எழுத்தாளினியின் கணவன்

கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்காத தருணத்தில் என் முதல் கதை பிரசுரமான அன்று. நான் ஒரு முக்கிய முடிவு எடுத்தேன். இன்றைய தேதியில் பார் புகழும் தமிழ் பெண் எழுத்தாளர்களைப் போல் நானும் இலக்கிய உலகை கலக்க வேண்டும் என்று நான் தீர்மானித்தேன் என்று நீங்கள் நினைத்தால் அது முற்றிலும் தவறு. எழுதும் எதையும் என் ஆருயிர் கணவனிடம் டிஸ்கஸ் செய்யக் கூடாது என்பதுதான் நான் எடுத்த முடிவு.


இந்த முடிவுக்கு காரணம் என் தாய்தான். இந்துமதி, சிவசங்கரி, வாஸந்தி என்று பெண் எழுத்தாளர்கள் பத்திரிக்கைகளில் கோலோச்சிக் கொண்டிருந்த காலம். அனுராதாரமணன் அப்பொழுதுதான் என்ட்ரி கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார் என்று நினைவு. என் அம்மாவுக்கு தானும் ஒரு எழுத்தாளினி ஆக வேண்டும் என ஆசை ஏற்பட்டதில் அதிசயமில்லை.பிள்ளைகளுக்கு முழு பரிட்சை முடிந்ததும், நோட்டு புத்தகங்களில் மீந்து இருந்த வெற்று தாள்களை கிழித்து, கோணி ஊசியால் தைத்து, நோட்டு புத்தகங்களை தயாரித்துக் கொண்டு, எழுத ஆரம்பித்தார்.


எட்டாவது மட்டும் படித்த அம்மாவுக்கு, தமிழ் மறந்தே போயிருந்தது. வல்லின,மெல்லின "ரா'' சந்தேகம். வார்த்தைகள், வாக்கியங்கள் அமைப்பதில் குழப்பங்கள். சொல்ல வந்த செய்திகளில் குழறுப்படி இருக்குமோ என்ற நடுக்கம். இவை எல்லாம் சேர்ந்து கதையை எழுதி முடித்ததும், ஈசி சேரில் சாய்ந்துக் கொண்டு பேப்பர் படித்துக் கொண்டிருக்கும் அப்பாவிடம், தன் நோட்டு புத்தகத்தை, இருந்தி முகந்திருந்தியிருந்த சந்தர்ப்பம் பார்த்து சமர்பிப்பார்.


அப்பா இதை இப்படியா எழுதுவது என்று ஆரம்பிப்பார். வாக்கிய பிழை, எழுத்து பிழை இவைகளைப் பார்த்து என்ன எழுதி இருக்கே என்று திட்டிக் கொண்டே, அவைகளை திருத்தி தருவார். அம்மா எந்த பதிலும் தராமல், கண்டிப்பான ஆசிரியை முன்னிலையில் கை கட்டி நிற்கும் பள்ளிக்கூட சிறுமியின் எக்ஸ்பிரஷனுடன் பவ்யமாய் நின்றுக் கொண்டு இருப்பார்.


மக்கு என்ற திட்டுக்கூட அம்மா வாங்கியதாய் நினைவு. இப்படி பிழை திருத்தம் செய்யப்பட்ட கதைகளை, அதே பள்ளிக்கூட நோட்டு புத்தக தாளில் கொட்டை கொட்டையாய், இங்க்கு பேனாவில் அழுத்தமாய் எழுதி, படி எடுப்பார். அடுத்த பிரச்சனை பிள்ளைகளான எங்களால் உருவாகும். அக்கதைகளை எடை பார்த்து ஸ்டாம்ப் ஓட்டி, தபாலில் அனுப்ப போவது யார் என்று?


ஒவ்வொருவரிடமாய் கேட்டும், பிறகு கெஞ்சவும் ஆரம்பிப்பார். பெரும்பாலும் என் அண்ணந்தான் இந்த வேலையை செய்வான். ஆனால் காசு தண்டம், உனக்கு வேறு வேலை இல்லையா என்ற முக எக்ஸ்பிரஷனோடு போஸ்ட் ஆபிசுக்கு, அதற்கான லஞ்சத்தைப் பெற்றுக் கொண்டு செல்லுவான். கதை பிரச்சுரம் ஆகாவிட்டால், திரும்ப பெற ஸ்டாம்ப் இணைக்கும் வழக்கம் கிடையாது. அது வேறு எதுக்கு தண்டம் என்று யார் எடுத்த முடிவோ தெரியவில்லை.


