முதுமையும் நோயும் இறப்பும் -19 July,2008

சென்ற மாதம் இருபத்தி ஆறாம் தேதி காலையில், ஒரு சாதாரண கால் பிளாடர் ரிமூவல் ஆபரேஷனுக்காக, மியார்ட் ஆஸ்பத்திரியில் என் மாமியார் சேர்க்கப்பட்டார். சர்க்கரை,பிபி கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது. ஆனால் அறுவை சிகிச்சையின் போது, மாரடைப்பு வந்துள்ளதாம். அதனால் ஆபரேஷனை அவசரமாய் முடித்துவிட்டு, இதயத்தை சரி செய்யும் முயற்சியில் முழுகவனம் செலுத்தியிருக்கிறார்கள்.

மூன்று நாட்கள் வரை சாதாரணமாய் இருந்தவருக்கு, கடுமையான வயிற்று வலி ஏற்பட்டு இருந்திருக்கிறது. வயிற்றில் செப்டிக் ஆகியுள்ளது. ·பங்கஸ் பரவி வருகிறது என்று
சொல்லி சிகிச்சை கொடுத்துக் கொண்டே இருந்தார்கள். இருபத்திநான்கு நாட்கள் ஐசியூவில். வெண்டி லேட்டர், பிறகு tracheostomy (தொண்டையில் துளையிட்டு செயற்கை சுவாசம் தர குழாய் சொருகுதல்) என்று நாட்கள் கடந்துக் கொண்டு இருந்தன.

என் கணவர், மூன்றாம் நாள் சென்றுவிட்டு சுமார் பத்து நாட்கள் சென்னையில் இருந்தார். மாமியார் முழு நினைவு இருந்தது. உடல் முழுக்க டியூபுகள், பசி மற்றும் தண்ணீரும் தர முடியாததால், அந்த வேதனை வேறு. ஆபரேஷன் செய்த உள் உறுப்பில் சீழ் பிடித்ததால் அது வெளிவர ஒரு குழாய். சிறு நீருக்கு ஒரு குழாய்.மருந்தும், சலைனும் உள் செல்ல ஒரு டியூப். வாய் பேச முடியாமல் வெண்டிலேட்டர்.

நானும் சென்னைக்கு வந்து இரண்டு நாட்கள் இருந்துவிட்டு சென்றேன். மேற்கொண்டு என்ன செய்வது என்றுக் கேட்ட மாமனாரிடம், நினைவு நன்றாக இருக்கிறது. இந்நிலையில், தொடர்ந்து சிகிச்சை மேற்கொள்ளலாம் வேறு வழியில்லை என்றேன்.

ஆனால் வேறு மருத்துவர்களிடம் ஓபினியன் கேட்டதற்கு, இவ்வளவு நாட்கள் ஐசியூவில் இருந்தால், வேறுவிதமான பிரச்சனைகள் வரும் அதனால் மாற்றிவிடுங்கள்
என்றார்கள். சென்னையில் இரண்டு மருத்துவமனைகளில் விசாரித்தால், கொடுக்கும் சிகிச்சை சரியானதே, ஐசியூவில் இருந்து, வெளியே வந்ததும் சேர்த்துக் கொள்கிறேன்
என்றார்கள்.

சென்னையில் பிரபல மருத்துவமனை ஒன்றில் கேட்டதற்கு ,ஆறு லட்ச ரூபாய் கட்டிவிடுங்கள். சேர்த்துக் கொள்கிறோம் என்றார்கள். என்ன செய்வது என்று தெரியாமல்
எல்லாரும் முழிக்க. வீட்டுக்கு பக்கத்தில் இருந்த மருத்துவமனை ஒன்றில் என் உறவினர் விசாரித்து உள்ளார். தனி அறை, அதே மருந்தும் சிகிச்சையும், வெண்டிலேட்டர்
வசதி எல்லாம் உண்டு என்றார்கள்.

மியார்ட் பெரிய மருத்துவமனை என்பதால் ஏகப்பட்ட கட்டுபாடுகள். குறிப்பிட்ட நேரத்தில் காலையும் மாலையும் ஒருவர் மட்டும், அதிகமாய் போனால் ஒரு முக்கால் மணிநேரம் வரை அருகில் இருக்கலாம். இங்கு என்றால் தினமும் பெற்ற பிள்ளைகள், உடன்பிறப்புகள் மற்ற சொந்த பந்தங்கள் என்று பேச முடியாவிட்டாலும் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாலே மனசுக்கு தெம்பாய் இருக்கும் என்று எல்லாரும் உறுதியாய் நம்பினார்கள். என் கணவரும் 18,July சென்னைக்கு புறப்பட்டு சென்றார்.

