20, 21 ஜூலை 2008

முதல் முறையாய் இறுதி காரியங்களைப் பார்க்கும் வாய்ப்பு கிட்டியது. சாஸ்திர சம்பிராதயங்களில் மிகுந்த நம்பிக்கையுள்ள என் புகுந்த வீட்டார் எந்த குறையும் வைக்காமல் எல்லா சடங்குகளையும் செய்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். காலமான என் மாமியார் அவர்கள் விருப்பப்படி மின்சுடுதல் வேண்டாம் என்று விறகு கட்டையால் எரிக்கப்படும் முறையையே தேர்ந்து எடுத்தார்கள்.

அப்ரண்டிஸ்ஸாக கூட வந்த ஆச்சார் ( சடங்குகளை செய்துவைப்பவரிடம் ) பேச்சுக் கொடுத்ததில் பல விஷயங்களை சொன்னார். சுமங்கலியாய் இறந்தால் பிறர் கண்ணில் (ஆண்கள்) பட கூடா உறுப்புகளை மஞ்சள் கொண்டு நன்கு மறைந்து எரியூட்டுவார்களாம். ஆனால் கணவனை இழந்த விதவை என்றால், வறட்டி வைத்து அவ்விடங்களை மூடப்படும் :-)

எரியூட்ட எடுத்துச் செல்லும்பொழுது, பெண்களும் வரலாம் என்றதும் ஆவலுடன் போக தயாரானேன். ஆனால் மகள்கள் வரலாம், மருமகள் வரக்கூடாது என்றார் அப்ரண்டிஸ். காரணம் வீட்டு வேலை, கழுவி விடுதல் போன்று இருக்கும் இல்லையா? பாவம் என் மச்சினன் மனைவி மட்டும் தனியாய் வீட்டு வேலைகள் செய்ய வேண்டுமே என்று நானும் போகாமல் இருந்துவிட்டேன். ஆனால் போகாதே என்று சொல்லிய அறிவுரைக்கு மதிப்பு தந்து தலையாட்டிய மகள், கம்பி நீட்டிவிட்டாள்.முன்பெல்லாம் சுடுகாடுகளில் பெண்களுக்கு அனுமதியில்லை, எப்பொழுது இந்த மாற்றம் வந்தது என்று தெரியவில்லை.

அவள் தந்த குறிப்புகள். சட்டியில் இருந்த நெருப்பு பெற்றவள் காலில் வைக்கப்பட்டது. எந்த மகனுக்கு வாழ்வில் தாங்கமுடியாத சோகம் இது.

ஆனால் மறுநாள் பால் தெளிப்புக்கு அவர்களுடன் சென்றுவிட்டேன். மகனும் மகளும் உடன் வந்தனர். குழந்தைகள் பயப்படுவார்கள் வேண்டாம் என்று பலரும் சொன்னாலும், 20/ 16 வயதுகளில் இருக்கும் என் பிள்ளைகளுக்கு நிலையற்ற வாழ்க்கை என்பதை இதை விட பிராக்டிகலாய் சொல்லி தர முடியாது இல்லையா?

நாங்கள் சென்றிருந்தப்பொழுது ஏறக்குறைய இருபத்தி இரண்டு மணிநேரம் ஆகியிருந்தாலும் இன்னும் புகைந்துக் கொண்டு இருந்தது. எல்லாரும் பெண்கள் உட்பட தண்ணீர் ஊற்றி அணைத்தோம். கிளறி கிளறி எலும்பு துண்டுகளை எடுத்தது ஒரு பானை நிறைந்தது. பிண்டம் வைக்கும்பொழுது அண்ணனும் தம்பியும் அழுதுவிட்டார்கள். அவர்கள் அறிந்த தாய் வயிறார அன்னம் படைப்பவள், பார்க்கும்பொழுது முதல் கேள்வி சாப்பிட்டாயா என்பதுதான். அந்த தாய்க்கு சோற்று உருண்டை வைக்கும்பொழுது மனம் என்ன பாடுபடும்?

மீண்டும் அப்ரண்டீஸ்ஸிடம் கேள்விகள். இன்று பெண்களும் இவ்வேலை வந்துவிட்டார்கள் என்றார். ஆனால் கணபதி ஹோமம், நவக்கிரக ஹோமம் போன்ற நல்ல காரியங்களை மட்டும் செய்கிறார்கள், இன்னும் இறுதி காரியங்களை செய்ய ஆரம்பிக்கவில்லை என்றார். ஆண் வாரிசு இல்லாதவர்கள் வீட்டு பெண் பிள்ளைகள் யாரோ தங்கள் பெற்றவர்களுக்கு இறுதி காரியங்களை செய்வதைவிட, நாங்கள் ஏன் செய்யக்கூடாது என்று பல வீடுகளில் பெண் பிள்ளைகள் இறுதி சடங்குகளை செய்ய ஆரம்பித்துள்ளார்கள் என்றுச் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும்பொழுது, ஹெட் கூப்பிட ஓடி விட்டார். நடை முறை சிக்கல்கள் பெண்களால் எப்படி இவைகளை எதிர் கொள்ள முடியும் போன்ற கேள்விகள் இன்னும் என்னிடம் பாக்கியுள்ளன

எங்கள் வீட்டில் செய்தவர் மிக நல்ல முறையில் நிதானமாய் செய்து வைத்தார். அவருக்கு எவ்வளவு தர வேண்டும் என்பதற்கு, யாரிடமும் இறுதி காரியங்களை செய்ய டிமாண்ட் செய்வதில்லை. எவ்வளவு தந்தாலும் போதும் என்றார். அவர் மகன் ஐடி படித்து பெங்களூரில் வேலையில் இருக்கிறாராம். பெண்ணும் மாப்பிள்ளையும் துபாயில் பாங்கில் வேலை. சமூகத்தில் அந்தஸ்து தராத இத்தொழில் தங்கள் வாரிசுகளை விட
யாரும் தயாராய் இல்லை.சரியாய் படிக்காமல் எந்த வேலையும் கிடைக்காமல் வேறு வழியில்லாமல் இவ்வேலைகளுக்கு வருபவர்களில் பலருக்கு சமஸ்கிருதம் எல்லாம் தெரிந்திருக்காது. உருவேற்றிய நாலு மந்திரங்களை தெரிந்து வைத்துக் கொண்டு, தமிழில் எழுதி வைத்துக் கொண்டும் பிழைக்க ஒரு வழி என்று வருபவர்கள் மட்டுமே!