என்றுமே பாராட்டு கிடைக்காத பணி

காலை பலகாரமாய் இட்லியும் கூட கொத்தமல்லி சட்னி மற்றும் வழக்கமான மிளகாய் பொடியையும் தட்டில் வைக்கும்பொழுது, காதில் விழுந்த வசனம்- " பொண்ணு லீவுக்கு வந்திருக்கான்னு, டிபன் தூள் பறக்குது?"

"அது சரி, தினமும் பிரட்டும், கார்ன் பிளேக்சும்தானே தின்னுட்டுப் போறீங்க? இட்லி தோசை எல்லாம் நான் செஞ்சிப் போட்டு இருக்கேனா?" என்றதும். "அப்படியில்லே, இட்லி செஞ்சு ரொம்ப நாளு ஆனா மாதிரி தோணிச்சு" குரல் கொஞ்சம் தாழ்ந்திருந்தது.

"வாரம் ஒரு முறை இட்லிக்கு அரைக்கிறதில்லையா? போன வாரம் இட்லி, தோசை செய்யலை?நடுவுல மிக்சி ரிப்பேர்ன்னு அரைக்கலை. நேத்தி காலைல என்ன சாப்பிட்டீங்க? முந்தா நேத்து?" என்றதும், " சரி, சரி, நேரமாச்சு, இன்னும் கொஞ்சம் பொடி போடு. பொடி காரம் போறலை. சாம்பார் இருந்திருந்தா நல்லா இருந்திருக்கும்" என்ற வழக்கமான வசனத்தை அன்றும் கேட்டேன்.

மதியம், அக்காளுக்கும் தம்பிக்கு வழக்கமான குடுமி பிடி. நானும் வழக்கப்படி கண்டுக் கொள்ளவில்லை. மகன் ஏதோ சொல்ல வர, "என்னவோ செஞ்சிக்குங்க, நா உங்க விஷயத்துல தலையிட மாட்டேன்" என்றதும், "அதுதானே, உனக்கு மகள் என்றால் உசத்தி, என்னை என்னிக்காவது கொஞ்சியிருக்கியா? அவ கேட்டது எல்லாம் வாங்கி தருவே" என்று பட்டியல் நீண்டதும், "ஆமாம், அப்படித்தான். அவதான் எனக்கு ஒசத்தி. போதுமா?" என்றதும்,
" எனக்கென்னவோ, நா அடாப்டட்ன்னு நெனைக்கிறேன்" என்று போகிற போக்கில் சொல்லி விட்டுப் போனான்.

விளக்கை அணைத்துவிட்டு, காமடி ஷோ பார்க்கும்பொழுது, நீண்ட சோபாவில் உட்கார்ந்திருந்த என் பக்கத்தில் இருந்த சின்னதை கொஞ்சம் அதிகமாய் கொஞ்சி விட்டேன். போதாதற்கு சின்னது, பெருசை வெறுப்பேற்ற, கொஞ்சம் ஓவராய் செல்லம் கொஞ்சியிருக்கிறது.

நானும் அப்பொழுது கவனிக்கவில்லை. திடீரென்று எழுந்த பெருசு, "என்னைக் கண்டாலே உனக்கு பிடிக்கவில்லை. நானும் வந்ததில் இருந்துப் பார்த்துக் கொண்டுதான் இருக்கிறேன்" என்று கோபமாய் கத்திவிட்டு, தன் அறைக்கு சென்று கதவை சாத்திக் கொண்டது.

சமாதானப்படுத்திவிட்டு, தட்டச்சு செய்யத் தொடங்கினேன்.

.ஹாப்பி மதர்ஸ் டே சொல்லிட்டேன், பதிவும் போட்டுவிட்டேன்.