நடிகர் சித்தப்பா

எழுபதின் கடைசியில் எங்கள் வீட்டுக்கும் தொலைக்காட்சி வந்தது. வெஸ்கான் டீவி. கருப்பு வெளுப்பில் படம் மிக துல்லியமாய் தெரியும். சனிக்கிழமை மாலை இந்தி படம், ஞாயிறு காலை அனைத்து மொழிகளில் வெளியான அவார்ட் படங்கள், ஞாயிறு மாலையில் தமிழ் படங்கள். அதற்கு முன்பு அதிக படங்கள் பார்த்ததே இல்லையாததால், எல்லாவற்றையும் பார்த்துவிடுவது. திங்கட் கிழமை என்ன புரோக்கிராம்? நினைவில்லையே? செவ்வாய்கிழமை நாடகம். கவிசக்கரவர்த்தி கம்பன், அதில் நடித்த ஜெயராமன், இன்றும் கம்பன் ஜெயராமன் என்று அழைக்கப்படுகிறார். வசனங்கள் இன்னும் நினைவில் இருக்கிறது.

புதன் கிழமை- சித்ரஹார். எதிரொலி என்று வாசக கடிதம் படிப்பார்களே புதனா வியாழனா? கடித அறுவையை தாங்கிக் கொண்டு நிகழ்ச்சியின் கடைசியில் ஞாயிறு வரப் போகும் படத்தை சொல்லுவார்கள், அதுக்காக காத்திருப்பது. வெள்ளிகிழமைகளில் ஒளியும் ஒலியும். உலாவரும் ஒளிக்கதிர், வயலும் வாழ்வும் என்று வந்த புதியதில் மாலை ஆறரையில் இருந்து ஒன்பதுமணிவரை பார்த்துவிடுவது :-)

பிறகு ஒன்பது மணிக்கு பிறகு இந்தி நிகழ்ச்சிகள் ஆரம்பிக்கும். ஹம் லோக் என்று ஒரு தொடர். அன்று எங்களுக்கு எல்லாம் தெரிந்த ஓரே ஹிந்தி சொல் நஹி ! அதையும்
புரிகிறதோ இல்லையோ அதைவும் விடாமல் பார்த்து, என்னைவிட கூட ஏழெட்டு வார்த்தைகள் தெரிந்த நட்புகள் மறு நாள் பள்ளிக்கூடத்தில் மொழி பெயர்த்து
கதை சொல்லுவார்கள்/ விடுவார்கள்.

இப்படி இருக்க, ஒரு நாள் ஏதோ திராபை பழைய படம் ஓடிக் கொண்டு இருந்தது. படத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அம்மா, தோ தோ என்று கூவிக் கொண்டேடீவிக்கு மிக
அருகில் சென்று கூட்டத்தில் இருந்த ஆளை சுட்டிக்காட்டினார். அவர் தனக்கு சித்தப்பா முறை என்றார். ஆனால் பிறகு படம் முழுவதையும் கண்கொட்டாமல் பார்த்தும் அந்த ஆள் திரும்ப படத்தில் தலையை காட்டவில்லை.

ஆனால் அவரை நாங்கள் சுலபமாய் அடையாளம் கண்டுக் கொண்டோம். பற்கள் தூக்கலாய், நெற்றியில் இருந்து பின் மண்டைவரை வழுக்கை, ஆனால் மண்டையின் பக்கவாட்டில் மட்டும் கொஞ்சம் தலையில் முடி இருக்கும். பல படங்களில் ஐயா பட்டணத்துல இருந்து எப்ப வந்தீங்க? என்றுக் கேட்பார். அம்மா தெய்வமாயிட்டாங்க என்று மேல் துண்டை வாயில் வைத்துக் கொண்டு தேம்புவார். நல்லா இருக்கீங்களா தம்பி என்று வினவுவார். பொண்ணு மகாலஷ்மி மாதிரி இருக்கு என்று நற்சான்றிதழ் வழங்குவார். இப்படி நாலைந்து வசனங்கள்தான். அனைத்துபடங்களிலும் காஸ்ட்யூம் ஒன்றேதான். அழுக்கு வேட்டி, சட்டை, மேல் துண்டு !

