தோஸ்தானா, யூமா வாசுகி & சட்ட கல்லூரிகள்

சென்ற ஞாயிறு தோஸ்தானா பார்த்தேன். ஒரு வரி கதையின் அம்சம் கொஞ்சம் ஆர்வத்தை தூண்டியது. ஆரம்பக்காட்சிகளில் ஏறக்குறைய நிர்வாண ஜான் ஆப்ரகாமை பார்த்து, என்னடா படம் முழுக்க இந்த கண்ராவிதானா என்று பயந்துப் போயிருந்தப்பொழுது அபிஷேக் பச்சன் நுழைந்தார். அம்மாஞ்சி தோற்றம், முதல் முறையில் திரையில் பார்க்கிறேன், அப்பாவின் பிரபலம் மகனுக்கு குலத் தொழில் ஆகிவிட்டது என்ற கடுப்பு, சில நிமிடங்களில் மாறிப் போனது. நடிப்பில் தூள் கிளப்புகிறார். ஜான் ஆப்ரகாமும், ப்ரியங்கா சோப்ரா, கிரண்கேர், பாபி டியோல் என்று எல்லாரும் அவரவர் பாத்திரத்தில் மிளிர்கிறார்கள். கதையும் நடிப்பும், இயக்கமும் அற்புதம். சில இடங்களில் வசனங்களால் திரையரங்கில் வெடி சிரிப்பு. படம் முழுக்க ஹிந்தீலீஷ் என்பதால் கதையும் வசனமும் நன்கு புரிகிறது. நகைச்சுவை என்றாலும் ''கே'' உறவு சாதாரண விஷயம்தான் என்ற போக்கில் படமாக்கப்பட்டிருப்பது ஆரோக்கியமான மாற்றம். ஹிந்தி திரைப்படவுலகின் புதிய பரிமாணம் வியப்பளிக்கிறது. லிப் டு லிப் கிஸ், ஜானும், அபிஷேகும் :-)

ரத்த உறவு மீண்டும் எடுத்துப் படித்தேன். தம்பி (சிறுவன்) யின் பார்வையில் கதைச் சொல்லப்படுகிறது. ஒரு இடத்தில் அக்கா பேரு சொல்லு என்றதும், ஏழு வயதான
பயல், வாஸ¥கி என்று ஓட்டை பல் வழியாய் காற்று வெளிப்பட சொல்கிறான். பதினொன்று/ பன்னிரெண்டு வயது சிறுமி. கழுகுகளின் கையில் தன் குஞ்சுகள் சிக்காமல் போரிடும் கோழிப் போல, தன் சகோதரர்களைக் காக்கிறாள். என்ன பெண் இவள். மனம் முழுக்க நிறைந்துப் போகிறாள். படிக்கும்பொழுது சட்டென்று நினைவுக்கு வருகிறது, எழுதியவரின் பெயர் யூமா வாசுகி. ஆக, உயிரும் சதையுமான பெண் அவள். என்றாவது ஒரு நாள், அவளைப் பார்க்க வேண்டும், இரு கைக்களையும் பிடித்துக் கொண்டு அவள் முகத்தைப் பார்க்க வேண்டும் என்று ஆவல் தோன்றுகிறது.

