என் நாட்குறிப்பில் இருந்து 14- 1- 2006

இந்த முறை பொங்கலுக்கு வெறும் மஞ்சளும், இஞ்சியும் ஒரு கொத்து மட்டுமே கிடைத்தது. கரும்பு, மிக மெல்லியதாய் வெள்ளையும், மஞ்சளும், சில இடங்களில் கரும்பு வண்ணத்திலும் ஷோவிற்கு வைப்பதுப் போல, மூன்று மட்டுமே ஹைபர் மார்கெட்டில் நின்றிருந்தது. விலை எட்டு திராம்ஸ். ரூமாய் மதிப்புக்கு பன்னிரண்டால பெருக்கிக்குங்க. எப்பொழுதும் துண்டு கரும்பு கிடைக்கும். இரண்டு துண்டு வாங்குவோம்.

இன்னும் டிரெடிஷனலை செளகரியப்பட்டப் போது கடைப்பிடிக்கும் வீட்டுக்காரர், கரும்பு வேண்டுமா என்றதும், வழக்கப்படி உங்க இஷ்டம் என்று கழண்டுக் கொண்டேன். இது என் கணவர் சைக்காலஜி! வேண்டாம் என்றால் ஏதாவது ஸ்பீச் கொடுத்துவிட்டு கட்டாயம் வாங்குவார். உங்க இஷ்டம் என்றதும் கொஞ்சம் குழம்பி, முழித்துவிட்டு வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டார். அந்த கரும்பின் பருமன், முருங்கைகாயை அளவு இருந்தது.

பொங்கல் அன்று பள்ளிக்கூடமும் உண்டு, அலுவலகமும் உண்டு. காலையில் எழுந்து மகனை ஏழு மணிக்கு அனுப்பிவிட்டு, ஒரே ஒரு டம்ளர் அரிசி இட்டு, வாணலியில் பொங்கல் கிண்டும் பொழுது பால் பொங்கியது. வாய் "பொங்கலோ பொங்கல்" என்று முணுமுணுக்கும் பொழுது, ஏன் பொங்கல் செய்ய வேண்டும் என்று தோன்றியது.

மனம் பின் நோக்கி ஓடியது. அது ஒரு அழகிய நிலா காலம். நினைவுகள் திரும்பிட வெறும் ஏக்கங்களே மிச்சம்!

போகி பண்டிக்கைக்கு பழைய பேப்பர், இலை, தழை எல்லாம் போட்டு எரித்து, மிக முக்கிய அம்சமாய் ஒரு மோளம் , அதற்கு என் அம்மா வைத்த பெயர் டண்டணக்கு. கட்டாயம் வாங்கி காலையில் அதை அடித்து தீர்ப்பது. இந்த கைங்கரியத்துக்கு என் அண்ணன் எப்பொழுதும் வரமாட்டான். தம்பி கொஞ்சம் பெரியவன் ஆனதும் நிறுத்தவிட்டான். ஆனால் இத்தகைய சம்பிரதாயங்களை நான் விடவேயில்லை.

மாலை பரணில் ஏறி பொங்கல் வைக்கவென்றே, தாய் வீட்டு சீதனமாய் என் அம்மா கொண்டு வந்த, வெங்கல பானையை தேடி எடுக்க வேண்டும். நல்ல கனமாய் இருக்கும். இரண்டு கையில் பிடித்துத்தான் தூக்க முடியும். அப்படியே கொஞ்சம் பரணை குடைந்துவிட்டு, அப்பாவின் பழைய கடிதங்களைப் படித்துவிட்டு, என் அம்மா அலற அலற சில பழைய குப்பைகளையும் கீழே இறக்குவது என் பணி. பொங்கல் பானையை அம்மா புளி, செங்கல் தூள் போட்டு விளக்கி, பளபளவென்று ஆக்குவார்கள். பிறகு சுண்ணாம்பில் பட்டைப் போடப்பட்டு, நடுவில் குங்குமம் இடப்படும்.

மறுநாள் காலை மஞ்சள், இஞ்சி கொத்துக்கள் வெங்கல பானையின் கழுத்தை சுற்றிக்கட்டபப்ட்டு, பால் பொங்கும். பொங்கலோ, பொங்கல் என்று நாங்கள் கத்துவது எட்டு ஊருக்குக் கேட்கும். நன்றாக சாப்பிட்டு தூங்கி எழுந்து, மதியம் காப்பி குடித்துவிட்டு கரும்பு தின்னும் படலம் ஆரம்பிக்கும். வீட்டின் பின்பக்கம், பழைய செய்தித்தாளை விரித்து, ஒரு முழு கரும்பையும் அறிவாளால் வெட்டி தின்ன வேண்டியது. அடிக்கரும்பு இனிக்கும் என்பதாலும், பற்கள் வலுவாய் இருந்ததாலும் அதையும் விடுவதில்லை. ஈ மொய்க்கும் மற்றும் குப்பை என்பதால் கரும்பை தின்றுவிட்டு சக்கையை பேப்பரில் அப்படியே சுருட்டி எறிய வேண்டும் என்பது அம்மாவின் சட்டம்.

