சர்க்கரை- நீயா நானா?

தேசிகனின் சீனி கம் படித்ததில் இருந்து, நம்முடைய கதையையும் எழுதலாம் என்ற நினைப்பு டாக்டர். முருகானந்தம் அவர்களின் ஹாய் நலமா என்ற வலைப்பதிவில் இந்த பதிவைப் படித்ததும் வலுத்தது.

சரியாய் நான்கு வருடத்திற்கு முன்பு ஒரு மாஸ்டர் செக்கப் சென்னைக்கு வந்தப்பொழுது செய்துக் கொண்டேன். தேவையே இல்லை, நான் நன்றாகதானே இருக்கிறேன் என்று சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும்போது சர்க்கரை இருக்கிறது என்றார்கள். பார்டர் தான். நீரிழிவு நோய்க்கான எந்த அறிகுறியும் இல்லை. உடல் எடை மிக சரியாய் இருக்கிறது மற்றப்படி எந்த பிரச்சனையும் இல்லை. சரி, தாய் தந்த சீதனம் என்று மனதை தேற்றிக் கொண்டேன்.

முதல் மூன்று மாதங்கள் மாத்திரை எடுத்துக் கொண்டேன். சொந்த பந்தங்களைக் கேட்டால், சர்க்கரை இல்லாத வீடே இல்லை என்று தெரிந்தது.. கொஞ்சம் வயது ஆனவர்கள், அதனுடன் சேர்ந்து இரத்த அழுத்தம், கொழுப்பு லொட்டு லொசுக்கு என்று அவரவர்கள் வேளைக்கு ஏழு எட்டு மாத்திரைகள் முழுங்குகிறார்கள்.

செலவு என்றுப் பார்த்தால் மாதம் நாலைந்தாயிரம் மருந்து செலவு. பணத்தைவிட இந்த மருந்துகளால் ஏற்படக்கூடிய பின் விளைவுகளை நினைத்து பயம் ஏற்பட்டது. நமக்குதான் இணையம் இருக்கிறதே அங்கங்கு தேடி பல விஷயங்கள் சேகரித்தேன். முதலில் எடுத்துக் கொண்ட மாத்திரைக்கு பிறகு மருந்துகளுக்கு தடா போட்டேன்.

சில கட்டுப்பாடுகள், மாற்றங்கள் செய்துக் கொண்டால் தாக்கு பிடிக்கலாம் என்று புரிந்தது.
எனக்கு சிறு வயதில் இருந்தே அதிக இனிப்பு பிடிக்காது. இனிப்பில் பாம்பே அல்வா, சோன்பப்டி, ஜாங்கிரி, அதிரசம் மட்டுமே பிடிக்கும். கேசரி, பாயாசம் என்று அதிகம் வீட்டில் செய்யப்படும் இனிப்புகளை தொடவே மாட்டேன். சிறு வயதில் இருந்தே காப்பியின் கசப்பு பிடிக்கும் என்பதால் அரை சக்கரைதான். ஆக, இனிப்பை குறைப்பது சுலபமாய்
இருந்தது.

காப்பிக்கு அரை சக்கரை அல்லது சுகர் ப்ரீ மாத்திரை. வீட்டில் டிரெட் மில்லும், உடற்பயிற்சிக்கான சைக்கிளும் இருப்பதால் மாலை சீரியல் ஒன்று பார்த்துக் கொண்டு அரை மணிநேரம். அதற்கு முன்பு மாலை ஒரு ரவுண்ட் அடித்துவிட்டு , காய்கறி மளிகை சாமான்கள் வாங்கி வருவது என்று வழக்கப்படுத்திக் கொண்டு உள்ளேன்.

காலையில் ஐந்தரை மணிக்கு எழுந்து விடுவேன். ஒரு லிட்டர் பால் அடுப்பில் காய்ச்சும்போது, சில வார்ம் அப் க்களும், அனைத்து கழுத்துக்கான உடல் பயிற்சிகளையும் செய்து முடித்துவிடுவேன். பிறகு அரை டம்ளர் காபி, ஒரு மணி நேரம் கழித்து மூச்சு பயிற்சி. முதலில் வலது பக்கம் இழுந்து, இடது பக்கம் விடுவது. பிறகு இடது டூ வலது. பிறகு வலது பக்கம் இழுத்து, இடது பக்கம் விடுவது, இடதில் ஆரம்பித்து வலது விடுவது என்று ஒவ்வொன்றும் இருபது முறை, கடைசியாய் முழுக்க மூச்சை இழுத்து விடுவது. இது கணக்கு இல்லை,
பால்கனியில் காலை நேர சுகமாய் வீசும் காற்றில் சில நிமிடங்கள் உட்கார்ந்து இருப்பேன். அதுக்கு மேல் நேரம் ஏது?

