குடியரசு தினத்தில் ஒரு கவிதையாய் ஒரு நிகழ்வு.

இன்று குடியரசு நாள். அறுபதாவது ஆண்டுவிழா கொண்டாட்டம். இங்கு அருகில் உள்ள கிராமத்து பள்ளியில் இக்கொண்டாட்டத்திற்கு என் கணவர் சிறப்பு விருந்தினராய் அழைப்பட்டு இருந்தார். நானும் காலை ஏழு மணிக்கு கிளம்பிவிட்டேன். சின்ன பள்ளிக்கூடம். அதை உருவாக்கியவருக்கு இப்பொழுது எண்பத்தி நான்கு வயது. அவரும் அங்கு இருந்தார். மொழி பிரச்சனை காரணமாய், என்னுடன் பேச முற்பட்டும், புன்னகையுடன் நிறுத்திக்கொண்டேன்.

மேனேஜ்மெண்ட் பள்ளிக்கூடம் என்றாலும், முழு அரசு உதவியுடன் நடக்கிறது. ஆணும் பெண்ணுமாய் சுமார் நானூறு பிள்ளைகள் படிக்கிறார்கள். பத்தாவது வரை இருக்கிறது. கொடி ஏற்றத்துடன், சிறு ஏற்புரையுடன் விழா தொடங்கியது. மேரே தேஷ்கி தர்த்தி என்ற சினிமா தேசபக்தி பாடலுக்கு பிள்ளைகள் ஆடினர். பிறகும் இரண்டு பாடல்கள். எல்லாம் சினிமா பாட்டுகள்தான். திரைப்படம் அந்தளவு நம் நடைமுறை வாழ்க்கையுடன் கலந்துவிட்டது.

இங்கும் வல்லபாய் படேல் படமே பிரதானமாய் இருந்தது. இவர் மாநில தந்தையாய் எல்லா இடங்களிலும் கொண்டாடப்படுகிறார். மகாத்மா காந்தி, குஜராத்தியானாலும் முழு தேசத்துக்கு தந்தையாய் போனதால் முதல் மரியாதை சர்த்தாருக்குதான்.

அதற்கு பிறகு தலைமை ஆசிரியரின் பேச்சு. அங்கும் சரி அதற்கு பிறகு அலுவலகத்தில் நடந்த நிகழ்ச்சியிலும் சரி. குடியரசு தினம் என்றால் 2001 பூகம்பத்தைப் பற்றி குறிப்பிடாமல் இருக்க முடிவதில்லை. அந்தளவு அதன் தாக்கம் இம்மக்கள் மனதில் ஆழமான வடுவாய் இருக்கிறது.

ஜனகன மண ஒலிக்கும்பொழுது, பள்ளிக்கூடத்தில் குஜராத்தி ஆக்செண்ட்- உச்சரிப்பில் இருந்தது. அடுத்து அலுவல நிகழ்ச்சியில் பக்கா பெங்காலி உச்சரிப்பு. ஏனோ அதிக பெங்காலி மொழிப்பெயர்ப்பு நாவல்கள் படித்ததால், பெங்காலி மொழியின் மீது ஒரு ஈர்ப்பு. பெங்காலி ஆக்செண்ட்ல் ஜனகனமன மிக நன்றாக இருப்பதாய் தோன்றியது.

நாங்கள் வண்டியில் பள்ளிக்கூட வாசலில் இறங்கியதும், தலைமை ஆசிரியரும், ஆசிரியர்களும் வரவேற்றனர். பள்ளிக்கூட தலைமை பெண்ணும், பையனும் சல்யூட்
அடித்து வரவேற்றதும், பாண்ட் முழங்கியது. அழகான ரோஜா பூக்கள் தரப்பட்டன. நெற்றியில் சிவப்பு சாந்து வைத்து, நான்கைந்து அரிசியை ஒட்ட வைக்கிறார்கள்.
இதே போல, நேபாளத்தில் பல கோவில்களில் பலி தரப்படுவதால், சிவப்பு சாந்தில் வெட்டி படைக்க பட்ட மிருகங்களின் சதை துணுக்குகள் நெற்றியில் வைக்கப்படுவதை கண்டேன்.

அடுத்து, ஒரு பதினைந்து பிள்ளைகள் வரிசையாய் இரண்டு புறமும் நிற்க, நாங்கள் நடுவில் நடந்தோம். நாங்கள் அருகில் வர வர பிள்ளைகள் சல்யூட் அடித்துக் கொண்டு இருந்தார்கள். என் வலது பக்கம் கடைசியில் ஒரு சின்னூண்டு பையன், இரண்டாவது அல்லது மூன்றாவது இருக்கலாம். ஒல்லியாய், ரொம்ப சின்னது. நெஞ்சை நிமிர்த்து, விரைப்பாய் சல்யூட் அடிப்பதைப் பார்த்து, என்னால் புன்னகைகாமல் இருக்க முடியவில்லை. கையை இடித்து, என் கணவருக்கு காட்டியதும், அவரும் புன்னகைக்க, அதுக்கு பயங்கர வெட்கமாய் போய் விட்டது. அப்படியே முகம் சிவந்து, பின்னால் நின்றிருந்த பையன் கூட்டத்தில் ஓடி புகுந்துவிட்டது. சோ... ஸ்வீட்.

அழகு :-)