கரும்பு, நாடார் கடையில் பொங்கலுக்கு ஒரு வாரத்துக்கு முன்பே, துண்டாய் வெட்டி விற்க ஆரம்பித்து விடுவார்கள். துண்டு கரும்பில் ஈ மொய்த்துக் கொண்டு இருக்கும் என்பதால், அப்பா வாங்க கூடாது என்பார். நாடார் எனக்காக முழு கரும்பில் வெட்டி தந்தார் என்று பொய் சத்தியம் செய்துவிட்டு, ஒரு வாரத்துக்கு முன்பே ஆரம்பித்து விடுவேன். பொங்கலுக்கு இரண்டு முழுகரும்பு வாங்கப்படும், ஒன்று முழுவதும் எனக்கு. இரண்டு நாளுக்கு பிறகு இன்னொன்று என்று பிடிங்கி எடுத்து இன்னொரு முழு கரும்பும் கடித்து துப்ப வேண்டியது. இதில் பிரச்சனை ஒன்றே ஒன்றுதான். நாக்கு பிளந்து எரியும். ஆனால் பற்கள் பிரகாசிக்கும்.

பழைய நினைவுகள் நினைக்கும்பொழுது ஒரு ஏக்கம். அந்த காலம் வாராது என்று மட்டும் அல்லாமல், வேறு நாட்டில் குடியேறி சொந்த பந்தங்களை விட்டு வேறு உலகில் வாழும் வாழ்க்கை முறையும்தான். இது எல்லாம் என் பிள்ளைகளுக்கு கிடைக்கவில்லையே என்ற ஏக்கமும் கூட, ஆனால் கண்பார்பார்வை உள்ளவனுக்கு நடுவில் கண் போனால் ஏங்கும் ஏக்கம் இது. பிள்ளைகளோ, பிறவி குருடன் போல, அவர்களுக்கு எதுவும் தெரியாது என்பதாலும் எந்த ஏக்கமும் கிடையாது.

மாட்டு பொங்கலுக்கு வீதியில் மாடுகள் வரும். என் வீட்டில் வேலை செய்த சாரதா வீட்டு மாடு கட்டாயம் வருகை தரும். இதில் சாரதா என் அம்மாவுக்கு தத்து புத்திரி. ஆனால் வேறு பள்ளிக்கூடம். அரசு பள்ளியில் என் வகுப்பே படித்தாள். அம்மா தந்த செல்லத்தில் எனக்கும் தம்பிக்கு அட்வைஸ், போட்டுக் கொடுத்தல் எல்லாம் உண்டு. ஆனால் ரகசியங்கள் காப்பதிலும், திருட்டுதனங்களுக்கு குருவாகவும், உடந்தையாய் இருந்ததாலும் அவள் நட்பு எங்களுக்கு மிக தேவையாய் இருந்தது. நாங்கள் மூவரும் போடும் சண்டை பலமுறை அவளும் சேர்ந்து நாலு பேரும் வீட்டை சுற்றி ஓடி அடித்துக் கொள்வோம். சாரதாவுக்கு பொங்கலுக்கு கட்டாயம் புது உடை உண்டு. மூன்றரை மீட்டர், சீட்டி துணி வாங்கி அம்மாவே பாவாடை, சட்டை தைத்துவிடுவார். ஒரு முறை அந்த உடை அழகாய் இருக்கு என்று, எனக்கு வேண்டும் என்று அழுது உதை வாங்கியது என்று .. ஒவ்வொரு நினைவாய் மனதில் ஏக்கங்களை கூட்டுகிறது.

காணும்பொங்கல், இது கொஞ்சம் விசேஷமானது. கனு பொங்கல் என்று சகோதரர்கள், சகோதரிகளுக்கு ஏதாவது தர வேண்டும். என் மாமியாருக்கு அவர் சகோதரர் சில வருடங்களுக்கு முன்பு இறக்கும் வரை பணம் அனுப்பிக் கொண்டு இருந்தார். சில பத்து ரூபாய் மணியார்டர் வரும். ஆனால் ஞாபகம் வைத்து சகோதரன் அனுப்பவது அவருக்கு மிக சந்தோஷம். நாங்கள் காணும் பொங்கலுக்கு கட்டாயம் பொருட்காட்சி போவோம். ஒரு கட்டத்தில் அரசு ஸ்டால்கள், இரட்டை தலை பெண், ரங்கராட்டினம், பாம்பு மனிதன் போன்றவை அலுத்தும் போனது.

அதற்கு பிறகு புத்தகக்காட்சி, ஆனால் ஜனவரியில் பொங்கல் சமயம் நடக்குமா என்று ஞாபகம் இல்லை. அன்றைய வாழ்வில் புத்தகம் காசு கொடுத்து வாங்குவது மிக தவறான செயல் :-). கையில் இருக்கும் சில ஒற்றை ஒத்த ரூபாய் நோட்டுகளுடன் எல்லாவற்றையும் பார்த்துவிட்டு, கடைக்காரர் ஓட்டும்வரை அவசர அவசரமாய் விருப்பமானவைகளின் சில பக்கங்களைப் படிப்பதும் உண்டு. அதிக கூட்டம் எல்லாம் இருக்காது. பெரூமூச்சு விட்டு விட்டு வீடு வந்து சேருவேன். இப்பொழுது கையில் வேண்டிய காசு இருக்கிறது, ஆனால்.......?

தீபாவளி, பொங்கல் என்று கொண்டாடுவது, இவற்றை விடக்கூடாது என்ற எண்ணத்தில் மட்டுமே. ஆனால் குழந்தை பருவத்திலேயே அமீரகம் வந்த என் பிள்ளைகளுக்கு இந்த பண்டிகைகள் எல்லாம் அவர்கள் பெரியவர்கள் ஆனாதும் கொண்டாட தோன்றுமா என்று கேள்வியுடன் தூங்க சொல்கிறேன்.