இங்கு வந்தப்பிறகு கிடைத்த ஒரு டிப்ஸ்- முதல் நாள் பறித்து நன்கு கழுவிய மூன்று ஆர்க்கு வேப்பிலையை ஒரு கிளாஸ் நீரில் ஊற வைத்து காலை வெறும் வயிற்றில் குடிக்க வேண்டும் என்று. ஆனால் வெறும் வயிற்றில் குடிக்க முடியவில்லை. காபி குடித்து ஒரு மணிநேரம் கழித்து மடமடவென்று வாயில் ஊற்றிக் கொண்டு விடுவேன். நல்ல கசப்பு! எட்டுமணிக்குள் ஒரு கிளாஸ் ஓட்ஸ் கஞ்சி. பதினோறு மணிவாக்கில் பிரவுன் பிரட் இரண்டு- கொழுப்பு குறைந்த வெண்ணை மற்றும் தக்காளி சாஸ் அல்லது சர்க்கரை குறைந்த ஜாம் தடவியது. ஒரு மணிவாக்கில் அரிசி சாதம் வழக்கப்படி

மாலை மீண்டும் அரை கப் காபி. இரவு எட்டு மணிவாக்கில் மூன்று சப்பாத்திகள் ( கோதுமை மாவில் சோயாமாவும் கலந்து உள்ளேன்) ஆக, ஒருவேளை மட்டும் அரிசி சாதம். பசியோ களைப்போ அதிகம் தோன்றுவதில்லை. அப்படி பசி எடுத்தால் அரை ஸ்பூன் வெந்த பொடி
போட்ட மோர், ஏதாவது ஒரு பழம் சாப்பிடுவேன். வீட்டு வேலை முழுவதும் மற்றும் கழிவறை கழுவுதல் வரை நானே! பல வருடங்களாய் வீடு பெருக்கி, துடைக்க மட்டும் ஆள் போட்டு இருக்கிறேன். ரங்கமணிக்கு ஆபிஸ் வேலை செய்வாரே தவிர, வீட்டு வேலை எதுவும் செய்ய வணங்காது. கேட்டால், வேலைக்கு ஆள் போட்டு கொள், உன்னை யாரூ அவதிபட சொன்னது என்பார்.

மிக முக்கியமாய் நான் செய்யும் ஆசனம்- கர்பாசனம் என்று நினைக்கிறேன். முஸ்லீம்கள் தொழுகை செய்வதுப் போல காலை மடக்கி உட்கார்ந்து முன் பக்கம் தலை- நெற்றி தரையில் தொடும்படி வைப்பது. மூச்சை இழுத்து முன்னால் தலையை வைத்து (முகத்தில்
ரத்தம் பாய்வது நன்றாக தெரியும்) விட்டு நிமிறும்போது மூச்சை விட வேண்டும்.. இதைத் தவிர ஒரு செட் உடல் பயிற்சிகளும் இருக்கிறது. ஆக, என் அனுபவத்தில் போதுமான உடல் பயிற்சிகளும், நடையும், சீரான உணவு பழக்கங்களும் மேற்கொண்டால், மருந்து மாத்திரைகளை தவிர்க்கலாம் என்பதே. எப்பொழுது சர்க்கரை அளவு பார்த்தாலும் நார்மலாய் இருக்கிறது.

இரவு படுத்ததும் பத்து நிமிடங்களில் தூக்கம், எந்த இடையூறும் இல்லாமல் அதிகாலை வரை நன்கு வருகிறது. வீட்டில் வரவேற்பரையில் கீழே உட்கார கம்பளம் போட்டிருக்கிறேன். முடிந்தவரையில் கீழே உட்காருவது என்று உடலை பிளெக்சிபலாய் வைத்துக் கொள்வது
நல்லது இல்லையா? கணக்குப் பார்த்தால் நடை உட்பட உடல் பயிற்சிகளுக்கு மொத்தம் ஒரு மணிநேரம் ஆகிறது.

இவை எல்லாம் தினமும் செய்கிறேன் என்று சொல்ல முடியாது. சில சமயங்களில் தொடர்ந்து பத்து நாட்கள் கூட செய்யாமல் இருந்திருக்கிறேன். ஆனால் கழுத்துக்கான பயிற்சிகள் மட்டும் கட்டாயம் செய்துவிடுவேன். மிக மிக அவதிப்பட்டு, தற்பொழுது முழுக்க குணமானது இந்த பயிற்சி என்று நம்புகிறேன். நலன் விசாரிக்கும் நட்புகளும் சொந்தபந்தங்களும் இது ரொம்ப நாள் தாங்காது. மாத்திரை எடுக்க வேண்டி இருக்கும் என்கிறார்கள். நான் நினைப்பது என்னவென்றால் முடிந்தவரையில் தள்ளிப் போடலாமே என்பதுதான்.