2- எழுதியதில் பிடித்தது மட்டுமல்லாமல் பதிவுகளைப் பற்றியும் சில கருத்துக்கள்

சுய பேரிகைக் கொட்ட சொல்லி அழைப்பு வந்துக் கொண்டு இருக்கிறது. இந்த வருடம் எழுதியதில் பிடித்ததைச் சொல்ல வேண்டுமாம். எல்லாமே என் மனதுக்கு
இனியதுதான். பிடிக்காத எதையும் நான் எழுதுவதில்லை. ஆக, எனக்கு பிடித்தவைகள் எல்லாம் வாசகர்களுக்கும் பிடித்துப் போனதில் அதிசயம் ஒன்றுமில்லை. இந்த
வருட கண்டுப்பிடிப்பு "எழுத்தாளினி ஏகாம்பரி" ஏறக்குறைய எனக்கு எதிர்மறையான குணாதிசியங்களுடன், பிலாக்கோ போபியாவில் உருவானவள், "நானே நட்சத்திரம் ஆனேனே" யில் ஒரு காரக்டராய் உருவாகிவிட்டாள்.

ஆனால் மிகப்பிடித்த பதிவைச் சொல்ல வேண்டும் என்ற விதிமுறை இருந்ததாக், இந்த வருடம் எழுதியவைகளை ஆராய்ந்துக் கொண்டு இருந்தேன். என் எழுத்தை
விட்டு விட்டு, பல எண்ணங்கள் வலைப்பதிவுகளைப் பற்றி தோன்றின.

முதலில் ஒரு சிறிய பிளாஷ் பேக்- ஐந்து வருடங்களுக்கு முன்பு, கேட்ட சம்பவம் ஒன்றை, மசாலா சேர்த்து திண்ணை இணைய தளத்துக்கு அனுப்பினேன். அது பிரசுரம் ஆனதும், இணைய தளங்களில் எழுத ஆரம்பித்தேன். இணைய இதழ்கள் ஆரம்ப கட்ட எழுத்தாளர்களுக்கு சிறந்த தளம். சில பிரபல எழுத்தாளர்களின் முழு சிறுக்கதை
தொகுப்பை வாங்கிப் படித்தப் பொழுது, பல அருமையான கதைகள், பிரபலமில்லாத பல இதழ்களில் வெளியாகியிருந்தன. அதைப் போலதான் இணைய இதழ்களும்
புதியதாய் எழுத விழைப்பவர்களுக்கு இணைய தளங்கள் சரியான இடம்.

வழக்கான ஆசையின் விளைவாய் நாலைந்து கதைகள் விகடனுக்கு இணையம் மூலம் அனுப்பினேன். ஒரு கதை ஆனந்தவிகடனில் வெளியானது. குமுதம், கல்கி, கலைமகள், அமுதசுரபி, உயிர்மை, கணையாழி பத்தரிக்கைகளுக்கு மொத்தம் ஏழெட்டு சிறுக்கதைகள் அனுப்பியிருப்பேன். துபாயில் இருந்து அனுப்பும்பொழுது போஸ்டல் செலவும் அதிகம். போய் சேர்ந்ததா என்ற விவரமும் தெரியவில்லை, அதன் கதி என்னவாயிற்று என்றும் புரிப்படவில்லை. கணையாழியில் மட்டும் ஒரு கதை வெளியானதும், மீண்டும் அனுப்பிய மூன்று கதைகளில் இரண்டு பிரசுரம் ஆனது.

அப்பொழுது தோழியர் கூட்டு வலைப்பதிவில் எழுதியதைப் பார்த்து அமுதசுரபி ஆசிரியரான அண்ணா கண்ணன், துபாய் பற்றி ஒரு கட்டுரை எழுத சொன்னார். பிறகு அமுதசுரபிக்கு அனுப்பிய சிறுக்கதையும் வெளியானது.

