சுஜாதா- கோர்வையில்லாமல் சில எண்ணங்கள்

எழுபதுகளின் கடைசி என்று நினைக்கிறேன். ஜெமினி மேம்பாலத்தைத் தாண்டி பஸ் திரும்பும்பொழுது, ஜெமினி வளாகத்தில் பிரமாண்ட பேனர். சினிமா படத்திற்கான பேனர் இல்லை, ஆனந்தவிகடனில் "கனவு தொழிற்சாலை"தொடர்கதைக்கான விளமபரம் அது. இன்றுவரை ஒரு தமிழ் ஏழுத்தாளனுக்கு இந்தளவு அங்கிகாரம், பெருமை கிடைத்ததா என்று தெரியவில்லை. வயது முதிர்ந்து இயற்கை எய்திப்பொழுதும், வாசகர்கள் தன் வீட்டு இழவாய் துக்கம் கொண்டாடுவது இன்னும் ஒரு அதிசயம்.

மரண செய்திகள் மனத்தில் பல எண்ணங்களை தோற்றுவித்துவிடுகிறது. வயதானவர்கள் மரணம் என்றால் ஏதோ அவதிப்படாமல் போய் சேர்ந்தாச்சு என்று சினிக்கலாம் தோன்றும். கல்யாணம் ஆகி மூன்றாம் வருடம் கணவனை இழந்த பக்கத்துவீட்டு பெண், தற்கொலை செய்துக் கொண்ட உறவு பெண், இணைய அறிமுகத்தில் நட்புகளின் வீட்டு மரணங்கள்- இவை எல்லாம் இறந்தவர்களை விட அவர்களின் துணை, குழந்தைகள் எப்படி இந்த இழப்பை தாங்கிக் கொள்வார்கள் என்ற வேதனையே அதிகமாய் இருக்கும். ஆனால் முதன் முறையாய் கடந்த மூன்று நாட்களாய் உணர்வற்ற நிலைமை. இயந்திரமாய் வேலைகள் நடக்கின்றன. ஆனால் மனம் மறத்துப் போன உணர்வு. இணையத்தில் பதிவுகளை படிக்க படிக்க, தொண்டையில் ஒரு அடைப்பு. பின்னுட்டத்தில் கூட எங்குமே எதுவுமே சொல்ல தோன்றவில்லை. ஏன் இப்படி என்று என்னை நானே கேட்டுக் கொண்டேன்.

ஓரளவு விவரம் தெரிந்த நாளில் இருந்து, நாளும் அவர் எழுதியதைப் படித்துக் கொண்டிருந்திருக்கிறேன்.கொலையுதிர்காலமும், ப்ரியாவும், கனவு தொழிற்சாலையும், நிர்வாண நகரமும், பேசும் பொம்மைகளும், நிலா நிழலும், இருபத்தி நாலு ரூபாய் தீவும், ஸ்ரீரங்கத்து தேவதைகள் பழயதும் புதியதும், சிறுகதை எழுதுவது எப்படி என்ற சிறுக்கதை தொகுப்புகள், அறிவியல் கட்டுரைகள், க.பெ என அவர் எழுத்துக்கள் என்னை தொடர்ந்துக் கொண்டே இருந்தன. இனி அது தொடராது என்பதை அறிவு உணர்த்தும்பொழுது, வேதனை அதிகமாகிறது.

சில வருடங்களுக்கு முன்பு, அம்பல அரட்டையில் அறிமுகம் கிடைத்தது. எழுத்துக்களை பற்றி கேட்டுக் கொண்டு இருப்பேன். பாய்ஸ் வந்த நேரம், இந்த படத்திற்கு நீங்கள் வசனம் எழுதியிருக்கக்கூடாது என்றேன். கதை ரெண்டுங்கெட்டான் வயது பிள்ளைகளை தவறான பாதைக்கு திருப்பும் என்று வாதிட்டேன்.

எனக்கும் பிள்ளைகள் இருக்கிறார்கள் என்றார். உங்களுக்கு இருப்பது வளர்ந்த பிள்ளைகள், மேலும் உங்களுக்கு பெண் குழந்தையில்லை என்றேன். அதற்கு அவர் பதிலளிக்கவில்லை. ஆனால் என்மீது அவருக்கு கோபம் இருக்கிறது புரிந்து கேட்டேன். ஆனால் அந்த கோபம் விரைவில் போய்விட்டது. ஆனால் வியாழன் வெள்ளியாய் இருந்த அமீரக வார விடுமுறை, வெள்ளி சனியாய் மாறியதும், அம்பல அரட்டையில் நுழைய கணிணி கிடைக்காமல் போனது.

உயிர்மை முதல் ஆண்டு விழாவில் ராயர் காபி கிளப் குழு மூலமாய் அறிமுகமாயிருந்த வெங்கடேஷிடம், சாரிடம் என்னை அறிமுகப்படுத்த வேண்டும் என்றுக் கேட்டுக் கொண்டேன். இரண்டே நிமிடம் தான். அவ்வாண்டு விடுமுறையில் சென்னைக்கு வந்து, மகளின் கல்லூரி சேர்க்கைக்காக, ஐந்து மாதங்கள் சென்னையில் இருந்தப்பொழுது, தலை சுற்றும் அளவு குழப்பங்கள்.ஒரு நாள் மாலை பிரசன்னா, இணைய வாசகர்கள் சந்திப்பு நடக்கிறது வருகிறீர்களா என்றதும், ஓடினேன்.