மாலை நான்கு மணி சுமாருக்கு ஆம்புலன்ஸ் வந்தது. இங்கிருந்து டிஸ்சார்ஜ் செய்து ஆம்புலன்ஸ்ஸில் ஏற்றும்பொழுது, வார்ட் பாய் போல இரண்டு இளைஞர்கள்.
நர்ஸ் என்று பயிற்சி பெற்றவர்கள் யாரும் இல்லை. வண்டியிலேயே அவருக்கு மூச்சு திணற ஆரம்பித்துள்ளது. அட்மிட் ஆனதும் மருத்துவமனையில் ஆக்சிஜன் கொடுத்துள்ளார்கள்.
ஆனால் வெண்டிலேட்டர் கேட்டதற்கு பெரிய டாக்டர் வருவார் அவர் வந்ததும் சிகிச்சை ஆரம்பிக்கப்படும் என்றார்களாம் நர்சுகளும், உதவி டாக்டர்களும்!

அதற்குள் கடுமையான ஜூரம் ஆரம்பித்துவிட்டது. மூச்சு முட்டலும் கூட. சைகை செய்து வெண்டிலேட்டர் வைக்க சொல்லி கெஞ்சியிருக்கிறார். நாலரை மணி சுமாருக்கு அட்மிட் ஆனவரை பார்க்க பெரிய டாக்டர் வந்தது, நடு இரவு ஒன்றரை மணிக்கு. அது வரை திரும்ப திரும்ப அனைவரும் கெஞ்சியும் டாக்டர் ஆபரேஷன் முடித்து வீட்டில் இருக்கிறார். இப்பொழுது தொந்தரவு செய்ய முடியாது. வருவார் வருவார் என்று மருத்துவமனை ஆட்கள் சொல்லிவிட்டார்கள்.

இரவு ஒன்றரை மணிக்கு வந்த டாக்டரிடம் கேட்டதற்கு நான் தான் வெண்டிலேட்டர் எல்லாம் வைக்க முடியாது முன்னமே சொல்லியிருந்தேனே, உங்க ரிலேட்டிவ் சொல்லவில்லையா என்று எதிர் கேள்வி கேட்டு உள்ளார். ஜூரம் கூடிக்கொண்டு வருகிறதே என்றதற்கு , வெகு காஷ¥வலாய் வீட்டில் சாவதற்கு பதில், இங்கு மருத்துவமனையில் போகட்டும் என்ற எண்ணத்தில் தான் அட்மிட் செய்ய அனுமதித்தேன் என்பதை சொல்லாமல் சொல்லிவிட்டார்.

கழுத்தில் துளையிட்டதால் பேச முடியவில்லையே தவிர, சைகையிலும், எழுதிக்காட்டியும் மீண்டும் மீண்டும் பசி, தாகம், மூச்சு விட ஆக்சிஜன், அதீத உடல் வலி என்று தன் வேதனையைச் சொல்லிக் கொண்டே இருந்திருக்கிறார். மாமனார், காலையில் மீண்டும் மியார்ட்டுக்கே போய்விடலாம் என்று முடிவே செய்துவிட்டார்.

போகும்போது அந்த தலைமை டாக்டர், ஜூரத்துக்கு ஒரு ஆண்டிபயாட்டிக் மருந்து வாங்கிவாருங்கள் என்று பெரிய மனது செய்து எழுதிக் கொடுத்துள்ளார். காலை சூரத்தில் இருந்து நான்கு மணிக்கு கிளம்பியது, அதனால் என் கணவரை வீட்டுக்கு சென்று ஓய்வு எடுக்க, பன்னிரெண்டு மணிவாக்கில் என் மாமனார் மகனை அனுப்பிவிட்டார்.கூட இருந்தது என் சின்ன நாத்தனார்.

மருந்து சீட்டை எடுத்துக் கொண்டு உள்ளே இருந்து கடையில் கேட்டால் ஸ்டாக் இல்லை. பாதி ராத்திரியில் நடந்தே தன் நினைவில் இருந்த இருபத்திநாலு மணிநேர கடையை தேடிப் போனால், மருந்தின் விலை ஐந்தாயிரத்துக்கு ஆறு ரூபாய் கம்மி. கையிருப்பில் கொஞ்சம் குறைந்துள்ளது. செல் போன் என்னமோ இருக்கிறது. ஒரு போன் அடித்தால் வந்திருப்போமே என்றதற்கு, எல்லாரும் காலையில் இருந்து அலைந்துக் கொண்டு இருந்தீர்கள் கொஞ்சம் தூக்கட்டும் என்று நினைத்தேனா அல்லது போன் செய்ய வேண்டும் என்று மூளைக்கு புரிப்படவில்லையா என்று நினைவில்லை என்றார்.

