வாழ்வை சுவையாக்கும் சில அபத்தங்கள்

.
இரண்டு நாட்களுக்கு முன், மாலை எதிர் வீட்டு அம்மணி சொன்னாளே என்று சூரத்தில் பிரபல மிட்டாய் கடைக்கு சென்றோம். மிட்டாய் கடை என்றால் ஸ்வீட் ஸ்டால். பல பெயர் தெரியாத இனிப்புகள். ஓரே பலகாரம், ஆனால் செய்முறையில் வித்தியாசம் இருக்கும்போல,
ஊர் பெயர் இணைந்த பேடாக்கள். சோன்பப்டி கால் கிலோவும், பவன் பூர் பேடா கால் கிலோவும் வாங்கினேன். இது ரெண்டும் மகள், ஹாஸ்டலுக்கு திரும்பும்போது எடுத்துப் போகவும், வீட்டுக்கு என்று நூறு நூறு பேடாவும், காஜூகத்லியும் வாங்கினேன்.

அல்வா தின்று நாளாகிறதே என்று எனக்கு தெரிந்த ஹிந்தியில் கேட்க, அந்தாளும் குஜராத்தியில் ஏதோ சொல்லிக் கொண்டு கைக்காட்டி, கால்கிலோ பேக் செய்து பில் போட்டுவிட்டார்.

வீட்டுக்கு வந்ததும், அல்வா பொட்டலத்தை பிரித்தால் "அத்ரி பச்சா" ( அத்ரி பச்சா கதை தெரியாதவர்கள் கையைத் தூக்கவும்) என்று எகிறி குதித்தேன். சின்ன பிளேஷ் பேக். நான் நான்காவது படித்துக் கொண்டிருக்கும்போது, பாம்பேயில் இருந்து வந்த உறவினர் பாம்பே ஸ்வீட்ஸ் வாங்கி வந்திருந்தார். அதன் சுவை நாவிலேயே இருந்தது. டியூ பேப்பர் சுற்றி லேயர் லேயராய் மெல்லியதாய் இருந்தது, நிறமும் வெள்ளை நிறம்தான். ஏனே என் மனதில் அதன் பெயர் பேடா என்று விழுந்துவிட்டது. பேடா பேடா என்று ஜபித்துக் கொண்டு இருந்தேன். இப்பொழுது மாதிரி, அப்பொழுது எல்லாம் தெருவுக்கு தெரு ஸ்வீட் ஸ்டால் எல்லாம் ஏது?
அப்படி இருந்தாலும், வீட்டில் செய்வார்களே தவிர, கடையில் வாங்கி சாப்பிடும் பழக்கம் இல்லை.

பிறகு ஏழாவது படிக்கும்பொழுது அம்மாவும் அப்பாவும் பாம்பேக்கு சென்றிருந்தனர். பேடா, பேடா என்று பினாத்திக் கொண்டிருந்ததால், அம்மா வந்ததும் இந்தாடி பேடா என்று தந்ததைப் பிரித்தால்... அத்ரி பச்சா கதைதான். இது இல்லை நான் கேட்ட பேடா என்று அதை வீசிறிப் போட்டு அழ, அம்மாவின் கை முதுகில் அழகிய கோலம் போட்டது.

அப்பாவும், அம்மாவும் இதன் பெயர்தான் பேடா என்று எத்தனை சமாதானம் செய்தாலும், ஒப்பாரி நிற்கவில்லை. அம்மாவின் அக்கம் பக்க தோழிகளும் வந்து அதுதான் பேடா என்று சத்தியம் செய்தாலும், அம்மா ஏமாற்ற பார்க்கிறாள் என்று நம்ப மறுத்தேன். பிறகு கண்ணில் படும் பாம்பே ஸ்வீட் ஸ்டால்களில் எல்லாம் ஸ்வீட்டில் அங்க அடையாளங்களை சொல்லி தேடியும் பயனில்லை. இப்படி என் வாழ்வில் கண் சிமிட்டி மறைந்த அந்த இனிப்பு இப்பொழுது என் கையில்! இன்னும் பெயர் சரியாய் தெரியவில்லை.

இந்த கதை எல்லாம் நீட்டி முழங்கிவிட்டு, தின்னு பாருங்கள் சூப்பராய் இருக்கும் என்று எல்லார் கையிலும் கொடுத்தால், ஓவர் பில்டப்பின் பலன், அப்படி ஒன்றும் ஸ்பெஷலாய் இல்லை என்று மூவரும் ஓரே குரலில் சொன்னார்கள். விள்ளல் விள்ளலாய் கை எடுத்து வாயில் போட்டுக் கொண்டு இருந்தது. கதையும் தொடர்ந்தது. முதல் முறை இந்த இனிப்பை எங்கே உட்கார்ந்து தின்றேன், பிறகு பேடாவை விசிறிப் போட்டு வாங்கிய உதை என்று மனசு அந்த வயசுக்கே போய் விட்டது.

அம்மாவுக்கு போன் அடித்தால், போதும் உங்கதை மணி பத்தாகுது! பாதி ராத்திரியில் (!) இதை சொல்லவா போன் செஞ்சே என்று திட்டு விழுந்தது. வழக்கப்படி பிள்ளைகளுக்கு ஆனந்தம், அம்மா திட்டு வாங்குவதைப் பார்த்துதான். அம்மாவுக்கும், அப்பாவுக்கும் வயது ஆக ஆக நான் இன்னும் சின்ன பிள்ளை என்று நினைப்பு அதிகமாகிவிடுகிறது.

இந்த கூத்தில் வாங்கிய கால் கிலோவும் நானே தின்று இருக்கிறேன். அய்யயோ தீர்ந்துப் போச்சே, அடுத்த முறை பக்கம் போனால் வாங்க வேண்டும் என்றதும், நமக்கு ஆளுக்கு ஒரு சின்ன பீஸ் கொடுத்துட்டு., கால் கிலோ ஸ்வீட்டை இரண்டு மணி நேரம் கதை சொல்லிக்கிட்டே முழுங்கி இருக்கா, இதுல சுகர் வேற, அட்வைஸ் எல்லாம் எனக்குதான் என்று ஆற்றாமையுடன் குரல் எழும்ப, சிரித்து விட்டேன்.

நேற்றுதான், சுகர் கண்ட் ரோல், எக்சசைஸ், டயட் என்று ஒரு பதிவு போட்டேன் என்று சொன்னதும், பாலிடிக்ஸ்ஸில் சேர அனைத்து தகுதியும் இருக்கு என்றார்.

சான்சே இல்லை, ஏன் என்றால் இதையும் எழுதிடுவேனே என்றேன் காலி அட்டை பெட்டியை குப்பையில் போட்டபடி:-)