வரும் விமர்சன தாக்குதல்களை எப்படி எதிர்கொள்கிறீர்கள்?,என்ன விருது கிடைத்துள்ளது (ஓரே ஒரு சிறுக்கதைக்கு,குங்குமத்தில் வந்தது. அதற்கு இலக்கிய சிந்தனை விருது கிடைத்ததாம். இத்தனை வாசக அபிமானிகளை பெற்றதைவிட பெரிய விருது என்ன இருக்க போகிறது) கவிதைகளைப் பற்றி, வாசிப்பு என்று சில கேள்விகள் கேட்டேன். அன்று எழுத்து பற்றி பேசிய பல விஷயங்கள், கன்னத்தில் முத்தமிட்டால் படத்தில் எழுத்தாளராய் மாதவன் உரையாற்றுவாரே அது அவர் காரக்டர்தான். மகளின் படிப்பை பற்றி சொன்னதும் அவருக்கு மிகுந்த சந்தோஷம். நேஷனல் லா யூனிவர்சிட்டி பற்றி பேச ஆரம்பித்துவிட்டார். அன்று நுழைவு தேர்வு முடிவு வராததால், நானே பயத்தில் இருந்தேன். வயதின் காரணமாய் தளர்ந்து இருந்தாலும், மனதில் சுஜாதா என்றதும் உற்சாகமான இளைஞன், இளமையும் குறும்பும் ததும்பும் வசந்த் என்ற பிம்பம், தேசிகன் என்ன சாப்பிடுகிறீர்கள்? தோசையா என்றதும், "ஏதாவது பஜ்ஜீ, போண்டா கிடைக்குமா?" என்றதும் யதார்த்த உலகின் எழுபது வயது தாத்தாவாகிப் போனார்.

நுழைவு தேர்வு முடிவு வந்து மகளுக்கு இடம் கிடைத்ததும். அவ்வார சனிக்கிழமை அம்பலம் அலுவலகத்துக்கு போன் செய்து வரலாமா என்றுக் கேட்டேன்.மகன், மகள், தம்பியின் எட்டு வயது மகனுடன் போனோம். மகன், மகளுடன் ஒரு பத்துநிமிட பேச்சுகள். பேச்சு சுவாரசியத்தில் மகள், தனக்கு கடவுள் நம்பிக்கை இல்லை என்றதும், கமலஹாசனிடம் சொல்கிறேன் என்று ஜோக் அடித்தார். கம்ப்யூட்டர், இன் ஜினியரிங் என்று போகாமல் சட்டம் படிப்பதைக் குறித்து வாழ்த்தினார். படிப்பு, லட்சியம், தமிழ் படித்தல் என்று பேச்சு வளர்ந்தது. பிள்ளைகள் பேச்சை கேட்டு, அம்மாவுக்கு நன்றாக வளர்த்திருக்கிறாள் என்ற பாராட்டும் கிடைத்தது. எடுத்துக் கொண்டு போன காமிராவில் புகைப்படம் எடுத்துக் கொண்டோம்.

சென்ற வருடம் கலைமகள் பரிசு கிடைத்ததும், தேசிகனுக்கு மெயில் அனுப்பி சாரிடம் சொல்லவும். என்று மெயில் அனுப்பினேன். காலையில் இன் பாக்சில் அவரிடமிருந்து, ஒரு மெயில். இதை இங்கு சொல்லும்பொழுது, இதே போன்ற் வாழ்த்துக்களை, எழுத தூண்டும் ஊக்கங்களை பல புதுமுக எழுத்தாளர்களுக்கு வாரி வழங்கியிருக்கிறார் என்பது தெரிகிறது. கணையாழியின் கடைசி பக்கங்களும், கற்றதும் பெற்றதும் தொடரிலும் அவர் அறிமுகப்படுத்தியிராவிட்டால், கல்யாண்ஜியும், பசுவய்யாவும், ஞானகூத்தனும், அ.வெண்ணிலாவும் என் கண்ணில் படாமலேயே போயிருப்பார்கள்.

இதை மடிகணிணியில் தட்டிக் கொண்டு இருக்கும்பொழுது, தொலைக்காட்சியில் சிம்ரனின் சின்ன திரை விளம்பர நிகழ்ச்சி. முதல் கதையாய் "வண்ணத்து பூச்சி" எழுதியவர் சுஜாதா என்கிறார் சிம்ரன். வரிசையாய் தொடர் சம்மந்தமானவர்களின் படங்கள். நடுவில் சுஜாதா. நீங்கள் எங்கும் போகவில்லை சார். இன்னும் இன்றைய தலைமுறை வாசகர்கள் மனதில் ம வாழ்ந்துக் கொண்டு இருப்பீர்கள். கமலஹாசன், ஒருமுறை, எங்கள் தலைமுறை நடிகர்களிடம் சிவாஜிகணேசனின் தாக்கம் கட்டாயம் இருக்கும் என்றார். அதைப் போல இன்றைய தலைமுறை எழுத்தாளர்களிடம் உங்கள் தாக்கத்தைத் தவிர்க்க முடியாது. நீங்கள் வாழ்ந்த காலத்தில் நானும் வாழ்ந்தேன் என்ற சிறு நிறைவுடன் ,
உங்கள் வாசகி.