2005ம் வருடம் சென்னையில் ஐந்து மாதங்கள், மகளின் கல்லூரி சேர்க்கைக்காக இருந்தேன். அப்பொழுது செய்த இரண்டு விஷயங்கள் கலைமகளில் நாவல் போட்டி அறிவிப்பைப் பார்த்து நாவல் ஒன்றை எழுதி, போட்டிக்கு அனுப்பிவிட்டு, சொந்த பதிவாய் "நுனிப்புல்" ஆரம்பித்தேன்.

இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு நுனிப்புல்' ஆரம்பித்ததும், பத்திரிக்கைக்கு கதை அனுப்புவதையே விட்டு விட்டேன். இந்த வருடம் ஓரே (நாவல் அல்லாமல்)
ஒரு சிறுக்கதை கலைமகளில் வெளியானது. எதற்கு இந்த பழங் கதையெல்லாம் என்றுக் கேட்பவர்களுக்கு,. இந்த பதிவு எனக்கு வலைப்பதிவின் வீச்சை எனக்கு புரிய வைத்தது என்றால் மிகையில்லை.

இப்பதிவில் நாவலைக் குறித்து எழுதிவிட்டு, கதையைப் படிக்க விரும்புபவர்கள், மெயில் ஐடி தந்தால், அனுப்பு வைக்கிறேன் என்றேன். மறு நாள் காலையில் பார்த்தால்,
இன் பாக்ஸ் நிரம்பி வழிந்தது. இதில் விசேஷம் என்னவென்றால், பெரும்பாலோர் எனக்கு அறிமுகமில்லாதவர்கள். அதாவது சக பதிவாளர்கள் இல்லை. அன்றுதான்
வலைப்பதிவின் முழு பரிணாமம் புரிந்தது. ஒரு சிறு வட்டத்தில் நாம் கும்மியடித்துக் கொண்டு இருக்கிறோம் என்று நான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தது எவ்வளவு தவறு? பின்னுட்டம் போட விரும்பாமல், வாசகர் என்ற வட்டத்தைத் தாண்டி வராதவர்கள் நிறைய பேர்கள், படித்துக் கொண்டு இருக்கிறார்.

சிற்றிதழ், இலக்கிய இதழ், வெகு ஜன பத்திரிக்கை வரிசையில் இணைய எழுத்தும் தனி இடம் பெறப்போகிறது. இதற்குதான் அதிக வாசகர்கள் இனி இருக்கப் போகிறார்கள்.
வெகுஜன பத்திரிக்கைகளின் சினிமா மாயையின் ஊடே தப்பிதவறி வரும் நாலு எழுத்துக்கள் எந்த பெயரையும் வாங்கித் தருமா என்று சந்தேகமாய் இருக்கிறது.

எழுதுவது எதற்கு? பணம், விருது பாராட்டு இத்தியாதிகளை விட அனைத்து படைப்பாளிக்கும், படைப்பு நாலு பேர்களால் படிக்கப்பட்டு, விமர்ச்சிக்கப்
பட வேண்டும் என்பதே அவன்/ள் எண்ணமாய் இருக்கும். கலைமகளில் ஆறு மாதங்கள் தொடர்ந்து வந்த நாவல் முடிந்துவிட்டது. அதற்கு என்ன விமர்சனங்கள்
வந்தது என்பது எனக்கு தெரியாது. இரண்டு மூன்று வாசக கடிதங்கள் பிரசுரமாயிருக்கலாம். ஆனால் பதிவில் போடாத கதையைக் கேட்டு வாங்கி படித்தவர்கள், மிக
அருமையாய், விளக்கமாய் அனுப்பிய அலசல்கள், திருத்தங்கள் போன்ற விளக்கமான விமர்சனங்கள் தந்த மகிழ்ச்சிக்கு எதுவுமே இணையில்லை. இதுதானே படைப்பாளி விரும்புவது?

