செல்லமே செல்லம்

ஃபூ இனி ஞாபகம் இருக்கில்லையா? அவைகளை அழைத்துக் கொண்டு மாலை நடைக்கு சென்றிருந்தேன். பொதுவாய் ‘இனி” சமர்த்தாய் வரும். ஆனால் ஃபூ எல்லாரிடமும் வம்புக்குப் போகும்.

போன வாரம் ஃபூவுடன் போய் கொண்டு இருக்கும்பொழுது, கன்றுகுட்டி ஒன்று சாலை ஓரம் மேய்ந்துக் கொண்டு இருந்தது. ஃபூ அதைப் பார்த்ததும் வழக்கப்படி குலைத்து தள்ளிவிட்டு, கடிப்பதுப் போல அருகில் ஓட நான் அதை இழுக்க, கன்று“அம்மே” என்று அலறிக் கொண்டு பின் வாங்கி ஓடி அடுத்த தெருவில் மறைந்தது. ஃபூ அங்கங்கு சிறுநீர் கழித்துவிட்டு முன்னேற பார்த்தால் அத்தெரு திருப்பத்தில் ஓடிய கன்று அம்மாவை அழைத்து வந்துக் கொண்டு இருந்தது.

முந்தானையை இழுத்து, கட்டி யாருடா எம் புள்ளை மேலே கையை வைத்ததுக் கோலத்தில் பெரிய பசு, தப தப என்று ஓடி வர தப்பினோம், பிழைத்தோம் என்று பின்னால் திரும்பி வீட்டுக்கு ஓட்டம் பிடித்தோம். எனக்கு முன்னால் ஃபூ வீடு போய் சேர்ந்துவிட்டது.

இன்னும் ஒருமுறை, எதிரில் ஆட்டு கூட்டம் ஒன்று, தாத்தா,பாட்டி அப்பா அம்மாஅத்தை மாமா சித்தப்பா சித்தி என்று ஒரு ஏழெட்டு பெரிய ஆடுகள். நடுவில் மூன்று குட்டிகள். வழக்கப்படி ஃபூ அவைகளைப் பார்த்தாதும் தன் வழக்கமான கூப்பாட்டை ஆரம்பித்தது. ஆடுகள் முதலில் கண்டுக் கொள்ளவில்லை.

இது கடிப்பதுப் போல கயிற்றை இழுத்துக்கொண்டு முன்னேற, ஆடுகள் பின்வாங்கி,, தயங்கி நின்றன. ஒரு பெரிய ஆடு, முன்னால் கோபமாய் முறைத்து மே என்று அலறியது. ஒற்றை காலை முன் வைத்து முறைத்தது. அப்பபொழுது பார்த்தால், அந்த மூன்று பூக்குட்டிகளில் ஒன்று, மிக குட்டிகள், கால்கள் குச்சி குச்சியாய் பிறந்து ஒரு மாதத்திற்குள் இருக்க வேண்டும் என் கணிப்பு.உடம்பில் இருந்த முடிகளில் ஈரமான பளபளப்பு, ஆங் எங்கே விட்டேன், அதில் ஒரு பூக்குட்டி, இந்த பெரிசு எந்த மேனரிசத்தில் நின்றதோ அதே போல நின்று எங்களை முறைத்தது. பாரேன் என்று எனக்கு ஓரே ஆச்சரியம், அப்படியே அதை தூக்கி முத்தமிட்டு கட்டிக்கொள்ள வேண்டும் என்று இருந்தது. தலைமை குணம் வெகு இயல்பாய் அதற்கு வந்துள்ளது. மற்ற இரண்டு குட்டிகளை அம்மா பின்னால் ஒளிய இத்துணூண்டுக்கு
என்ன தைரியம்.

அழகு!