போய் டிக்கெட் வாங்கிக் கொண்டு, உள்ளே சென்றோம்.

விமானம் மேலே சீராக பறக்க ஆரம்பித்ததும், விமான பணிபெண்கள் உணவு டிராலிகளை தள்ளிக் கொண்டு வர ஆரம்பித்தனர்.

சக்கரை வியாதி மீது பழியைப் போட்டு விட்டு மாமனார் சாப்பிட ஆரம்பிக்கவும், பாஸ்கரையும் சாப்பிட சொன்னேன். எனக்கு தண்ணி பாட்டில் மட்டும் வாங்கிக் கொண்டேன். இருக்கையில் உட்கார முடியவில்லை. சாப்பாட்டு கடை முடிந்ததும், பாத்ரூமை நோக்கி சென்றேன்.

கதவை சாற்றிக் கொண்டதும், காத்திருந்த கண்கள் நீரை சொரிந்தன. செய்தி கேட்டதில் இருந்து, இந்த நிமிடம்வரை பல வேலைகளை செய்தாலும், ஒவ்வொரு கணமும் மனம், அம்மா, அம்மா என்று அழுதுக் கொண்டு தானே இருந்தது? உயிர் போகும் கடைசி நிமிடங்களில் அம்மா என்ன நினைத்திருப்பாள்? அந்த உயிர் என்னைத் தானே தேடியிருக்கும்? அந்த எண்ணங்கள், நினைவுகள், ஆன்மா எல்லாம் காற்றோடு கலந்துப்போனதோ.. அப்படி என்றால் காற்றில் கலந்த அந்த உயிர் இப்பொழுது என் பக்கத்தில்... கண்ணீரோடு, கண்கள் சுற்று முற்றும் பார்த்தன. வாயை விட்டு அம்மா என்றேன்.

கதவைத் தட்டும் சத்தம் கேட்டு., திரும்ப முகத்தை அலம்பிக் கொண்டு கதவைத் திறந்தேன்., சீட்டில் அமர்ந்தால், சென்னை நெருங்குகிறது என்ற அறிவிப்பு.

வீடு நெருங்க, நெருங்க மனம் படபடவென்று அடித்துக் கொண்டது. பார்க்காமலேயே திரும்பிவிடலாமா என்றுக் கூட யோசித்தேன். அப்பார்ட்மெண்டின் முதல் மாடி.

வாசலிலேயே கூட்டம். அக்கா கணவர் குமார் வா என்பதுப் போல தலையை ஆட்டினார். அக்கா அழுதுக் கொண்டே வந்து கட்டிக் கொண்டாள். அக்காவின் முதுகு வழியாய் பார்த்தால், அம்மா படுத்திருந்தது தெரிந்தது.

இது.. இது.... அம்மாவே இல்லை. முகம் வீங்கி பெருத்திருந்தது. பெரிய பொட்டு, பட்ட பட்டையாய் மஞ்சள் பூச்சு. ரோஜாமாலை என்று அம்மா போலவே இல்லை. ஒரு செகண்டுக்கு மேல் பார்க்க முடியவில்லை. வயிற்றை ஏதோ செய்தது. அப்பாவை கண்கள் தேடின. உள் அறையில் படுத்திருந்தார்.

"பாவம், அம்பது வருஷ உறவு. போயிட்டான்னா மனசு தாங்குமா? தவிச்சிப் போயிட்டார். டாக்டர் ஊசி போட்டிருக்கார். அரைமணி நேரத்துல கண்ணு முழிச்சிடுவார்" சொல்லிக்கொண்டிருந்த அக்காவிடம் அக்கம் பக்கம் பார்த்துவிட்டு, பத்தாயிரம் ரூபாய் வைத்திருந்த கவரை கையில் அழுத்தினேன். மறு நொடி மடியில் சொறுகிக் கொண்டாள். எவ்வளவு நாள் பழக்கம்?

"அக்கா, அவர் பணம் தந்தால் வாங்காதே. இன்னைய செலவு, காரியத்துக்கு வெச்சிக்கோ. சரியா?" என்றதும் தலையை ஆட்டிவிட்டு சென்றாள்.

“சுபா, இங்க ஒண்ணும் சரியில்லே” மாமனார் முணுமுணுக் கொண்டே, பால்கனி பக்கம் போனார்.பாஸ்கர், சைகை செய்து அழைப்பதைப் பார்த்து அருகில் சென்றேன்.