தாராபுரத்து காரர். அம்மாவுக்கு பாட்டிவழியில் சித்தப்பா ஆகணும். அம்மாவுக்கு பெயர் நினைவில்லை. தாராபுரத்து சித்தப்பா என்றே சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். அந்த காலத்தில்
நாடகத்தில் எல்லாம் நடிக்கப் போய் வீட்டில் இருந்து ஒதுக்கி வைக்கப்பட்டவராம். அதனால் அம்மாவுக்கு கல்யாணம் ஆனதும், தனக்கு இப்படி ஒரு சித்தப்பா இருக்கிறார் என்று கணவன் வீட்டாரிடம் சொல்லவே கூடாது என்று அம்மாவின் தாய், என் பாட்டி சொன்னாராம்.

பொதுவாய் அம்மா உட்கார்ந்து தொலைக்காட்சியில் முழு படம் பார்த்ததாய் நினைவேயில்லை. அந்த நடிகர் திரையில் வந்ததும் அம்மா உன் சித்தப்பா என்று
ஓவென்று கத்துவோம். அம்மா வருவதற்குள் அவர் திரையில் இருந்து மறைந்துவிடுவார்.

பலவருடங்கள் கழித்து, என்றோ ஒருநாள் அதே மாதிரி, ஏதோ பழைய படம் வர, அதில் அதே ஆள். நான் சும்மா இல்லாமல், என் பிள்ளைகளிடம் பாட்டியின் சித்தப்பா என்று சொல்லி வைக்க, திரையில் அந்த ஆள் கண்ணில் பட்டால் என் பிள்ளைகள், பாட்டியின் சித்தப்பா என்று அலறுவார்கள். இதில் விசேஷம் என்னவென்றால் கிட்டதட்ட, எண்பதுகளில் வந்த ஜெய்சங்கர், ஜெய சித்ரா படங்கள் உட்பட, பல படங்களில் அவர் தலை தென்படும். கணக்கு பார்த்தால் அவர் நடித்த (!) படங்கள் நூற்றுகணக்கில் இருக்கும்.

இது இப்படியிருக்க, ஒரு நாள் சென்னையில் அதே ஆள் திரையில் தெரிய வழக்கப்படி என் பிள்ளைகள் பாட்டி சித்தப்பா என்று அலற, என் அம்மாவோ என் மாமியாரின்
சொந்தமாய் என்றுக் கேட்க, நான் அதிர்ந்துப் போய் என்னமா சொல்றே, நீ தானே உன் தாராபுரத்து சித்தப்பான்னு நம்ம வீட்டுல டீவி வந்த புதுசுல சொன்னியே? அதை இதுங்க கிட்ட சொன்னேன்" என்றேன்.

அம்மா கொஞ்சம் குழப்பமாய் யோசித்துவிட்டு, ''நீ சொன்னதும் ஞாபகம் வருது. என் அம்மாவிடம், (அதாவது என் பாட்டி) கூட விசாரித்தேன். பெயர் கூட தெரியவில்லை.
கல்யாணத்துக்கு பொண்ணுக்கூட யாரும் தரவில்லை. பாவம் சீக்கிரமே காலமாயிட்டார்'' என்றார்.

சென்ற வாரம் கூட ஜெயா டீவியில் ஏதோ பழைய படம். கூட்டத்தின் முன் வரிசையில் நின்றுக் கொண்டு, ஐயா சொல்லட்டும் எல்லாரும் பேசமா இருங்க என்றார். இப்படி எவ்வளவு பேர்கள் எந்த அடையாளமும் இல்லாமல், சினிமா என்ற மாயையில் மாட்டிக் கொண்டு வாழ்வையே தொலைத்து இருப்பார்கள்? ஆனால் எவ்வளவு முயற்சித்தும்
அவர் பெயரை கண்டுப்பிடிக்க முடியவில்லை என்பதை நினைத்தால் மனதிற்கு கஷ்டமாய் இருக்கிறது.