ஒரு கட்டத்தில் அம்மாவின் மூன்று பக்க சிறுகதையும், ஒரு பக்க அளவில் சுருக்கப்பட்டு அன்றைய மங்கை என்ற மாதமொருமுறை பத்திரிக்கையில் வெளியே ஆகிவிட்டது. ஏழாம் வகுப்பில் இருந்த நான். அப்பத்திரிக்கையை எடுத்துக் கொண்டு வீடு வீடாய் சென்றுக் காட்டியது இன்னும் நினைவில் இருக்கிறது. இருபத்தி ஐந்து ரூபாய் மணியார்டரும் வந்தது.

அம்மா, நட்பு உறவு வட்டத்தில் எழுத்தாளினி என்ற பெயரும் பெற்றுவிட்டாள். வீட்டுக்கு வரும் சொந்தங்கள் அம்மாவைப் பார்த்ததும், என்ன கதை வந்துள்ளது என்றும் விசாரிப்பார்கள். நோட்டு புத்தகங்களை வாங்கி படிக்கவும் செய்வார்கள். இதன் நடுவில் மூன்று பக்க சிறுவர் கதை ஒன்று மூக்கால் பக்கமாய் சுருக்கப்பட்டு அம்புலிமாமாவில் வெளியானது. பதினைந்து ரூபாய் பணமும் கிடைத்தது.


இந்த புகழினால் அம்மா, இலக்கிய உலகில் வெகு தீவிரமாய் இயங்க ஆரம்பித்தார். அதாவது கதைகள் மேன்மேலும்அனுப்பப்பட்டன. ஆனால் அவற்றின் கதி என்னவாயின என்று தெரியவேயில்லை. சில பத்திரிக்கைகளில் வெளியான கதை தன்னுடையது என்று அம்மா வருத்தத்துடன் சொல்லுவார். ஒரு கீழ் மத்திய குடும்பத்தில் மாதமானால், ஐந்து, பத்து ரூபாய்கள் ஸ்டாம்பு, கவர்களுக்கு செலவிடுவது சிறிது கஷ்டம்தான்.


ஒவ்வொருமுறையும் அப்பாவிடம் திருத்தங்கள் செய்ய வேண்டுவது, போஸ்ட் செய்ய பிள்ளைகளிடம் கெஞ்ச வேண்டிய எரிச்சல். மேற்கொண்டு எதுவும் பிரசுரம் ஆகாதது எல்லாம் சேர்ந்து ஒரு நாள், வீட்டு பின் பக்கம் வெந்நீர் காய்ச்ச, மட்டை, சுள்ளிகளுடன் தன் நோட்டு புத்தகங்களையும் போட்டு எரித்துவிட்டு, எழுத்தாளினி செத்துவிட்டாள் என்று அறிவித்துவிட்டார். அம்மா சிரித்துக் கொண்டே சொன்னதைக் கேட்டு, நாங்களும் சிரித்தோம்.


சில வருடங்களுக்கு முன்பு கணிணி அறிமுகமும், தமிழில் எழுதலாம், பிளாக் என்று சொல்லப்படும் வலைப்பதிவில் நம் இடம் என்று ஒன்று உருவாக்கிக் கொண்டு என்ன வேண்டுமானாலும் எழுதலாம். படிக்க வாசகர்கள் உண்டு, படித்துவிட்டு விமர்சனமும் செய்வார்கள் இருக்கிறார் என்பதை எல்லாம் அம்மாவுக்கு எடுத்து சொன்னேன்.


"போன் வந்ததும், தபால் எழுதுவது கூட இல்லை. எழுத எல்லாம் விட்டு போச்சு"என்றார்.


இன்றும் படிக்கும் பழக்கம் உள்ளவரிடம், தமிழ்ல டைப் அடிக்க நான் கற்று தருகிறேன். எழுதியதை சரி பார்த்து, பிளாக்கில் போடுவது என் பொறுப்பு என்றதற்கு அம்மா என்னைப் பார்த்து முறைத்துக் கொண்டே " ஆமா, ஆதிகாலத்துல இப்படிதான் உங்கப்பா சொன்னார். இப்ப நீயா? எழுத்தாளினி என்றைக்கோ செத்து போயாச்சு" என்றார் அம்மா.


நான் சொன்னதின் தவறும், அம்மாவின் முறைப்புக்கு காரணம் கொஞ்ச நேரம் கழித்து புரிந்தது.


இப்பொழுது சொல்லுங்கள், முதல் பத்தியில் நான் குறிப்பிட்ட என் தீர்மானம் சரிதானே?



*****************************
யுகமாயினி
நவம்பர், 2008