“. எல்லா ரிலேஷன்ஸ் வந்ததும் ஆரம்பிப்பாங்களாம். நாம காத்திருக்க முடியாது. மணி நாலாகுது. ஆறு மணிக்கு பிளைட் அரைமணி நேரத்துல கிளம்பிடணும். அப்பாவேற சும்மா இல்லாம, உங்கக்கா, மாமாக்கிட்ட பேச்சுக் கொடுத்துக்கிட்டு இருக்கார். வயசானா புத்தி கெட்டுப் போகுது” பாஸ்கர் சொல்லும்போதே, குமார்மாமா அங்கு வந்தார்.

அவருடன் பேச பிடிக்காமல், வாசலுக்குப் போனேன். மாடிப்படியில் அமரும்பொழுது, அம்மாவின் மஞ்சள் பூசிய கால்கள் மட்டும் தெரிந்தது.

" படிச்சவங்க. தைரியமா இருக்கீங்க” காப்பியை நீட்டிய பக்கத்து வீட்டுக்காரி, “சரசு எல்லா விஷயமும் சொல்லியிருக்கா. உங்கள படிக்க வெச்சா மாதிரி அவள படிக்க வைக்கலைன்னு அவளுக்கு குறை பாவம்"

என்ன.. அக்காவை படிக்க வைக்கவில்லையா? மாமா பையன் ஜெயகுமாருடன் பிளஸ் டூ படிக்கும்போதே காதல். பேருக்கு எஸ் எல் சி முடிச்சதும் பதினெட்டு வயதில் கல்யாணம். அப்பாவும், நானும் எவ்வளவு முட்டிக் கொண்டோம், கேட்டாளா? இப்ப இப்படி சொல்லிக்கிட்டு அலையராளா? அம்மாவோ அண்ணா பையன் , கடைசி காலத்தில் போய் இருக்க செளகரியாய் இருக்கும் என்று கணக்கு போட்டாள்.

"இப்பவே கிளம்புறீங்களாமே? ஒவ்வொரு மொறையும் உங்க கூட பேசணுன்னு நெனைப்பேன். நா மதுரைல இருந்து சாரி வரவழைச்சி விக்கரேன். எல்லாம் தறி வெலை. பட்டு, காட்டன் ரெண்டு இருக்கு. காரியத்துக்கு வருவீங்க இல்லே, அப்ப பாருங்க. மாசாமாசம் பணம் கொடுத்தா போதும். சரசு சிஸ்டர் ஆச்சே, பணத்த பத்தி கவலையே பட வேண்டாம். இந்த களேபரத்துல, இன்னைக்கு சீட்டு பணம் கட்டணும் ஞாபகம் வெச்சிக்கிட்டு டாண்ணு பிடிங்க மாமின்னு, ரெண்டாயிரம் ரூபாய கைல வெச்சிட்டாளே"

காப்பி நன்றாகவே இருந்தது.

பாஸ்கர் என்னைப் பார்த்து, கை கடிகாரத்தைக் காட்டி சைகை செய்தார். அப்பா இன்னும் எழுந்துக் கொள்ளவில்லையே,என்ற எண்ணம் மனதைக் குடைய, ஏதும் சொல்ல இயலாத நிலையில் பேசாமல் வீட்டினுள் போனேன்.

" ஆறுமணிக்கு பிளைட், இப்ப கிளம்பினா சரியாய் இருக்கும்" என்றேன்.

"போயிட்டு வரேன்னு சொல்லக்கூடாது" என்ற அக்கா, "காரியத்துக்கு... " என்று இழுக்க, குமார் மாமா "பாஸ்கர் சொல்லிட்டார். சும்மா போய்ட்டு போய்ட்டு வர முடியுமா? லீவும் கிடைக்குமா? நீ கிளம்பு சுபா, சார் இப்ப கிளம்பினா பிளைட்டுக்கு சரியா இருக்கும். மாமா எழுந்த நாங்க சொல்லிக்கிறோம்" என்றார்.

பேச்சில் என்ன மரியாதை, பாஸ்கர் ஏதாவது பணத்தை தந்திருப்பார்!

மாமா எந்திரிச்சிட்டார் என்ற குரல் எழுந்தது. திரும்பிப் பார்க்க, அறை வாசலில் அப்பா!

