வயது பதினாறு!

ஒரு சின்ன பார்ட்டி. எல்லாம் அலுவலக நட்பு வட்டம். இந்த ஊருக்கு வந்து ஒன்றே முக்கால் வருடம் ஆகியும் பெயர்களும் முகங்களும் பிடிப்பட மறுக்கின்றன. ஓரிரு தெரிந்தவர்களுடன் மிக சாதாரண, சுவாரசியம் அற்ற பேச்சுகள். போய் ஆக வேண்டுமே என்ற கட்டாயத்திலும் வேடிக்கைப் பார்க்கும் ஆவலும் இருப்பதால் போய் கொண்டு இருக்கிறேன்.

இம்முறை கல்லூரி ஹாஸ்டலில் இருந்து மகளும் வந்திருந்ததால் பிளஸ் டூ படிக்கும் மகனும் அதிசயமாய் கூட கிளம்பினான். என் பக்கத்தில் அமர்ந்து அக்காவும் தம்பியும் பேசிக் கொண்டு இருந்தார்கள். மகன்,"அந்த பொண்ணு எங்க ஸ்கூல்தான். மகா அலட்டல்" என்றுச் சொல்லிக் கொண்டு இருந்தது காதில் விழுந்தது.

சில நிமிடங்களுக்கு பிறகு, என் கணவர் எழுந்து வரச் சொல்லி ஜாடை காட்டியதும், எழுந்துப் போனேன். இவர் கம்பனி டாக்டர் என்று அறிமுகப்படுத்தப்பட, கைக்கூப்பி வணங்கினார், வணங்கினேன். அவர் மனைவியும் டாக்டர் என்றுச் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும்பொழுது, அவரும் குடும்பமும் அருகில் வந்தார்கள்.

இரண்டு பெண்கள் பதினைந்து, பன்னிரெண்டு வயதில். மிக தாமதமாய் மூன்று வயதில் ஒரு பிள்ளை :-) பிள்ளைகளை அறிமுகப்படுத்தும்பொழுது எந்த ஸ்கூல் என்றுக் கேட்க, என் மகன் படிக்கும் பள்ளிதான் என்றதும், "தெரியும் ஆண்டி. எங்க பஸ்லதான் வருவான்" என்று பெரிய பெண் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும்பொழுது, தாய், என் மகன் எந்த வகுப்பு என்றுக் கேட்க, நான் வாயைத் திறப்பதற்கு முன்பு, பக்கத்தில் என் மகன் அவன் தான் எந்த வகுப்பு என்றுச் சொல்லிக் கொண்டு இருந்தான்.

சட்டென்று யாருடன் பேச மாட்டான், பழக மாட்டான் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தவன் எப்பொழுது எழுந்து வந்தான் என்று திரும்பியவள் கண்ணில் மாந்துளிரில் பளபளப்பில் முகமும், அதில் அழகாய் சிறு பருக்கள் இன்னும் முக பளபளப்பை அதிகப்படுத்தின. காதில் இருந்து நீளமாய் இறங்கிய மயிர் கோடு! முன்பே பார்த்தது என்றாலும் புது பொருளை தந்தது இன்று.

என் மகள் கையைக் கிள்ளிவிட்டு மெல்ல என்னைப் பார்த்து சிரித்தாள்.

இளமை :-)