மொக்கை- சில குறிப்புகள்

கீதா நான் என்னமோ சீரீயசாய் பதிவு எழுதுவதாகவும், சும்மா ஜாலியா ஒரு மொக்கை பதிவு போடுமாறு அழைப்பு விட்டிருந்தார். ஏதோ இவராவது நம்மைப் பற்றி நல்ல அபிப்ராயம் வைத்திருக்கிறாரே என்று மனம் பூரித்துப் போனது. நான் வலையுலகில் நுழைந்த நேரம், பெரும்பாலோர் நல்ல எழுத்தாளர்கள். அவர்கள் மத்தியில் என் எழுத்து மொக்கையாகத்தான் தெரிந்தது. இப்பொழுது பரவாயில்லை, அதாவது என் எழுத்தில் முன்னேற்றம் தெரிகிறது என்றுச் சொல்வதைவிட, பல புது முகங்கள் நாளும் எழுதுவதைப் பார்த்தால் சின்ன கோடு பெரிய கோடு தத்துவம்தான் :-)

முதலில் மொக்கை என்றால் என்னவென்று விளக்கிவிடுகிறேன். மொக்கைக்கும் உப்புமா பதிவுக்கும் சற்றேறக்குறைய நான்கைந்து வித்தியாசங்கள் உள்ளன என்றாலும், உப்புமாவையும் கொஞ்சம் மெனக்கெட்டு செய்தாலும் அதுவும் சுவையான, பசி தீர்க்கும் உணவாக மாறுவதைப் போல, உப்புமா பதிவுகளும் நன்றாக இருக்க முடியும்.

ஆனால் மொக்கை மொக்கைதான். பக்கத்தை திறந்ததும், இதையா படிச்சோம் என்று, எழுதிய பதிவரின் பெயரை மூளை, ஞாபகத்தில் வைத்துக் கொண்டு அடுத்த முறை, என்னதான் கவர்ச்சியான, தலைப்பு போட்டு இருந்தாலும், எச்சரிக்கை விளக்கு தலையில் எரியும்.

மொக்கையன் என்ற பெயர் சில கிராம சப்ஜெட் படங்களில், சாதாரண நடிகர்களுக்கான பெயராய் வரும். அடுத்து மொக்கை பென்சில் என்ற வார்த்தை நம் சிறுவயதில் அதாவது, பென்சில் வைத்து எழுதிய காலத்தில் பாவித்த சொல். பென்சிலை சீவாமல், ஊக்கு மழுங்கும்வரை எழுதி, கடைசியில் இனி சீவினால்தான் ஒழுங்காய் எழுத முடியும் என்ற நிலைக்கு வரும் பென்சிலை மொக்கை பென்சில் என்போம்.

நான் படிக்கும் காலத்தில் பிளேடில்தான் சீவுவோம். ஆனால் வீட்டில் பீளேடு கையில் தர மாட்டார்கள். பெரியவர்கள்தான் பென்சிலை சீவி தருவார்கள். அப்பா ஷேவ் செய்ய வைத்திருக்கும் புது பிளேடில், நைசாய் பென்சிலை சரக் சரக் என்று சீவி, அழகுப் பார்ப்பேன். புது பிளேடு பிடித்து சீவும்பொழுது எப்படியும், ஆள் காட்டி விரல் தோலில் மெல்லிய கோடு விழுந்திருக்கும். அப்பா ஷேவ் செய்யும்பொழுது, புது பிளேடு சரியாய் மழிக்காவிட்டால், மாட்டிக் கொள்ளுவேன். போதாதற்கு என் அண்ணன் விரலை பார்த்து துப்பறிந்து போட்டு
கொடுப்பான். பள்ளியில் யாராவது அரை பிளேடு கொண்டு வந்தால், அதற்கு ஏக டிமாண்டு இருக்கும்.

நான் இன்றும் தொலைப்பேசி பக்கத்தில் துக்ளியூண்டு பென்சிலைதான் வைத்திருப்பேன். எவ்வளவு பேனாக்களை அருகில் வைத்தாலும், சமயத்தில் எதையாவது குறித்துக் கொள்ள வேண்டும் என்றால் எதுவும் அருகில் இருக்காது. கேட்டால்,அப்படி பேனா இருந்ததையே பார்க்கவில்லை என்று சத்தியம் செய்வார்கள். பென்சில் என்றால், அதுவும் குட்டியூண்டு
என்றால் யாரும் சீண்ட மாட்டார்கள்.

இந்த குட்டியூண்டு பென்சிலைப் பார்த்தாலே எனக்கு சுஜாதாவின் சிறுக்கதை அல்ல அல்ல குறுநாவல் ஒன்று ஞாபகம் வரும். மனைவி தற்கொலை செய்துக் கொண்டாள் என்ற கணவனை, கொலைக்காரனாய் அடையாளம் காட்டுவது இப்படி ஒரு சின்ன பென்சில்தான். கார்பெண்டர்கள், பென்சிலை தங்கள் உளியில் செதுக்குவது போல சீவுவார்கள். அதை வைத்து கணேஷ், வசந்த் கண்டுப்பிடிப்பார்கள். கதையின் பெயர் நினைவில்லை.

என் பங்கிற்கு நானும் மொக்கை பதிவு போட்டாகிவிட்டது. ஒழுங்காய் எழுதும் இந்த நால்வரை மொக்கைப் போட அழைக்கிறேன்
1- குமரன்
2- ஜி.ரா என்ற ராகவன்
3-கானாபிரபா
4- மா.சிவகுமார்