இணைய எழுத்தாளர்களை இரண்டு வகையாய் பார்கிறேன். ஒன்று அதிக வாசக அனுபவம் இல்லாமல், தமிழ் தட்டச்சு தெரிந்து விட்ட மகிழ்ச்சியில், கிடைக்கும் பின்னுட்ட
போதையில் நினைத்ததை எழுதி தள்ளுவது. இது அதிக நாட்கள் தாங்காது. பரபரப்பான தலைப்புகள், பின்னுட்டம் அதிகரிக்க செய்யப்படும் முயற்சிகள், மத, சாதீய, அரசியல் காழ்புணர்ச்சி பதிவுகள் வாசகர்களால் ஓரம் கட்டப்படும். எழுத சரக்கு இல்லை என்றால் இந்த பதிவாளர்களும் எழுதுவதை நிறுத்தி விடுவார்கள்.

அடுத்து எண்ணங்கள், அனுபவம், நிகழ்வுகள் குறித்த கருத்துக்களை பகிர்ந்துக் கொள்பவர்கள். எல்லாரிடமும் சொல்வதற்கு விஷயங்கள் இருக்கின்றன. அனுபவங்கள், அரசியல் உட்பட நிகழ்வுகளைப் பற்றிய கண்ணோட்டங்கள், வாசிப்பு அனுபவங்கள், சமையல், ஷேர் மார்கெட், புகைப்படகலை, மருத்துவம், கல்வி போன்ற துறை சார்ந்த விளக்க கட்டுரைகள், ஆன்மீகம், பயணம், கதை, கவிதை என்று எழுதுபவர்கள், எழுத்திலும் தங்களை செம்மைப் படுத்திக் கொண்டால், நாளை பத்திரிக்கைகள் நம்மை அழைத்து எழுத வைப்பார்கள் என்பது என் கணிப்பு. இணையம் என்பது கட்டற்ற சுதந்திர வெளி. என்ன எழுத
வேண்டும் என்பதை தீர்மானிப்பது பதிவாளர்கள் என்றால், எதை படிப்பது என்பதை வரையறுப்பது வாசகர்கள். சில நாட்கள் தொடர்ந்து வலையுலகில் படித்தால், எது என்ன லட்சணம் என்று புரிந்து விடுகிறது. இப்படிதான் எழுத வேண்டும், இதைத்தான் எழுத
வேண்டும் என்று எந்த சட்டமும் போட தேவையும் இல்லை- இதில் சில வரைமுறைகள் உண்டுடில்லையா? எது நிற்கும் என்பது படிக்கும் வாசகர்களின் கையில் இருக்கிறது.
இங்கு பிரபலம் என்பதால் மட்டும் பதிவுகள் ரசிக்கப்படுவதில்லை. புதியவர்கள் நன்றாக எழுதினால், பலர் வாழ்த்தி பின்னுட்டம் இடுவதை பல முறை கண்டிருக்கிறேன்.
அரியாசனங்களை பதிவுகள் தகர்ந்துவிட்டன எனறு யாரோ சொன்னது நினைவுக்கு வருகிறது.

அனானிமஸ் பின்னுட்டங்கள், புது புது பெயர்களில் வம்புக்கு இழுப்பவர்களைக் குறித்த பயம் எல்லாம் போய்விட்டது. படிக்கும் வாசகர்கள் அனைவருக்கும் விமர்சிக்கும்
உரிமையுள்ளது. அதீத பாராட்டுகள் தரும் போதையை விட, எதிர்வினைகளே நம் தவறுகளை, குற்றங்குறைகளை கண்டுக் கொள்ள உதவும்.

மகா நடிகன் என்ற படம், சத்தியராஜ் நடித்தது. அதில் ஒரு நடிகையை, நீ சீரீயலில் நடிக்கத்தான் லாயிக்கு என்று நக்கல் அடிப்பார். அந்தம்மா உடனே, ''சும்மா கிண்டல் அடிக்காதீங்க, நாளைக்கு நீங்களும் அங்கத்தான் வரப்போறீங்க" என்பாள். சின்னதிரை, பெரிய திரையை ஓரம் கட்டியதுப் போல, (சிம்ரன் வாராங்களாமே) இணைய எழுத்தாளர்கள்,
நாளை அச்சு பத்திரிக்கை, புத்தக உலகில் பிரகாசிக்கப்போவது நிச்சயம் என்று எனக்கு தோன்றுகிறது.