இரவு முழுக்க என் நாத்தனார் பார்க்கிறவர்களிடம் எல்லாம் கெஞ்சியிருக்கிறார். சர்க்கரை ஐநூற்று ஐம்பதை எட்டியிருக்கிறது. பசி பசி என்று துடித்தவருக்கு,வயிறு வீங்கியிருக்கிறது எதுவும் சாப்பிட தராதீர்கள் என்று கட்டளையிட்டு இருக்கிறாள் நர்சம்மா.

காலை ஆறுமணிக்கு என் கணவர் மீண்டும் ஆஸ்பத்திரிக்கு வந்து, மாமனாரை வீட்டுக்கு சென்றுவிட்டு வரச் சொல்லியிருக்கிறார். அந்த ஐந்தாயிர ரூபாய் ஊசி மருந்தை தேடி என் கணவர் சென்றதும், மூச்சு மூட்டல் அதிகமாகிவிட்டது. சைகை காட்டி வெண்டிலேட்டர் என்று காற்றுக்காக அந்த ஜீவன் துடிக்க ஆரம்பித்துள்ளது.

அறுபத்தி எட்டுவயதான என் மாமியார் இன்னும் நன்கு வாழுவார் என்ற நம்பிக்கை எல்லாருக்கும் உண்டு. அவருக்கும் இந்த கண்டத்தில் இருந்து மீண்டு வந்துவிடுவோம்
என்ற வாழும் ஆசையுண்டு. என் நாத்தனர் உதவி தலைமை ஆசிரியையாக உள்ளாள். கொஞ்சம் யதார்த்தவாதி. ஆசிரியைகளுக்கே உரிதான ரப் அண்ட் ட·ப் ஆள்.

''அம்மா! ஆபரேஷன் ஆகி, இருபத்தி ஐந்து நாட்கள் ஐசியூவில் இருந்திருக்கிறாய். எங்களால் முடிந்த வைத்தியம் பார்த்தாகிவிட்டது. இனி செய்ய ஒன்றும் இல்லை.
நீ கடைசி கட்டத்தில் இருக்கிறார். மனதில் உள்ள கோபதாபங்கள், ஆசை பாசம் அனைத்தையும் விட்டு விட்டு , நீ தினமும் துளசி செடிக்கு பூஜை செய்வாயே
அதுப்போல, மனதில் கடவுளை நினைத்துக்கொண்டு மானசீகமாய் பிருந்தாவனத்தை சுற்று. வைக்குண்டத்துக்கு நீ செல்ல போகிறாய் என்று சொல்லிவிட்டாள்.

இதைச் சொல்லும்பொழுதே மருந்துடன் என் கணவர் வந்துவிட்டார். உ. மருத்துவர் சரி என்றதும், இட்லியை இருவரும் ஊட்டியிருக்கிறார்கள். நீரும் கொடுத்து இருக்கிறார்கள். முகத்தில் எந்த வேதனையும் இல்லாமல் ஒரு சாந்தம் வந்துவிட்டதை என் கணவர் கவனித்துள்ளார். பல்ஸ் இறங்க ஆரம்பித்துள்ளது. வீட்டுக்கு போன் செய்ததும் மாமனாரும் வந்துவிட்டார். பல்ஸை கூட்ட ஒரு ஊசி மருந்து உள்ளது, ஆனால் அதை பெரிய டாக்டர் தான் சொல்ல வேண்டும் என்று உதவிமுணுமுணுத்துள்ளார்.

அத்தைக்கு கண்கள் ஒரு மாதிரி சுழல ஆரம்பித்துள்ளன. எல்லாருக்கும் புரிந்துப் போனது. பெரிய டாக்டரை கூப்பிட்டதும் "இறந்துவிட்டார். மருந்தை திருப்பி தந்துவிடுங்கள்" என்று சொன்னாராம் பெரிய டாக்டர்.

முதுமையும், நோயும், இறப்பும் எல்லாருக்கும் உண்டு என்றாலும் சாகும்வரையில் நல்ல நினைவுடன் நரக வேதனை ஏன் அனுபவிக்க வேண்டும்? எல்லாரும் நினைப்பது,
அதே மியார்ட் ஆஸ்பத்திரியில் இன்னும் சில நாட்கள் இருந்திருக்கலாம். ஆனால் அப்படியிருந்திருந்தால் கடைசி மூச்சு விடும்பொழுது அருகில் யாராவது இருந்திருப்பார்களா என்பது சந்தேகம்!