ஒன்றுமே தோன்றவில்லை. ஓடி சென்று அப்பாவை அணைத்துக் கொண்டேன். நரம்பும், தோலும் மட்டும் தெரிந்த எலும்பு கைகள். அப்படியே தூக்கிக் கொண்டு என்னோடு கொண்டு போக வேண்டும் என்ற வேகம் தோன்றியது. கிளம்பும் சமயம், வந்த அழுகையை அடக்கிக் கொண்டேன். அப்பாவின் கைகள் முதுகை தடவின.

"யாராவது ஒருவர் முதலில் போக வேண்டியதுதானே" அப்பா குரல் அசாதாரணமாய் ஒலித்தது.

" ஆறு மணிக்கு பிளைட். எல்லாம் முடிஞ்சதும், நீங்க பெங்களூர் வந்து இருங்க. அப்பத்தான் சுபா மனசு சரியாகும்" பாஸ்கரின் மேலோட்டமான சம்பிரதாய பேச்சு எரிச்சல் ஊட்டியது.

"சொல்லிட்டு போகக்கூடாது சார்" மாமாவின் குரல். இதை எல்லாரும் ஒரு முறை சொல்லியாச்சு.

.அம்மாவின் முகத்தை கடைசியாய் பார்த்துக் கொண்டு நின்றேன். இறுக பிடித்துக் கொண்டிருந்த அப்பாவின் கையை விலக்க முடியாமல், ஏறெடுத்துப் பார்த்தேன். காட்ராக்ட் படர ஆரம்பித்து, பஞ்சடைந்த, கலங்கிய கண்கள்.

குபுக்கென்று கண்கள் பொங்கின. தோளை ஆதரவாய் தட்டிய பாஸ்கர் , “என்ன செய்ய, மனசைத் திடப்படுத்துக்கோ”” சொன்னதும், “நான் அழுவது செத்துப் போனவளுக்காக இல்லை.” ஆற்றாமையில் வார்த்தைகள் வேகமாய் வந்தன.

பாஸ்கர் பதில் சொல்லாமல், “கிளம்புங்கப்பா, நேரமாகிறது “ என்றார்.

“சுபா, பாஸ்கர்! ஒரு நிமிஷம்” கணீர் என்ற மாமனார் குரல் அனைவரையும் திரும்பிப் பார்க்க வைத்தது. “சுபா, இப்ப நீ எங்களோட பெங்களூர் வர வேண்டாம்”

“அப்பா, சந்தோஷ்க்கு எக்சாம் டைம்” பாஸ்கர் ஆரம்பிக்க, “ அதெல்லாம் நாம ரெண்டு பேரும் பார்த்துப் போம். மனைவியை இழந்த வேதனையை அனுபவிச்சவன் சொல்லரேன். இந்த நேரம் சுபா அவ அப்பாவோட இருப்பதுதான் முறை ” கண்டிப்பான குரலில் பேச்சை தடுத்தவர், “சார்! இவ்வளவு வருஷம் மூத்த பெண்ணோட இருந்தாச்சு. சுபா சம்பாதிக்கிறா, அந்த வீட்டில் எனக்கு இருக்கும் உரிமை உங்களுக்கும் இருக்கு”

அப்பா ஏதோ சொல்ல ஆரம்பிக்க, “ இதுல என்னோட சுயநலமும் இருக்கு. ஆச்சு இன்னும் சில மாசம்தான். சந்தோஷ் பிளஸ் டூ முடிச்சானா, காலேஜ், ஹாஸ்டல்லுன்னு போயிடுவான். இப்பவே இவங்க ரெண்டு பேரும் காலையில எட்டு மணிக்கு போனா, திரும்ப ராத்திரி எட்டு மணி ஆயிடுது. அவங்க அவங்க வேலை, டென்ஷனு என்னோட பேச கூட யாருக்கும் நேரமில்லை. வீடு என்னோடது, அந்த உரிமையிலும் கூப்பிடரேன். நீங்க பெங்களூர் வந்துடுங்க. கோவில், லைப்ரரி, வாக்கிங், மெடிட்டேஷன் கிளாஸ்னு வயசானக் காலத்துல என்ககும் ஒரு துணை வேணும்” என்று வார்த்தைகள் தெளிவாய், தீர்மானமாய் வந்தன.

நான் மாமாவை வியப்புடன் பார்க்க, எதுவும் பேசாதே என்பதைப் போல சைகை செய்துவிட்டு பாஸ்கரின் கைப்பிடித்துக் கொண்டு வெளியேறினார்.