சட்ட கல்லூரி சம்பவ வீடியோ காட்சிகளைப் பார்த்து மனம் தாங்கவில்லை. அப்படி அடிக்க என்ன காரணம்? ஏன் இந்த வன்மம்? நாம் எல்லாருமே என்று சமூகத்தை குற்றம் சாட்டினாலும், வெறும் மெளனசாட்சியாய் உச்சுக் கொட்டிவிட்டு அடுத்த வேலையில் மறந்துப் போகிறோம். இங்கு ஊர் முழுக்க, ஒரு விசேஷ உடை அணிந்த பெண்கள். பெண்கள் உடுத்தும் உள் பாவாடை அதன் மீது, தாவணி போல, தலையை முக்காடு போட்டு ஒரு இரண்டு மீட்டர் துணி.
பெரும்பாலும் கூலி தொழிலாளிகள், கட்டட தொழிலாளிகள். கூடவே அழுக்காய் மண்ணில் விளையாடிக் கொண்டு குழந்தைகள். கேட்டதற்கு ஆதிவாசிகள் என்று பலரும் சொல்கிறார்கள். ஆதிவாசிகள் என்றால் பழங்குடிகள். எங்கிருந்து விரட்டப்பட்டார்கள்? எந்த சுபிட்சத்தை தேடி நகர்களுக்கு வருகிறார்கள்? இந்த குழந்தைகளின் எதிர்காலம் என்ன? இந்த கேள்விகளுக்கு எந்த பதிலும் கிடைக்கப் போவதில்லை. தெரிந்தவர் வீட்டு பையன், பத்தாவதில் 96%சதவீதம். ஐ ஐ டி மட்டும், முயற்சிக்கப் போகிறேன் என்றதும் நான் சும்மா இல்லாமல், அப்படி நம்ப முடியாது என்று அறிவுரை கூற ஆரம்பித்ததும், நாங்க எஸ்.டி பிரிவில் வருகிறோம் என்று ஓரே வார்த்தையில் முற்று புள்ளி வைத்தான். சுஜாதா சொன்னதுப் போல, பணக்காரர்கள் மேலும் பணக்காரர்கள் ஆகிறார்கள், ஏழைகள் மேலும் ஏழைகள் ஆகிக் கொண்டு இருக்கிறார்கள்.
கல்வி கட்டாயம் ஆக்கப்பட வேண்டும். ஏழை பிள்ளைகளுக்கு தரமான கல்வியும், விடுதி வசதியும் தர வேண்டும். சாதியால் மாணவர்களை பிரிக்காமல், பொருளாதார அடிப்படையில், கிராமத்தில் பயில்பவர்கள், உடல் ஊன முற்றோர்கள், மாணவிகள் என்று இடஒதுக்கீடு செய்யத் தொடங்கினால், எல்லா பிரிவினைகளுக்கும் முடிவு வரும். அரசு மனம் வைத்தால் எதையும் செய்யலாம், ஆனால் செய்ய மாட்டார்கள் என்பது நிச்சயம்.

என் மகள் ஒன்பதாவது படிக்கும்பொழுதே, சட்டம் படிக்கப் போகிறேன் என்று முடிவெடுத்துவிட்டாள். எங்கள் குடும்பத்தில் வக்கீல் யாரும் இல்லை. லா காலேஜா, அதுவும் பொம்பள பிள்ளைக்கு வேண்டவே வேண்டும் என்று கேட்டவர்கள் எல்லாம் சொன்னார்கள். திங்கட்கிழமை வரும் ஹிந்து பேப்பரில், எஜிகேஷன் ப்ளஸ் என்ற இணைப்பு வரும். அதில்தான் முதன் முதலில் நேஷனல் லா ஸ்கூல்கள் பற்றி தெரிந்துக் கொண்டேன். பிறகு அவளே கல்லூரிகளுக்கு எழுதிப் போட்டு, விவரங்கள் சேகரித்தாள். அக்கல்லூரிகளில் சேர, நுழைவு தேர்வு எழுத வேண்டும் போன்ற விவரங்கள் www.lawentrance.com கிடைத்தன. அப்பொழுது நாங்கள் துபாயில் இருந்ததால், பன்னிரெண்டாவது வகுப்பு தேர்வு முடிந்ததும், மறுநாள் கிளம்பி சென்னை வந்துவிட்டோம். ஆங்கிலம், கணக்கு, பொது அறிவு, லீகல் ரீசனிங் லாஜிகல் ஆப்டிடீயூட். இதற்கு கோச்சிங் கிளாஸ் அவசியம். நாற்பது நாள் வகுப்பில் சேர்ந்து தேர்வெழுதி , வெற்றி பெற்றாள். மேலும் விவரங்களுக்கு www.clat.ac.in/index.aspx


L.L.B , ஐந்து வருட படிப்பு. கல்லூரியில் எழுபத்தி ஐந்து சதவீத அட்டனட்ஸ் கட்டாயம், அனைத்துமே ரெசிடெண்ஷியல் கல்லூரிகள், ஓவ்வொரு செமஸ்டர் முடிந்ததும், ஏதாவது லா ·பார்மில் சேர்ந்து இண்டன்ஷிப் செய்ய வேண்டும். சில இடங்களில் ஏழாயிரம் முதல் பத்தாயிரம் வரை ஸ்டைபண்டும் தருகிறார்கள். ஒரு இடத்தில் சட்ட புத்தகம் தந்தார்கள். தீபாவளி
முதற்கொண்டு எந்த பண்டிக்கைக்கு விடுமுறை இல்லை. இதே முறைகளை ஏன் அனைத்து சட்ட கல்லூரிகளிலும் கொண்டு வரக்கூடாது? அரசியல், சாதி சார்ந்த பேரவை லொட்டு லொசுக்குகளை தடை செய்து, எந்த எக்ஸ்றா கரிகுலர் ஆக்டிவிட்டீஸ்களுக்கு நேரமில்லாமல் செய்துவிட்டால், பிரச்சனைகள் குறைய தொடங்கலாம் இல்லையா?